Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Καλές Γιορτές!

Οι μπαλκονόπορτες ήταν κλειστές, το ίδιο και τα παντζούρια. Τα καλοριφέρ έκαιγαν στο φουλ, γιατί η θερμοκρασία κατά τη διάρκεια της νύχτας, είχε πέσει κάτω από το μηδέν. 
Η μέρα είχε ήδη χαράξει, αλλά το κρύο δεν έλεγε να υποχωρήσει. Ο Μιχάλης ξύπνησε και τράβηξε κατά την κουζίνα για να φτιάξει καφέ. Ήξερε ότι, η γυναίκα του δεν άνοιγε τα μάτια της, αν δεν υπήρχε καφές έτοιμος. Έβαλε τον καφέ να γίνεται και άνοιξε το παντζούρι της κουζίνας. Το θέαμα τον καθήλωσε. Όλα ήταν κάτασπρα. Η αυλή ήταν λες και κάποιος είχε στρώσει ένα άσπρο χαλί, τα κλαδιά στα δέντρα είχαν λυγίσει από το βάρος του χιονιού. Οι στέγες των σπιτιών, κάτασπρες και αυτές..... Χιόνιζε ακόμα. 
Μόλις τελείωσε με την προετοιμασία του καφέ, γύρισε στην κρεβατοκάμαρα. Η Αγγέλα κοιμόταν ακόμη. Δεν άναψε το φως, παρά πήγε κοντά της και της ψιθύρισε στο αφτί. «Αγάπη μου, έξω χιονίζει!». Εκείνη αναδεύτηκε στον ύπνο της. Μετά χαμογέλασε, πετάχτηκε από το κρεβάτι και έτρεξε στην κουζίνα.
Το θέαμα από τη μπαλκονόπορτα την έκανε ευτυχισμένη. Γύρισε στον Μιχάλη, τον αγκάλιασε τρυφερά και του είπε: « Χρόνια πολλά αγάπη μου!!!! Καλά Χριστούγεννα!!!». 

Υ.Γ. Από αύριο μέχρι και τις 4 Ιανουαρίου 2011 θα λείπω...... 
Όχι καλέ, δεν πάω πολύ.... μακριά..... Μέχρι, την άλλη άκρη του κόσμου λέω να πάω αυτή τη φορά. Ούτε για κακό πάω...... Μια βόλτα και θα ξαναγυρίσω.....
Βέβαια, θα μου βγει λίγο ξινό αυτό το ταξίδι, το ξέρω..... αλλά δεν βαριέστε.... Μια ζωή την έχουμε..... 
ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΥΓΕΙΑ, ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΥΓΕΙΑ, ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΛΥΝΟΝΤΑΙ, ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΣΙΓΟΥΡΟΙ!!!!!! ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΑΝ ΒΡΙΣΚΕΣΤΕ!!!!!!!

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Δέσμια

Εδώ είμαι. Δεν έφυγα, ούτε και το έχω σκοπό, απλά έχω τις κλειστές μου. Είναι που, ενώ όλα πάνε καλά, κάτι με κρατά σφιχτά πίσω. Τραβάω να κόψω τους ιμάντες, με όλη την δύναμη του σώματός μου, αλλά δεν καταφέρνω να τους σπάσω, γιατί η καρδιά μου είναι τόσο πολύ δεμένη με αυτούς, που αν συνεχίσω..... το πιθανότερο είναι να την ξεριζώσω....
Δεν ξέρω τι είναι προτιμότερο. Δεν μπορώ να διαλέξω. Να είμαι εκεί, δέσμια και να στριφογυρνάω για να κάνω λίγο χώρο να αναπνεύσω και να μην πνίγομαι.... ή να ζήσω χωρίς αυτή και να μη με νοιάζει για κανέναν και τίποτα....... Δίκοπο μαχαίρι. Σε όποια απόφαση και αν πλησιάζω το τίμημα είναι μεγάλο. 

Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

BEDFORD.... ENGLAND

Πριν μερικούς μήνες, ο αγαπητός μου συμβίος αποφάσισε να πάει στην Γηραιά Αλβιόνα..... για να κάνει μαθήματα tunnel... στο Bodyflight του Bedford, με τους Blue Rebels.
«Που πας, αγόρι μου, χωρίς εμένα;», τον ρωτάω.
«Πουθενά αγάπη μου, θα έρθεις και εσύ μαζί!», μου απαντά. 
Και έτσι, βρεθήκαμε το Σάββατο το πρωί, στο αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος, εμείς και οι Blue Rebels, με προορισμό το Gatwick του Λονδίνου.
Τώρα, θα μου πείτε ότι, έχετε άγνωστες λέξεις, π.χ. tunnel, Blue Rebels, Bedford.....Bodyflight, αλλά θα σας τα πω, ένα ένα με τη σειρά....
Οι περισσότεροι ξέρετε ότι, ο Γιώργος, είναι αλεξιπτωτιστής. Ξέρετε, επίσης, ότι κάνει άλματα, με τους Blue Rebels. Οι Blue Rebels, έχουν διακριθεί δύο φορές και έχουν την τρίτη θέση στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα στα άλματα, στο Fourway. Ο Γιάννης, η Κόνη, η Ιλιάνα και ο Σπύρος. Δεν είναι μόνο αυτοί, είναι ολόκληρη ομάδα, που χωρίς καμιά βοήθεια από πουθενά, έχουν κάνει περήφανη την Ελλάδα, αλλά η Ελλάδα, κοιμάται τον ύπνο του δικαίου και δυστυχώς, δεν το ξέρει.....(τέλος πάντων).....
Σε αυτή την ομάδα είναι μαθητής και ο δικός μου ο Γιώργος και είμαι πολύ, μα πάρα πολύ, ενθουσιασμένη!!!!!!
Από που να ξεκινήσω; Φτάσαμε στην Αγγλία το απόγευμα του Σαββάτου και πήραμε το πούλμαν, που μας περίμενε, για να μας πάει στις εγκαταστάσεις.
 Χωρίς να χάσουν χρόνο, ετοιμάστηκαν για την αυριανή μέρα, που θα έμπαιναν στην τουρμπίνα.
Και μερικά μαθήματα με τα ροδάκια.....
 

 Όταν τελείωσε η προετοιμασία, πήγαμε στα δωμάτιά μας για ξεκούραση, γιατί η επόμενη μέρα ήταν γεμάτη και κουραστική. Ένα θα σας πω.... ήμασταν πολύ κουρασμένοι και πολύ πεινασμένοι. Έτσι, παραγγείλαμε πίτσες και μακαρονάδες να φάμε....... αλλά το μετανιώσαμε οικτρά...... Δεν υπάρχει φαγητό στην Αγγλία που να τρώγεται.... Σε τρεις μέρες έχασα δύο κιλά....
Όχι, δεν έβγαλα φωτογραφίες, γιατί και αυτές θα ήταν άνοστες.....
Την επομένη το πρωί, είχαμε με τον Γιώργο χρόνο, να πάμε και να δούμε το Bedfrord.
Αυτές είναι οι εγκαταστάσεις, που είναι η τουρμπίνα και τα καταλύματα για τους επισκέπτες.
Και εδώ είναι η περιοχή γύρω από το κτίριο.
Μια και είχαμε χρόνο, κάναμε μια βόλτα στην πόλη.










 Είπαμε να τα δοκιμάσουμε.... και το κάναμε.... και δεν τρώγονταν ούτε αυτά!!!!
Αφού γυρίσαμε και ξεκουραστήκαμε..... ξεκίνησε η τουρμπίνααα....Αυτοί στο βίντεο είναι οι Blue Rebels!!!!

 Και σε αυτό το βίντεο είναι, της καρδιάς μου, ο Blue Rebel!!!!
Μου βγήκε λίγο μεγάλη η ανάρτηση, αλλά πιστεύω ότι άξιζε τον κόπο. Η αλήθεια είναι, ότι ψήνομαι και εγώ να το κάνω. 
Δεν ξέρω αν έχω τα κότσια, θα δείξει!!!!! Πάντως, πέρασα τέλεια και είμαι σε αναμονή για να ξαναπάω!!!!!

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Ένα ταξιδάκι.... είναι ότι πρέπει....

Εδώ και μερικούς μήνες, σχεδιάζουμε ένα ταξιδάκι με τον συμβίο μου και επιτέλους, ήρθε ο καιρός να το πραγματοποιήσουμε..... Έχει να κάνει, με εκείνη την τρέλα που τον διακατέχει κατά καιρούς.... αν και... αυτό που θα κάνει τώρα, είναι λίγο διαφορετικό.....
Δεν θα είναι πολλές μέρες, ένα Σαββατοκύριακο.... αλλά νομίζω ότι, θα το διασκεδάσουμε αρκετά!!!! Δεν θα σας πω περισσότερα. Θα τα πούμε όταν γυρίσουμε με υλικό..... Ξέρετε τώρα, φωτογραφίες και βίντεο!!!!!
Καλά να περάσετε και εσείς, όπου κι αν βρίσκεστε αυτό το Σαββατοκύριακο!!!!

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Ήρθε πάλι ο καιρός να φτίαξουμε φρέσκο!!!!!

Μαζεύτηκε η παρέα, προχθές το απόγευμα..... στο γνωστό Καζάνι! Σε αυτή τη θέση ήταν το παλιό, αλλά φέτος τα πράγματα άλλαξαν λίγο....

Φέτος, δεν ήταν ένα.... αλλά δύο, ευτυχώς για μας..... γιατί υποτίθεται ότι, θα κάναμε λιγότερες ώρες βράσιμο.....
Ε, βέβαια, δεν το θέλουν όλοι το τσιπουράκι τους άνευ.... έτσι το μισό έγινε... με.....(γλυκάνισο, τι άλλο;)
Ο κύριος εκεί ψηλά, ετοιμάζει τους σωλήνες, για να περάσει το τσιπουράκι και να καταλήξει στους κουβάδες και ο αγαπητός Χρήστος από κάτω ελέγχει τα γράδα, εάν είναι τα σωστά!!!
Το αποτέλεσμα δεν ήταν σαν το περυσινό, αλλά δεν βαριέσαι..... Περάσαμε υπέροχα!!!! Φάγαμε, ήπιαμε, γελάσαμε!!!!!
Πήραμε και από 50 λίτρα ο καθένας......
 
 Στην υγειά σας!!!!!!!! Και του χρόνου πάλι εκεί, αρκεί  να ’μαστε καλά!!!!

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Όταν κάποιος προσπαθεί να ενταχθεί κάπου, αλλά με τον λάθος τρόπο.

Η Φαίη κοίταξε το ρολόι της. Ήταν θέμα χρόνου να τσακωθούν.  Σε λίγο, θα έσκαγε η βόμβα που είχε βάλει στις δύο φίλες της. Δεν ήταν εύκολο να το κάνει. Ήταν πολύ πιστές η μια απέναντι στην άλλη και θα δυσκολεύοταν να τις ρίξει, αλλά άξιζε να προσπαθήσει και από ότι φαίνεται τα είχε κατάφερει. 
Η Τζένη και η Μάιρα ήταν φίλες τα τελευταία  έξι χρόνια. Η χημεία τους ήταν εξαιρετική, άσχετα που η Μάιρα ήταν αρκετά χρόνια μεγαλύτερη. Κάτι σαν αδελφές ψυχές και η Φαίη δεν το άντεχε αυτό. Η τελευταία είχε μπει στην παρέα τον προηγούμενο χρόνο. Τη δέχτηκαν, γιατί ήταν από τη φύση τους άνθρωποι που θέλουν πάντα να βοηθάνε. Θεώρησαν, λοιπόν, χρέος τους να βοηθήσουν και εκείνη. Ένα κορίτσι μόνο του, από την επαρχία. Ο πατέρας απών και η μάνα να αγωνίζεται να μεγαλώσει μόνη τρία παιδιά.
Δεν μπορούσαν να φανταστούν τι μπορεί να έκρυβε, η Φαίη, κάτω από εκείνο το αγγελικό πρόσωπο, με τα μεγάλα μελιά μάτια. Ειδικά η Τζένη, έδειχνε να τη λατρεύει. Η Μάιρα, πάλι, ήταν λίγο επιφυλακτική. Τα χρόνια και η πείρα την είχαν διδάξει να κρατάει κάποιες αποστάσεις από τους ανθρώπους γενικότερα και να είναι και λίγο καχύποπτη. Δεν είχε ενδώσει, απόλυτα, στον ενθουσιασμό της Τζένης. Υπήρχαν στιγμές που προσπαθούσε να την προειδοποιήσει, αλλά δεν τα κατάφερνε. Άλλες, πάλι, φορές παρασύρονταν και ενέδιδε. Μέχρι εκείνη την μέρα, που επιτέλους, όλα φάνηκαν καθαρά μέσα στο μυαλό της και αποφάσισε να γίνει σκληρή μαζί της. 
«Καλά, δεν το βλέπεις ότι η Φαίη ζηλεύει; Είναι θέμα χρόνου να μας βάλει να σκοτωθούμε!», είπε η Μάιρα.
« Δεν σε πιστεύω!!! Αποκλείεται να συμβαίνει κάτι τέτοιο!», απάντησε θυμωμένη η Τζένη.
«Και πως εξηγείς εσύ, το γεγονός ότι δεν ήθελε να βοηθήσει, όταν εμείς τη χρειαστήκαμε; Γιατί, όσες φορές έπρεπε να είναι μαζί μας, έβρισκε δικαιολογίες και μετά φανερωνόταν η αλήθεια;;;». «Θυμάσαι, όταν πήγαμε διακοπές, που της δανείσαμε χρήματα για να έρθει μαζί μας και δεν μας τα έδωσε ποτέ; Όλο λέει ότι δεν έχει, αλλά πάει και ψωνίζει συνέχεια και μάλιστα πράγματα πολύ ακριβά.....», είπε αγανακτισμένη η Μάιρα. 
«Δεν είναι για τα χρήματα, ποτέ δεν ήταν, αλλά δεν αντέχω να μας κοροϊδεύει μέσα στα μούτρα μας!!!», συμπλήρωσε.
«Εντάξει, ας το δεχτώ ότι μέχρι εδώ έχεις δίκιο, τι νομίζεις ότι είναι ικανή να κάνει δηλαδή;», ρώτησε η Τζένη όλο περιέργεια. 
«Σου είπε για τον Στάθη κάτι και σου είπε να μην μου το πεις; Σε εξορκίζω πες μου!!!!», την παρακάλεσε.
Η Τζένη έσκυψε το κεφάλι της και δεν ήθελε να πει τίποτα, αλλά ήταν φίλες πολλά χρόνια για να την αμφισβητήσει. «Ναι, μου είπε, ότι της ρίχτηκε, να μη σου το πω και να προσέχω να μην μου ριχτεί και μένα, γιατί αυτός είναι κάθαρμα και εσύ δεν το έχεις καταλάβει.....», η φωνή της έσβησε.
«Το ΄ξερα!!!! Η σκύλα, εμένα ξέρεις τι μου είπε; Ότι της ρίχτηκε ο Γιάννης, να προσέχω να μην ριχτεί και σε μένα, γιατί είναι κάθαρμα και εσύ δεν το ξέρεις....».
«Και τι θα κάνουμε τώρα;», ρώτησε η Τζένη.
«Μη φοβάσαι, αυτή θα νομίζει ότι εμείς έχουμε μαλώσει μέχρι τώρα και θα έχουμε φάει τις σάρκες μας, αλλά δεν κατάλαβε καλά! Θα πάμε μαζί και ενωμένες, θα την αντιμετωπίσουμε!», απάντησε η Μάιρα.


Υ.Γ. Αυτή η ιστορία είναι φανταστική, ως ένα σημείο...........γιατί η «Μάιρα», δεν άφησε ποτέ τη «Φαίη», να φτάσει σε αυτό το επίπεδο..... Την έβαλε στη θέση της νωρίτερα!

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Έχουν βαλθεί να με τρελλάνουν;

Μου ήρθε από την εφορία ένα χαρτί.... για περαίωση λέει..... Φούντωσα! Τι θέλετε από τη ζωή μου πάλι; Τόσα χρόνια, τόσα λεφτά μου πήρατε. Τι έμεινε ακόμη που δεν έχω κάνει και πρέπει να πληρώσω;
Παίρνω το χαρτί και πάω εδώ στην εφορία Δράμας, αν και δεν φταίνε αυτοί. Οι άλλοι στο Περιστέρι έχουν κάνει την π......αριά....., όπως τότε που είχαν χάσει τη δήλωση που τους έστειλα και με έβαλαν και την ξανάκανα από την αρχή, μήνες μετά και παραλίγο να πληρώσω και πρόστιμο. Όχι δεν έχει τέτοια...... Όταν είπαν ότι δεν γίνεται, τους είπα ότι θα πάω με δικηγόρο...... Γιατί κυρά μου; Εγώ τους τα έστειλα τα χαρτιά!! Τι φταίω που είναι αργόσχολοι και δεν ξέρουν τι τους γίνεται; 
Το καινούριο θέμα είναι με ένα μαγαζί που είχα κάποτε.... και που πλήρωσα και για εκείνο τα μαλλιά της κεφαλής μου. Όχι μόνο δεν πήγε καλά, αλλά σε τρία χρόνια το έκλεισα. Και που το έκανα, τι έγινε δηλαδή; Έπρεπε να πληρώσω υπεραξία..... την πλήρωσα. Έπρεπε να πληρώσω συνάφεια...... την πλήρωσα. Και το ωραίο στη συνάφεια είναι ότι πληρώθηκε ολόκληρη χρονιά, χαράτσι 500 ευρώ, για μόνο τρεις μήνες......... 
Αφού πέρασαν δύο χρόνια και δεν έφταναν αυτά..... μου στέλνουν μια ωραία περαίωση 2060 ευρώ...... Τι είναι αυτό; Ρωτάω... Ααα, λέει, για να μην γίνει έλεγχος, δίνεις ένα νταβατζιλίκι και το ξεχνάς..... Τι να κάνω; Το πλήρωσα και το ξέχασα..... Εγώ, γιατί αυτοί μάλλον, όλη μέρα ξύνονται και δεν θυμούνται από που τα πήραν και από που όχι...... και μου στέλνουν για μια χρονιά που δεν υπήρξε καν μαγαζί, περαίωση 500 ευρώ...... Τι λέτε ρε;;;;;; Που 500 να είναι οι ώρες σας και αυτές μέσα σε καυτό λάδι;;;; Μου περισσεύουν εμένα 500 ευρώ για να τα δώσω σε σας;;;; 
ΕΓΩ ΤΑ ΕΦΑΓΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΙΑ ΤΑ ΤΑΜΕΙΑ ΣΑΣ;;;;;;;;;;;;;
ΕΓΩ ΘΑ ΒΓΑΛΩ ΤΑ ΚΑΣΤΑΝΑ ΑΠΟ ΤΗ ΦΩΤΙΑ;;;;;;
Μου είπαν ότι δεν είναι υποχρεωτικό....... αλλά υπάρχει πιθανότητα να μου κάνουν έλεγχο;;;;; Που θα τον κάνουν;;;; Δεν έχω κρατήσει τίποτα, τα πέταξα όλα.... Κοντεύουν δέκα χρόνια τώρα..... Ας πάνε να ψάξουν ότι θέλουν.....
ΡΕ ΧΑΜΕΝΕ, ΑΝ ΕΓΩ ΕΚΛΕΒΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΑ, ΤΩΡΑ, ΜΕΤΑ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΕΔΩ ΘΑ ΗΜΟΥΝ ΑΚΟΜΑ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;; ΘΑ ΕΙΧΑ ΚΑΝΕΙ ΟΦΦ ΣΟΡ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΜΕ ΕΨΑΧΝΕΣ ΣΤΙΣ ΜΠΑΧΑΜΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΟΙΝΙΚΕΣ........ Και όλα αυτά με ένα ΠΡΑΤΗΡΙΟ ΑΡΤΟΥ!!!!!
Άι σιχτίρ πια!!!!!!!!!!!!!!!!!

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Απλά πράγματα που ίσως να είναι καλύτερα από άλλα....

Τελικά τα πράγματα με τη θεία είχαν την χειρότερη έκβαση, αλλά δεν μπήκα σήμερα για να σας στεναγχωρήσω. 
Σήμερα έχει υπέροχη μέρα. Ζεστή και ηλιόλουστη και ήσυχη. Ναι, αν και είναι εκλογές αύριο, μέχρι τώρα, όλα βαίνουν καλώς. Τι εννοώ; Δεν υπάρχουν πουθενά φωνές, φανφάρες και φασαρίες. Ούτε για αυτό θέλω να σας μιλήσω· για τις εκλογές, γιατί λίγο πολύ, το θέμα κούρασε. Θέλω να μιλήσω για τα λίγα πράγματα που μπορεί να δίνουν χαρά στη ζωή και να μην τα καταλαβαίνουμε και να τα προσπερνάμε, γιατί τα θεωρούμαι παρωχημένα.
Ένα χαμόγελο, δίνει στους ανθρώπους μια ξεχωριστή και γλυκιά έκφραση. Παρόλα αυτά λίγοι το κάνουν. Τους χαίρομαι αυτούς τους ανθρώπους. Σου δίνουν ένα αίσθημα αισιοδοξίας. Ο Γιώργος χαμογελά πολύ. Έλεγε η γιαγιά μου: «Αυτό το παιδί όταν γελάει, γελάνε και τα μάτια του!!!». Πολλές φορές τον ρωτάω πως τα καταφέρνει και δεν ξέρει να μου πει το γιατί. Είναι στη φύση του. 
Θέλω και εγώ να γίνω έτσι...... 
Ένας περίπατος. Δεν είναι απαραίτητο να βγεις από το σπίτι και να χαλάσεις χρήματα, άλλωστε είναι πολύ λίγα πια και δεν μένουν για να πιεις ένα καφεδάκι. Έτσι παίρνεις τον/την συμβίο/α σου και κάνεις το γύρω του τετραγώνου. Περπατώντας κουβεντιάζεις, χαζεύεις τις βιτρίνες, σχολιάζεις τα τελευταία γεγονότα..... (Ο περίπατος γίνεται όταν τα μαγαζιά είναι κλειστά...χαχαχαχα ξέρετε το λόγο...)
Ένα γλαστράκι με λουλούδια. Καλά, δεν έχω μόνο ένα, δεκαπέντε έχω. Η καλύτερη στιγμή είναι, η συνειδητοποίηση ότι το καθένα από αυτά πέρυσι ήταν μικρό και φέτος είναι μεγαλύτερο. Πράσινα, φιλαράκια και λουλούδια σε χρώματα..... Πόσα χρώματα.... Όχι άλλο γκρίζο. Το βαρέθηκα και με κούρασε...... Θέλω να βλέπω κόκκινα, μοβ (άντε πάλι με αυτό το χρώμα), κίτρινα, πορτοκαλί, ροζ, λευκά κεφαλάκια να ξεπετάγονται από παντού. Μου δίνουν χαρά όταν τα βλέπω να μεγαλώνουν και στεναγχωριέμαι όταν κανένα μου ξεραίνεται, γιατί κάτι δεν πήγε καλά στην μεταφύτευση ή κάηκε από το χιόνι.....
Ένα καφεδάκι στο μπαλκόνι. Να καλέσεις πέντε έξι φίλους και να τα πεις. Μπορεί ο καφές να αντικατασταθεί με κρασάκι, τσιπουράκι.... Δεν είμαστε για κλαμπάκια, το ποτό είναι πολύ ακριβό..... ενώ αυτά τα δύο μπορούμε να τα  αγοράσουμε. Δυο τρία αβγά στο τηγάνι και έτοιμη η ομελέτα. Δεν πάει το κρασί και το τσίπουρο ξεροσφύρι.... Εκεί να δεις μουχαμπέτι που γίνεται..... το καλύτερο!!!
Μια εκδρομή. Η βενζίνη ρεφενέ και τα φαγητά έτοιμα από το σπίτι. Θάλασσα ή βουνό; Τι σημασία έχει; Αρκεί να υπάρχει αρμονία στις σχέσεις μεταξύ φίλων και όλα είναι όμορφα. Τι να στρώσεις στην παραλία, τι κάτω από τα δέντρα. Η καλή διάθεση μετράει και αυτή έρχεται όταν το κλίμα είναι καλό ανάμεσα στους ανθρώπους που απαρτίζουν μια παρέα.  
Τόσο δύσκολο είναι πια; Όλα αυτά ήταν πράγματα που έκαναν κάποιες γενιές παλιότερες από μας, αλλά ανακάλυψα, ότι αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να ήταν φτωχοί, αλλά ήταν πιο ευτυχισμένοι από μας. Και πρόσεξα, επίσης, ότι κάθε φορά που συμβαίνει κάποιο από τα παραπάνω, νιώθω ξεκούραστη. Νιώθω γεμάτη ενέργεια, δύναμη και κουράγιο να συνεχίσω όσο άσχημα κι αν είναι τα πράγματα.

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Μακάρι να κάνω λάθος.....

Ήθελα να σας γράψω μια ιστορία. Πολύ μεγάλη και πονεμένη ιστορία, αλλά δεν τα καταφέρνω να σταυρώσω λέξη. Γιατί; Γιατί  η ιστορία αυτή είναι αληθινή...... και η ζωή ξεπερνά κατά πολύ τη φαντασία.......
Δεν ξέρω με τι λόγια να την αρχίσω. Στέρεψα από ιδέες, από λέξεις και γέμισα με συναισθήματα γνώριμα και δύσκολα. Αυτές τις μέρες ίσως και να παίζεται η τελευταία πράξη, πριν πέσει για πάντα η αυλαία και κλείσει ο κύκλος της ζωής στην οικογένεια που την αποτελούσε κάποτε......
Δεν ξέρω αν ήταν της μοίρας γραφτό ή σύμπτωση, αλλά από την ημέρα που έφυγε η γιαγιά, ένα ένα τα παιδιά της την ακολουθούν. Στα τρία χρόνια ο μπαμπάς μου και ένα χρόνο μετά η αδελφή του; Το ερωτηματικό γιατί δεν είναι σίγουρο, αλλά η κατάσταση είναι κρίσιμη. 
Και η γιαγιά, ήταν γιαγιά, με όλη τη σημασία της λέξεως. Ογδόντα ένα. Είχε μάλιστα κλείσει, τις επόμενες μέρες, να πάει με το αγαπημένο της ΚΑΠΗ, εκδρομή. Θυμάμαι την έψαχναν...... γιατί δεν ήξεραν..... ότι είχε πάει ήδη, το μεγαλύτερο ταξίδι της ζωής της...... Αυτό που πιστεύω είναι ότι έγινε στην ώρα του. Στεναγχωρήθηκα, γιατί της είχα αδυναμία, αλλά αυτή είναι η ζωή.
Για τον μπαμπά μου, όμως..... Πέρασε πάνω από ένας χρόνος και πονά λες και ήταν χθες.... σήμερα.... τώρα..... Η πληγή είναι ακόμη ανοιχτή και αιμορραγεί. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι, προσπαθώ να το δεχτώ και εκεί πάνω...... ανοίγει κι άλλη πληγή βαθιά.....
Όχι, δεν πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά. Μακάρι να κάνω λάθος........

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Προδοσία

Μια στιγμή αδυναμίας, αλλά όσο το σκεφτόταν τόσο πιο ένοχη ένιωθε. «Αδυναμία», να μια λέξη που μόνο δικαιολογία μπορεί να είναι και όχι, «αναλαμβάνω την ευθύνη, για αυτό που έκανα». Και μετά έρχονται οι ενοχές να την βασανίζουν, γιατί η συνείδηση είχε αφυπνιστεί. Που ήταν η συνείδηση εκείνη την ώρα; Που διάολο είχε κρυφτεί και την άφησε, να γίνει έρμαιο, στην αγκαλιά ενός άλλου;
Δεν έφταιγε το κρασί, άλλωστε, ένα ποτηράκι είχε πιει μόνο. Ήταν η αίσθηση ότι είναι ακόμη επιθυμητή. Ότι, έστω και αν πέρασαν μερικά χρόνια, δεν είχε ξεθωριάσει, δεν είχε γίνει άχρωμη και μουντή.  Αυτός ο φόβος είχε φωλιάσει στην ψυχή της και δεν έλεγε να φύγει. Ήταν ήδη σαράντα πέντε, σε λίγα χρόνια θα γινόταν πενήντα. Η ιδέα των χρόνων που πέρναγαν την τρόμαζε.  Το σώμα της είχε αλλάξει. Δεν είχε ιδιαίτερα ρυτίδες στο πρόσωπο, αλλά εκείνη τις ένοιωθε σαν χαρακιές, εκεί και στο λαιμό της.
Ο άντρας της δεν έδινε και πολύ σημασία στις ανησυχίες της. Εκείνος είχε περάσει προ πολλού τα πενήντα, αλλά δεν τον πείραζε. Υπήρχαν αρκετά στοιχεία που μαρτυρούσαν ότι στα νιάτα του ήταν όμορφος. Η κορμοστασιά του δεν είχε λυγίσει, τα μάτια του είχαν κρατήσει τη ζωηράδα και τη σπιρτάδα των νεανικών του χρόνων και τα μαλλιά του, πυκνά και ίσια, απλά, είχαν γκριζάρει στους κροτάφους. Ήταν άνθρωπος αφοσιωμένος στη δουλειά και την οικογένειά του. Προβλέψιμος, τρυφερός, συνηθισμένος. Αυτό ήταν το πρόβλημα, που εκείνη νόμιζε, ότι υπήρχε. Είχε χαθεί το πάθος. Αυτό, που τους κράταγε ξάγρυπνους, μέχρι το πρώτο φως της ημέρας. 
Και η ρουτίνα, τους είχε γίνει τρόπος ζωής, μέχρι την μέρα που ο Άγγελος βρέθηκε στο δρόμος της. Δεν του είχε δώσει καμία σημασία. Αφενός γιατί ήταν μικρότερός της και αφετέρου γιατί η συνεργασία τους θα κράταγε μόνο μερικές μέρες. Ένας ακόμη άνθρωπος που θα πέρναγε για λίγο από τη ζωή της, λόγω δουλειάς και μετά θα χάνονταν όπως όλοι οι άλλοι. Ένα σπίτι θα του έβρισκε, εκείνος θα το αγόραζε και μετά τέλος, αλλά δεν έμελλε να γίνει ποτέ με αυτό τον τρόπο.
Γιατί; Γιατί είχε ανάγκη να ακούσει αυτά, που ένας ξένος θα της έλεγε και είχε ξεχάσει, να τα λέει ο άντρας της. Λόγια που κολακεύουν μια γυναίκα, σε όποια ηλικία και αν βρίσκεται. Αλλά το κακό δεν ήταν αυτό, το κακό ήταν που ενέδωσε, έστω και αν ήξερε ότι όλα ήταν εφήμερα. Λέξεις που σκόρπισαν στον αέρα και έγιναν πράξεις, για λίγο.  Μόνο και μόνο για να τονώσουν τον εγωισμό της και την ματαιοδοξία της. 
Από την αρχή ήταν καταδικασμένη σχέση, αν μπορεί κανείς να την ονομάσει σχέση. Δεν είχε τίποτα εκτός από πάθος, αυτό το συγκεκριμένο, που σβήνει στις αμέσως επόμενες στιγμές, γιατί δεν υπάρχει τίποτα άλλο πιο κάτω. Δεν χρειάζεται ούτως ή άλλως. Είναι εκείνη η στιγμή, σαν ένα μπαλόνι που φουσκώνει και μετά εκρήγνυται. Ο αέρας χάνεται και τα κομμάτια από το πλαστικό σκορπούν εδώ και εκεί. Μετά τα μαζεύεις και τα πετάς. Ναι, αυτό κάνεις, γιατί έχεις ήδη μια ζωή, δεν αντέχεις να φτιάξεις και μια δεύτερη. 
Δεν το είχε ξανακάνει. Δεν αισθάνθηκε ποτέ την ανάγκη για κάτι τέτοιο. Γιατί τώρα; Πως θα έβγαινε από τον κυκεώνα που έφτιαξε; Να του το πει; Και μετά; Συνεχίζουν σαν να μην συμβαίνει τίποτα και το αγκάθι μένει για μια ζωή ή τα παρατάει όλα και φεύγει, γιατί δεν ήταν ικανή να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων; Και έστω, ότι γίνεται το δεύτερο. Που θα πήγαινε; Δεν ήξερε τίποτα άλλο από το να είναι σύζυγος. Μια σύζυγος που αγαπούσε τον άντρα της, αλλά τον πρόδωσε με τον χειρότερο τρόπο. Και άξιζε να τον πληγώσει τόσο πολύ; Εκείνος της ήταν πάντα πιστός. Ήξερε το πρόγραμμά του μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Από το πρωί που θα ξύπναγε, μέχρι το βράδυ που θα πήγαινε για ύπνο.
Και εκείνος το ίδιο από την μεριά του, για εκείνη. Το ότι κατάφερε και ξεγλίστρησε ήταν εύκολο. Όταν υπάρχει εμπιστοσύνη, πιστεύεις τα πάντα και την πίστεψε. Ας είχε, τουλάχιστον, υποψιαστεί κάτι. Ίσως, να μην έφτανε στο σημείο να υποκύψει. Πάλι δικαιολογίες. Να πιαστεί, για του ρίξει το μπαλάκι, αλλά δεν ήταν σωστό. Ήταν όλο δικό της το μερίδιο ευθύνης και έπρεπε να αντιμετωπίσει και να δεχθεί τις συνέπειες, όποιες και αν ήταν αυτές. Απόψε θα του το έλεγε.
Αλλά δεν το έκανε ούτε εκείνη ούτε καμία άλλη μέρα. Ο χρόνος σιγά σιγά το ξεθώριασε, μέχρι που έμεινε μόνο, μια θολή ανάμνηση, στο πίσω μέρος του μυαλού της.

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Στο Μπαρ

Άνοιξε και μπήκε μέσα. Η πόρτα έκλεισε πίσω του και βρέθηκε σε ένα χώρο κακοφωτισμένο και γεμάτο καπνό.  Η ορχήστρα στο βάθος έπαιζε ένα κομμάτι, που έκανε τους θαμώνες να βαριούνται ακόμη περισσότερο,  από όσο ίσως θα ’πρεπε. Δεν γύρισε κανείς το κεφάλι του να κοιτάξει ποιος ήταν ο νεοφερμένος. Άλλοι χάζευαν τον σαξοφωνίστα που προσπαθούσε να παίξει, μέσα από τους καπνούς, άλλοι το ζευγάρι που χόρευε, λες και δεν υπήρχε κανείς γύρω και άλλοι είχαν βουτήξει το κεφάλι μέσα στο ποτό για να πνίξουν τα βάσανά τους. 
Το τελευταίο, ήταν αυτό, που αποζητούσε ο Ιάσωνας να κάνει. Τράβηξε προς το μπαρ και κάθισε σε μια καρέκλα στη γωνία του, δίπλα στον τοίχο. Το φως εκεί ήταν ελάχιστο και αυτό τον βόλευε. Δεν ήθελε να βρίσκεται σε κοινή θέα. Δεν ήθελε να τον δει κανείς να πίνει. Ο μπάρμαν τον πλησίασε, τον ρώτησε τι θα πάρει και τον σέρβιρε αμέσως. Λες και ήξερε ότι δεν ήθελε πολλά πολλά. Άλλωστε, αυτός δεν είναι ο σωστός μπάρμαν; Αυτός που ξέρει πότε ένας πελάτης θέλει κουβέντα ή όχι. 
Το ’πιε μονορούφι. Το κάψιμο που ένιωσε στο λαιμό, του έφερε βήχα, αλλά δεν τον ένοιαξε. Ζήτησε και δεύτερο και το ’πιε και αυτό αμέσως. Στο τρίτο έβαλε φρένο. Άρχισε ήδη να τον ζαλίζει. Δεν ήταν μαθημένος να πίνει. Κανένα κρασάκι που και που με καμιά παρέα σε ταβερνάκια ή κανένα ποτό σε κάποιο κλαμπάκι με την Ιουλία. Την Ιουλία που ερωτεύθηκε με την πρώτη ματιά και την παντρεύτηκε, γιατί ήταν η μόνη γυναίκα που τον έκανε να νιώσει τι θα πει αγάπη. Την Ιουλία που τον αγαπούσε και ήταν σίγουρος για αυτό. Αλλά και εκείνος την αγαπούσε. Στην πραγματικότητα τη λάτρευε.
Λάτρευε τον τρόπο που τον κοίταζε όταν ήταν θυμωμένη μαζί του,  που τον αγκάλιαζε,  που περπάταγε, που χόρευε, που γέλαγε..... και ακόμη δεν μπορούσε να πιστέψει, ότι όλα αυτά χάθηκαν. Έτσι απλά, ένα μεσημέρι, που ένιωσε αδιαθεσία. Την πήγε άρον άρον στο νοσοκομείο και μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα από τις εξετάσεις, εκείνη προσπαθούσε να τον καθησυχάσει, ότι δεν ήταν τίποτα. Το ένστικτό του, όμως, δεν τον άφηνε να την πιστέψει.
Όταν βγήκαν, τον κάλεσε ο γιατρός ιδιαιτέρως για να του πει τα νέα. Προχωρημένο στάδιο, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, λίγες μέρες, δεν ξέρουμε πόσες..... Επιθετική μορφή, δυστυχώς.......  Πρέπει να μείνει μέσα......
Έχασε το κόσμο κάτω από τα πόδια του. Πως; Γιατί; Πότε; Ούτε ένα σημάδι τόσο καιρό; Κάτι; Ερωτήσεις που δεν θα απαντηθούν ποτέ. Δεν έχει σημασία πια. Τις επόμενες μέρες έσβησε σαν κεράκι. Μια φλόγα που τρεμόπαιξε και η πνοή της βγήκε κρατώντας την στην αγκαλιά του.......




Υ.Γ. Συγγνώμη για το μελαγχολικό περιεχόμενο, αλλά σήμερα  έφυγε ένα παλληκάρι 37 χρονών. Ένιωσε αδιαθεσία την Παρασκευή, τον πήγαν στο νοσοκομείο και η διάγνωση ήταν  λευχαιμία. Μέσα σε τρεις μέρες χάθηκε. Δεν τον γνώριζα προσωπικά, τον γνωρίζουν όμως πολλά άτομα ανάμεσά τους και ο συμβίος μου. Το πέρασα και εγώ πριν εφτά χρόνια.... στις 6 Νοεμβρίου θα γίνουν οκτώ...... Τους το αφιερώνω, λοιπόν.....
Στον Γιάννη και τον Σάββα. Ας είναι καλά εκεί πάνω που βρίσκονται και εμείς εδώ, δεν θα τους ξεχάσουμε ποτέ!!!!!

Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

Αγανάκτησα!

Διαβάζω από το πρωί μέσα στα blogs, διάφορα, όπως κάθε φορά, αλλά σήμερα ή εγώ δεν είμαι καλά ή όντως έχουμε ξεφύγει τελείως. Θα μου πείτε, τώρα το κατάλαβες; Όχι. Χρόνια τώρα, συμβαίνουν πράγματα, που τα δεχόμαστε και δεν μιλάμε καθόλου. Δεν μας νοιάζει, κουραστήκαμε ή η αδιαφορία είναι καλύτερη από το να νοιαζόμαστε; 
Αυτό που πραγματικά με ενόχλησε είναι που είμαστε παθητικοί αποδέκτες των γεγονότων. Δεν κάνουμε τίποτα. Έχουμε σταυρώσει τα χέρια και ασχολούμαστε με όλα τα άσχετα πράγματα. Μας πήραν τα σώβρακα και εμείς πλέουμε σε πελάγη ευτυχίας που είμαστε ξεβράκωτοι....... Θα μου πείτε πως καλά είναι, γιατί παίρνει ο απαυτός μας αέρα, αλλά έρχεται χειμώνας και εύχομαι να μην είναι πολύ βαρύς, γιατί την κάτσαμε τη βάρκα. Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω και εγώ δεν αντιστάθηκα και εγώ αδιαφόρησα, αλλά εμένα άρχισε όλο αυτό και με πνίγει. Νιώθω τη θηλειά στο λαιμό να σφίγγει και τον αέρα να μην φτάνει στα πνευμόνια μου. 
Δεν νιώθω ελεύθερη, να αναπνεύσω, να μιλήσω, ΝΑ ΟΥΡΛΙΑΞΩ!!!!
ΦΤΑΝΕΙ ΡΕ!!!!! ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ, ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΑΣ ΑΠΟΔΕΙΧΤΗΚΑΝ ΣΚΑΡΤΟΙ, ΧΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΔΑΦΙΚΗ ΜΑΣ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ, ΧΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΜΑΣ, ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ!!!!! ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΞΙΟΙ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΜΑΣ ΤΕΛΙΚΑ;;;;;;;

Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

Μια Περιπέτεια.

Γεια σας!
Αυτό εδώ είναι το blog της θείας μου, αν και δεν ξέρω τι θα πει αυτή η λέξη ακόμη. Κι άλλες λεξούλες δεν ξέρω, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης.... Σήμερα θέλω να σας πω, για την περιπέτεια του Σαββάτου.  
Κάθε εβδομάδα ερχόμαστε με τη μαμά και τον μπαμπά από την  Κεραμωτή στη Δράμα, για να δούμε τη γιαγιά και τον παππού και εγώ φαντάστηκα ότι και αυτή η φορά, θα είναι σαν όλες τις άλλες, αλλά δεν ήταν. Που να ήξερα η καψερή!
Ξύπνησα το πρωί του Σαββάτου και η μαμά με άλλαξε και με τάισε και ήταν όλο χαμόγελα και τραγουδάκια και ο μπαμπάς το ίδιο και η γιαγιά και ο παππούς και ήταν και άλλοι πολλοί στο σπίτι που έμπαιναν έβγαιναν και χαμογέλαγαν και όλο και κάτι σπόντες μου πέταγαν, αλλά εγώ δεν καταλάβαινα. Κάτι για μπάνιο μου έλεγαν και τι καλά που θα είναι και τι όμορφη θα είμαι και όλο τέτοια.....
Με έντυσε η μαμά με ένα πολύ φανταχτερό φόρεμα, με έβαλε στο αυτοκίνητο και πήγαμε στην εκκλησία. Είχα πάει και άλλη φορά, αλλά εκείνη την ημέρα ήταν πολύ όμορφα στολισμένη και είχε και πολύ κόσμο με τα καλά του, που άλλους τους γνώριζα και άλλους όχι, αλλά εκείνοι με ήξεραν..... Καλά γίνεται αυτό;
Μετά με πήρε μια θεία αγκαλιά και ένας κύριος με ψηλό καπέλο και γένια κάτι διάβαζε και εγώ ήμουν πολύ ανήσυχη, γιατί δεν ήξερα τι έλεγε ο κυριούλης και γιατί η μαμά μου δεν με είχε στα χέρια της και με έδωσε στη θεία και όλο ερχόταν ο μπαμπάς μου να με καθησυχάσει, αλλά εγώ δεν ήθελα. Ευτυχώς, λίγη ώρα μετά με δώσανε στη μαμά μου, αλλά εκείνη έκανε τα πράγματα χειρότερα. Αντί να με κανακέψει, ξέρετε τι έκανε; Με έγδυσε!!!! Ναι, ναι μπροστά σε όλο εκείνο τον ξένο κόσμο και εγώ έκλαιγα γιατί ντρεπόμουν και όλοι οι άλλοι έδειχναν ευτυχισμένοι. Και αυτή η σκασμένη η θεία που έχει το blog, όλο βίντεο με τράβαγε και όλο φωτογραφίες. Δεν θα μεγαλώσω; Θα της δείξω εγώ!!!!! 
Ξαφνικά, που λέτε με δίνουν σε εκείνον το κυριούλη με την μακριά γενειάδα και η θεία που με κράταγε με άλειψε λάδι. Από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Εκεί να δείτε κλάμα!!!!! Αλλά το περισσότερο το έριξα όταν με βούτηξε ο κυριούλης μέσα σε εκείνη την μπανιέρα, που ήταν μικρή και περίεργη. Χάλασα τον κόσμο από τις φωνές μου, αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να πιω αρκετό νερό, μπλιάχ!!!!! Επιτέλους, κάποια στιγμή, αφού με ξαναντύσανε, με πολύ πιο όμορφα ρουχάκια από πριν, με πήρε η μανούλα αγκαλιά, η οποία μου είχε λείψει πάρα πολύ, μπορώ να σας πω και πήγαμε σε μια ταβέρνα να φάμε, αλλά εγώ δεν ήθελα να φάω κάτι άλλο εκτός από ψωμί, που μου άρεσε πάρα πολύ και το έφαγα όλο. Αλήθεια σας το λέω!!!
Ξέρετε τι πρόσεξα από εκείνη την ημέρα και μετά; Δεν με ξαναφωνάξανε μπέμπα. Περίεργο....... γιατί εγώ νόμιζα ότι έτσι με έλεγαν. Πάντως τώρα, με φωνάζουν όλοι ΘΕΟΦΙΛΙΑ και ο παππούς μου χαίρετε πάρα πολύ, γιατί έχω το δικό του το όνομα! Να σας πω την αλήθεια και εγώ είμαι πολύ χαρούμενη που έχω το όνομά του!!!!!!

Υ.Γ. Να λύσω μια παρεξήγηση που έγινε. Νονά δεν έγινα εγώ αλλά μια άλλη κυρία. Εγώ έκανα τη δουλειά του φωτογράφου..... Το καταδιασκέδασα πάντως οφείλω να ομολογίσω!!!!

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Πουθενά...

Μια βαλίτσα όλη και όλη. Μέσα της μάζεψε δυο τρία ρούχα, τα κομμάτια της και ανέβηκε στο λεωφορείο με προορισμό το πουθενά. Αυτό που ήταν καλύτερο από το κάπου και ειδικά το εκεί. Γιατί εκεί, δεν υπήρχε τίποτα πια για αυτή. Όλα όσα έζησε εκεί, δεν ήταν τίποτε άλλο από παλάτια χτισμένα σε σαθρό έδαφος. 
Δεν έκλαψε. Ήξερε ότι ήταν μάταιο. Έπρεπε να σηκώσει το κεφάλι και να αντιμετωπίσει την αλήθεια, όσο και αν  πόναγε. Δεν μένεις ποτέ εκεί που δεν σε αγαπούν και δεν σε θέλουν. Μα τόσο τυφλή ήταν ή οι ερμηνείες ήταν τέτοιες που άξιζαν Όσκαρ; Καμία σχέση δεν θεωρείται δεδομένη και το σίγουρο είναι ότι παλεύεις μια ζωή για να την κρατήσεις. Δεν υπάρχουν εγγυήσεις για το μέλλον. Αλλά τουλάχιστον υπάρχει βάση. Την χτίζεις  τούβλο τούβλο, σε έδαφος γερό, όχι στην άμμο. Και κάτω από τη δική της υπήρχε διάβρωση και σαπίλα, τόσο καλά καμουφλαρισμένη που στην αρχή δεν φαινόταν τίποτα, μέχρι που ξεκίνησε η πρώτη ρωγμή. Στην αρχή μικρή, που κατέληξε να γίνει μια αβυσσαλέα χαράδρα έτοιμη να την καταπιεί.  Την τελευταία στιγμή, το ένστικτο της επιβίωσης της φώναξε: «Όχι!!!! Μην χαθείς!!! Φύγε και μην κοιτάξεις πίσω!!! Πρέπει να συνεχίσεις, με ότι σου έμεινε!!!! Τουλάχιστον έχεις την αξιοπρέπειά σου!!!!».

Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

Απελευθέρωση.

Κάθε φορά που με παίρνεις τηλέφωνο και βλέπω το νούμερό σου αναρτημένο στην οθόνη, σε μισώ ακόμα περισσότερο. Ναι σε μισώ, γιατί δεν με αφήνεις ήσυχη. 
Βρήκα τον τρόπο να απαγκιστρωθώ από πάνω σου και σου κακοφάνηκε. Δεν σου άρεσε που θέλησα να ζήσω ελεύθερη ούτε που θέλησα να έχω δική μου βούληση για ότι με αφορούσε. Ήθελες σε μένα επάνω να δείξεις πόσο άντρας είσαι. Να είσαι το κέντρο του κόσμου μου και εγώ η ηλίθια, για κάμποσο καιρό, αυτό πίστευα.
Δεν είχα μάτια για κανένα άλλο άνθρωπο, ακόμα ακόμα ούτε και για τους δικούς μου. Φρόντισες να με κλειδώσεις συναισθηματικά και να νομίζω ότι μόνο εσύ θέλεις το καλό μου. Άβουλη με ήθελες και το ’χες καταφέρει, αλλά δεν ήσουν σίγουρος για πόσο καιρό θα άντεχα. Για καλή σου τύχη άντεξα, ως τώρα......
Γιατί Τώρα ξύπνησα από το λήθαργο. Η ζωή ανήκει μόνο σε μένα και δεν έχεις πια κανένα δικαίωμα επάνω μου. Θα αλλάξω πάλι νούμερο στο κινητό και για αρκετό καιρό θα με αφήσεις ήσυχη, μέχρι να με ξαναεντοπίσεις, αλλά δεν με νοιάζει πια, γιατί δεν σε φοβάμαι. Έπαψα να το κάνω και ξέρεις τι συνειδητοποίησα; Ότι είσαι ένα τίποτα. Ένα τίποτα με υπέρμετρο εγωισμό, που δεν τολμά να τα βάλει με κάποιον όμοιό του, αλλά με κάποιον πιο αδύναμο.
Και το πιο ωραίο το ξέρεις; Είμαι δυνατή και δεν μπορείς πια να τα βάλεις μαζί μου..... λυπάμαι!!!!!! 




Υ.Γ. Χθες το μεσημέρι είχε το «Σοκολά» και η ιδέα ήρθε από εκείνη την ηρωίδα, που ο άντρας της είχε το καφενείο του χωριού και την καταπίεζε. Αυτό που μου έμεινε σε αυτή τη σκηνή ήταν, που η συγκεκριμένη γυναίκα είπε για αυτόν τον άντρα, ότι θα μπορούσε να γίνει και κυρίαρχος του κόσμου αν ήθελε, ενώ κάτι τέτοιο στην ουσία, δεν ίσχυε. Αυτή τον φοβόταν, γιατί εκείνος έτσι ήθελε........

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Άνισος αγώνας.

Ακροβατώ σε τεντωμένο σκοινί. Προσπαθώ απεγνωσμένα να κάνω μερικά βήματα.... μήπως  μπορέσω να πάω λίγο παρακάτω, αλλά μάταια. Μπροστά έχει πολύ δρόμο ακόμα και εγώ δεν αντέχω να συνεχίσω. Δεν υπάρχει τίποτα σταθερό. Ούτε καν ένα χέρι να με τραβήξει από εκεί για να πατήσω στη γη. 
Είμαι πολύ κουρασμένη και νυστάζω.  Τα όρνια κάνουν κύκλους πάνω από το κεφάλι μου και περιμένουν να πέσω. Οι απαίσιες φωνές τους με κρατάνε ξύπνια και με γεμίζουν λύσσα για να συνεχίσω.... Είμαι χαμένη έτσι και αλλιώς, αλλά δεν θα το κάνω χωρίς να αγωνιστώ ως το τέλος...... Να ξέρω τουλάχιστον, ότι προσπάθησα!!!!!

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

17.09.70

Στους περισσότερους αυτή η μέρα δεν λέει τίποτα. Πολύ θα ήθελα να μη λέει ούτε σε μένα, αλλά δυστυχώς........ αυτό είναι πολύ δύσκολο πια για να διορθωθεί!!!!!!!
Και τους το είπα..... Δεν γινόταν να με κάνατε με μερικά χρόνια καθυστέρηση; Τι σας έπιασε πρεμούρα ντε και καλά να χαρείτε τον έρωτά σας τότε, χωρίς να ρωτήσετε κανένα; Ορίστε τώρα! Και εγώ πρέπει να συμβιβαστώ με το γεγονός ότι αύριο θα γίνω Σαράντα και ένα!!!!!  Πω πω και μόνο που το σκέφτομαι με πιάνει τρόμος.....
Ξέρω, ξέρω! Είμαι ακόμη νέα, η ζωή δεν τελειώνει στα σαράντα, έχω ακόμη πράγματα να κάνω  και τι ωραία που είμαι στην πιο παραγωγική ηλικία της ζωής μου και άλλα τέτοια γραφικά!!!!
Δεν θέλω να μεγαλώσω άλλο!!!!!! Φτάνει τόσο!!!!! Είμαι ήδη πολύ μεγάλη και όταν τα πιτσιρίκια με ρωτάνε πόσο είμαι ξέρετε ποια είναι η απάντηση όταν τους λέω την ηλικία μου;;;; « Πω πω είσαι πιο μεγάλη από τη μαμά μου!». Δηλαδή τελικά, είμαι σαν την Πελοπόννησο!!!!! (Αθάνατε Αυλωνίτη, με την αθάνατη ατάκα στο έργο «Οι γαμπροί της Ευτυχίας», με την Βασιλειάδου: «Ε, μεγάλη..... Δεν είναι και σαν την Πελοπόννησο!!!!!».)
Τι;;;; Δεν είναι τίποτα; Θα μου περάσει; Ααα, μια απλή κρίση μέσης ηλικίας είναι;;;;;  Μα πείτε το μου τόση ώρα και είχα αρχίσει να ανησυχώ....... τι φταίει και τι φταίει;;;;
Λοιπόν, εκατοστή ανάρτηση και τεσσαρακοστά γενέθλια λέω να σας κεράσω κανένα γλυκάκι, τι λέτε;;;;;;
Πηγή της φωτογραφίας:Οι συνταγές της παρέας

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Είναι καιρός τώρα για παιχνίδια;

Κι όμως είναι!!! Γιατί όχι; Δεν κατάλαβα; Τόσα παιχνίδια παίζονται στην πλάτη μας, πειράζει να παίξουμε εμείς ένα τόσο αθώο και όμορφο παιχνίδι; 
Δύο φιλαράκια, o Ευρύνοος και το armenaki με προσκάλεσαν και είπα να δεχτώ την πρόσκληση! 
Πρέπει να σας πω δέκα πράγματα που αγαπώ πολύ και μετά να δώσω τη σκυτάλη σε άλλους δέκα για να παίξουν και αυτοί. Δεν θα σας αναφέρω αυτά που θεωρώ δεδομένα, δηλαδή, οικογένεια, συμβίο κ.λ.π., εντάξει; Ξεκινώ, λοιπόν....

1. Αγαπώ το διάβασμα. Διαβάζω σχεδόν τα πάντα. Από βιβλία, κόμικς έως επιστημονικά περιοδικά.... Για τα τελευταία, μου είπε μια φορά ο συμβίος μου: «Την κβαντομηχανική που διαβάζεις εκεί μέσα την καταλαβαίνεις;» και του απάντησα: «Όχι  ιδιαίτερα, αλλά τουλάχιστον, έχω μια εικόνα.....»!!!!!  
2. Αγαπώ τη βροχή. Η βροχή δίνει ζωή στη φύση. Ποτίζει το χώμα για να δώσει καρπούς, τα δέντρα για να δώσουν οξυγόνο, τα λουλούδια για να δώσουν χρώμα. Γεμίζει τα ποτάμια για να ποτιστούν τα ζώα και οι άνθρωποι.  Και ταυτόχρονα ξεπλένει και  αναζωογονεί.....
3. Αγαπώ τη μουσική. Δεν ακούω τα πάντα, δυστυχώς. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ακούω ροκ. Δεν ξέρω να πω γιατί. Η πρώτη κασέτα που είχα ήταν Toto και Azia από τη μία πλευρά, ZZ Top από την άλλη...... Ακούω ελληνικά, ως ένα σημείο, αλλά κόβω φλέβα για τον Χριστοδουλόπουλο (μη γελάτε..... είναι φετίχ τι να κάνω;). Ακούω τζαζ, ακούω ρεμπέτικα...... αλλά μην μου πείτε να ακούσω αυτά που παίζουν τώρα στα κλαμπς......... Αυτό το ένα μπιτ που παίζει συνέχεια ώρες ολόκληρες με σκοτώνει, δεν το αντέχω με τίποτα......... Συγχωρέστε με οι νεότεροι..... περί ορέξεως κολοκυθόπιτα δεν λένε;
4. Αγαπώ την τεχνολογία. Εννοείται, όταν αυτή χρησιμοποιείτε για καλό και όχι για κακό! Κάθομαι με τις ώρες και χαζεύω καινούρια πράγματα. Μου αρέσει που μαθαίνω ότι η επιστήμη κάνει άλματα σε ότι αφορά το χωροχρόνο (κβαντομηχανική που λέγαμε;). Θα ήθελα, πράγματι, να είχα γεννηθεί εκατό χρόνια μετά για να είμαι εκεί όταν γίνουν οι μεγάλες αλλαγές, όπως τα ταξίδια στο χρόνο, ταξίδια στο διάστημα......(είμαι τρελή το ξέρω, μην το πείτε παρά έξω εντάξει; Έχω το λόγο σας;)
5. Αγαπώ τα ταξίδια. Ναι θα ήθελα να πάω και στο διάστημα, αλλά είπαμε..... τέτοια ταξίδια θα γίνονται όταν εγώ δεν θα είμαι πια εδώ..... αλλά σε άλλη διάσταση........ Προς το παρόν «βολεύομαι» με την υπέροχη Ελλαδίτσα μας, που έχει τόσο όμορφα μέρη, που μια ζωή δεν σου φτάνει για να τα γυρίσεις όλα!!!!! Έχω πάει και μέχρι τη Γερμανία.... αναγκαστικά..... γιατί εκεί γεννήθηκα, αλλά θεωρώ «τυχερό»(που λέει ο λόγος) τον εαυτό μου, που μεγάλωσα εδώ στην Ελλάδα. Στο Dubai; Ααα, ναι.... ξέχασα..... κι εκεί πήγα....
6. Αγαπώ το γράψιμο. Γράφω ότι να ΄ναι...... Όταν είμαι θυμωμένη, στεναγχωρημένη, έξαλλη, θλιμμένη..... Όχι όταν είμαι χαρούμενη..... Αυτό πάλι τι σας λέει;;;; Όταν είμαι στα καλά μου.... δεν έχω έμπνευση. Δεν έχω να πω τίποτα...... απολύτως...... Τι; Με βρίσκεται λαλίστατη; Εεεε, το παραδέχομαι, είμαι κάπως τις τελευταίες μέρες....... Όχι, δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο...... είναι αυτές οι κουλές μέρες που με πιάνει η στραβωμάρα μου και δεν ξέρω τι μου γίνεται...... Μου φταίνε όλοι και όλα. Υπομονή, θα περάσει και αυτό!
7. Αγαπώ το μοβ. Δεν υπάρχει εξήγηση. Έχω εξάρτηση σε ότι αφορά το χρώμα αυτό. Μια φορά πήγα να αγοράσω παπούτσια και πήρα τον συμβίο μου τηλέφωνο να του το ανακοινώσω: «Αγάπη μου, πήρα παπούτσια, αλλά δεν ξέρω με τι ρούχα να τα συνδυάσω...». Και εκείνος αμέσως..... «Να μην είναι τίποτα μοβ;».... Όχι, δεν έχω βάψει το δωμάτιό μας σε αυτό το χρώμα, αν και θα το ήθελα, αλλά αν με αφήσεις δεν ξέρεις τι είμαι ικανή να κάνω .......
8. Αγαπώ την μοναξιά. Όχι δεν καταλάβατε..... αυτή που μπορείς μόνος σου να επιλέξεις. Μου αρέσει να είμαι μόνη μου κάποιες στιγμές και να χαζεύω τη βροχή που πέφτει, να ακούω τη μουσική που μου αρέσει ή να διαβάζω ένα καλό βιβλίο. Πολλές φορές μου αρέσει να κάνω ένα περίπατο και να καταλήγω σε ένα καφενεδάκι, για να διαβάσω την εφημερίδα μου και να πιω το καφεδάκι μου. Άλλες πάλι φορές θέλω να κάθομαι στο σπίτι, με κλειστό το κινητό να μην ακούω και βλέπω κανέναν και τίποτα........ Νομίζω ότι δεν έχω κατάθλιψη....... λάθος κάνω;;;;;;;;
9. Αγαπώ τις Χάρλεϊ..... Ναι, ναι, είναι κατάλοιπο, της γενιάς...... Εκείνη την εποχή, οι ροκάδες ήταν, ξέρετε τώρα.... περιθωριακοί, σκληροτράχηλοι, ανεξάρτητοι, ρέμπελοι.... Όλο αυτό είχε τη γοητεία του. Τα κορίτσια, κάναμε όνειρα για έναν καβαλάρη τέτοιας μηχανής, που δεν του άρεσαν οι συμβιβασμοί και οι δεσμεύσεις και φανταζόμασταν τον εαυτό μας συνοδηγό στα ατέλειωτα ταξίδια του...... ΩΩΩΩ και μετά έρχεται η σκληρή πραγματικότητα και σου χτυπά την πόρτα..... Οι Χαρλεάδες είναι πια κλασσικοί......... γραφικοί μη σου πω......... Αυτό και αν είναι πίκρα......
10. Αγαπώ τον καφέ. Τον ελληνικό(τούρκικο, όπως θέλετε πείτε τον), διπλό και σκέτο. Ο συμβίος μου ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει να έχω ξυπνήσει το πρωί και να μην έχω πιει καφέ...... Τι κάνει; Έχει ήδη φροντίσει να εξαφανιστεί και να μην βρίσκεται σε πεδίο βολής....... Όποιος δεν το ξέρει;;;;;;  Καλύτερα να ρωτήσει πρώτα πριν επιχειρήσει να με πλησιάσει........ Μετά τις πρώτες γουλιές όμως, όλα μέλι γάλα!!!! Πως είναι ο Mr Jekyll και Hyde;;;;; Ε, κάτι τέτοιο......
Τι;;; Τέλειωσαν κιόλας;;;;; Μόνο αυτά ήταν;;;;; Ωωωω, έχω να πω κι άλλα...... Καλά είναι όμως να βάλω και άλλους στο παιχνίδι:
 1. Merlin 
 6. Κάτω από το Κιόσκι
 8. Fri
 9. Skroutzakos
10. Το Μαγγανοπήγαδο
Φυσικά μπορεί να παίξει και όποιος άλλος θέλει!!!!! 

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

Ένα τριήμερο ξεκούρασης!

Θάσος. Το νησί αυτό, είναι κοντά στη Δράμα. Απέναντι από την Καβάλα. Πας με το αυτοκίνητο μέχρι την Κεραμωτή σε περίπου τρία τέταρτα και σε χρόνο dt περνάς απέναντι......

Η θέα από το ξενοδοχείο στα Λιμενάρια. Η πρώτη εικόνα με το που φτάσαμε, ήταν αυτή.


Ποιο ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη........ της Θάσου δείτε......



Το διπλανό ξενοδοχείο του Λαρισαίου..... Δεν φταίω εγώ. Ο Αντρέας, Λαρισαίος είναι.... η γυναίκα του είναι από εκεί και όπως είναι φυσικό, όταν βρεις το μισό σου πορτοκάλι, όπου πας γίνεται ο τόπος σου.....


Το ξενοδοχείο που μέναμε... του Γιάννη και της Μαρίας.... ένα πολύ φιλόξενο ζευγάρι που μας υποδέχτηκε σαν να είμαστε χρόνια φίλοι.

Η παραλία μπροστά από το ξενοδοχείο. Εκεί κάναμε τις απλωτές μας τρεις μέρες εκτός από τη μέρα που είχε κύμα..... γιατί εκείνη την μέρα κάναμε τις βουτιές μας.......


.......εδώ..... Όχι..... δεν θα βάλω φωτογραφίες να γελάτε μαζί μου..... Είχε και παιδάκια.... αλλά εκείνα ήταν πιο σοβαρά από μας.....
Η πρόσοψη του ξενοδοχείου και το όνομα Sunray.... Το αυτοκίνητο που βλέπετε ήταν αυτό που πήγαμε εμείς...... Όχι καλέ, δεν είναι δικό μας.... είπαμε.... ο συμβίος μου και εγώ έχουμε το αυτοκίνητο μπρελόκ! Αυτό είναι του Χρήστου..... του κολλητού μας ντε..... και της γυναίκας του......

Τελευταία μέρα, μεσημέρι..... Σκάλα Μαριών, στον Άρμενο....... Αυτός που το έχει είναι από το Περιστέρι...... η γυναίκα του είναι από εκεί..... Τελικά είμαι η μόνη γυναίκα που την τράβηξε ο συμβίος της στον τόπο του, γιατί από ότι κατάλαβα το αντίθετο συμβαίνει με τους άλλους......

Παγωμένο ποτήρι...... παγωμένη μπύρα........


Εεε... τελευταία μέρα.... είπαμε να το γιορτάσουμε δεόντως.......


Στιγμές με άρωμα θάλασσας!!!!

Όλα ήταν τέλεια...... αλλά πως τα κατάφερα και γύρισα με ένα καλό κρυολόγημα ούτε που το κατάλαβα..... Μάλλον το νυχτερινό μπάνιο θα φταίει.......

Τσιγάρο Κρέας ....

Να διευκρινίσω αρχικά ότι δεν θέλω να επιτεθώ σε κανέναν. Μια σκέψη θέλω να καταθέσω, επειδή τυγχάνει να είμαι και καπνίστρια και ......