.......

Η ώρα ήταν αρκετά προχωρημένη και το σκοτάδι απλώνονταν βελούδινο σε όλο τον ορίζοντα με τα αστέρια να αστράφτουν στον ουράνιο θόλο. Η Λία είχε στρέψει το κεφάλι της στο παράθυρο, για να μπορεί να βλέπει πέρα μακριά το σκοτεινό βουνό και τα χωράφια που απλώνονταν από κάτω. Ήθελε πολύ να βρίσκεται επάνω στο καταφύγιο, με το τζάκι αναμμένο και τους δυο τους αγκαλιασμένους μπροστά από τη φλόγα. Είχαν πολύ καιρό να ανέβουν εκεί. Τώρα που το σκέφτονταν της φαινόταν ότι ήταν αιώνες πίσω, σε κάποια άλλη ζωή.
Εξαιτίας της βροχής, είχε πέσει ομίχλη στο ποτάμι και ο Γιάννης αναγκαστικά, οδηγούσε αργά σε εκείνο το σημείο. Ξαφνικά, το ραδιόφωνο σταμάτησε να παίζει. Γύρισε το κεφάλι της να δει γιατί και ανακάλυψε ότι εκείνος το ’χε κλείσει. «Μήπως είναι ώρα να συζητήσουμε το θέμα που σε απασχολεί;», τη ρώτησε. «Είναι αρκετός καιρός που δείχνεις σημάδια κούρασης και είσαι ευερέθιστη. Δεν τολμά κανείς να σου μιλήσει, πετάγεσαι σαν να σε έχει τσιμπήσει μύγα....», συμπλήρωσε.
Ένα δάκρυ άρχισε να κυλά σιγά σιγά στο μάγουλό της. Δεν ήθελε να το αφήσει να ξεφύγει και προδοθεί, αλλά εκείνο είχε δική του βούληση. Την αγνόησε και συνέχισε το δρόμο του. «Δεν αντέχω άλλο!», του είπε. «Δεν φανταζόμουν τη ζωή μας έτσι.....», η φωνή της έσβησε και τα μάτια της πλημμύρισαν ξανά δάκρυα. Εκείνος σταμάτησε το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου, έσβησε τη μηχανή και την πήρε στην αγκαλιά του. «Δεν καταλαβαίνω πως αφεθήκαμε και γίναμε έρμαιο των καταστάσεων. Δεν έχουμε προσωπική ζωή, δεν έχουμε ο ένας τον άλλο...... είμαστε εκεί για όλους, αλλά κανείς δεν είναι εκεί για μας..... Τους αφήσαμε να μας καθοδηγούν και χάσαμε το νόημα της σχέσης μας. Δεν επικοινωνούμε, γιατί υπάρχουν πάντα οι άλλοι και ποτέ εμείς. Έχουμε ξεχάσει να είμαστε ΕΜΕΙΣ!!!!! Αυτό όμως που πιο πολύ με εξοργίζει, είναι που εσύ ο ίδιος δεν το κατάλαβες και το άφησες να διαιωνίζεται......», είχαν πια ανοίξει οι ασκοί του Αιόλου.
«Η κούραση δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο για να κάνεις πράγματα που αγαπάς. Δεν θέλεις να βλέπεις τους φίλους σου, γιατί δεν έχεις λες, ώρες ελεύθερες. Μα για να έχεις κάτι τέτοιο πρέπει εσύ ο ίδιος να το δημιουργήσεις. Μόνοι μας φτιάχνουμε το πρόγραμμά μας, δεν γίνεται από μόνο του και εσύ φρόντισες να το γεμίσεις με δουλειά λες και εξαρτάται όλη σου η ζωή μόνο από αυτό. Και μέσα σε όλα αυτά ξέχασες και εμένα. Με θεωρείς δεδομένη, αλλά δεν είναι έτσι. Η ζωή είναι περίεργη και δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Θα βγεις μια μέρα από το λήθαργο και θα ψάχνεις να βρεις όλα αυτά που έχασες. Ελπίζω μόνο, να μην είναι ήδη αργά......».
Δεν είχε να πει τίποτε άλλο. Τα είπε όλα και ένιωθε ανάλαφρη. Ήταν σαν να βρέθηκε ένα χέρι και πήρε από τους ώμους της όλο το βάρος που τόσο καιρό κουβάλαγε. Ο Γιάννης την έσφιξε πιο πολύ στην αγκαλιά του και τη φίλησε απαλά στα χείλη. Είχε δίκιο και το ήξερε, απλά έπρεπε να τον ταρακουνήσει για να μπορέσει να το δει. Μόνος του δεν θα τα κατάφερνε. Τώρα θυμήθηκε γιατί τελικά την αγαπούσε.
Η Λία ξύπνησε, αλλά δεν ήθελε ακόμη να σηκωθεί από τη ζεστασιά του κρεβατιού. Γύρισε από τη μεριά του Γιάννη και τον κοίταξε. Το πρόσωπό του ήταν γαλήνιο και η ανάσα του ρυθμική. Η καρδιά της πλημμύρισε από αγάπη και τρυφερότητα. Άνοιξε τα μάτια του και της χαμογέλασε...... είχαν όλο το Σαββατοκύριακο δικό τους.......

Οργή

Ο άνεμος άρχισε να φυσά και να στροβιλίζει τα πέταλα των λουλουδιών που βρίσκονταν απλωμένα στο δρόμο. Ο ήλιος που μέχρι πριν από λίγο μεσουρανούσε, σκεπάστηκε από βαριά σκούρα σύννεφα και ο ουρανός σκοτείνιασε απειλητικά. Η βροχή ήταν προ των πυλών.
Η Λία σήκωσε το κεφάλι της από το πληκτρολόγιο του υπολογιστή και κοίταξε έξω από το παράθυρο. Όλο το πρωί ο ήλιος της χτύπαγε το τζάμι και της έστελνε φιλιά γεμάτα τρυφερότητα και ζεστασιά και τώρα, έτσι ξαφνικά, ένιωσε την παγωνιά να την τυλίγει. Δεν ήταν έτοιμη για αυτή τη μεταβολή, αν και στην ουσία δεν ήταν ο καιρός που της έφταιγε. Η άνοιξη πάντα έχει σκαμπανεβάσματα, μια κρύο, μια ζέστη.... Εκείνη όμως τα ένιωθε σαν σκωτσέζικο ντουζ στην ψυχή της.
Είχε παραδοθεί σε αυτή τη σχέση άνευ όρων. Τα είχε δώσει όλα χωρίς να περιμένει τίποτα. Αυτό ήταν το σωστό και δεν μετάνιωνε για την επιλογή της. Το δύσκολο ήταν που έπρεπε να συμβιβαστεί με την τωρινή κατάσταση και τροπή που είχαν πάρει τα πράγματα. Το χειρότερο από όλα ήταν η οργή. Την ένιωθε να γιγαντώνεται μέσα της, σαν ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Δεν μπορούσε να ελέγχει συνέχεια τα συναισθήματά της. Από τη φύση της ήταν παρορμητική, κυκλοθυμική και εκρηκτική, σαν χαρακτήρας. Όταν είχε τα μπουρίνια της, φρόντιζαν όλοι να εξαφανίζονται από δίπλα της, για να μην τους παίρνουν τα σκάγια.
Ο Γιάννης τη βοήθησε να ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό το θυμό της. Εκείνος πάλι, ήταν από τη φύση του ήρεμος άνθρωπος και αυτό λειτουργούσε καταλυτικά στη σχέση τους. Όλα αυτά μέχρι πριν κανά δυο μήνες, που αποφάσισε να αλλάξει δουλειά για να βρίσκονται μαζί από το πρωί μέχρι το βράδυ, όλες τις ώρες, μαζί στον ίδιο χώρο.
Ήταν πολύ δύσκολο που δούλευαν παλαιότερα αντίθετες βάρδιες, αλλά πάντα έβρισκαν χρόνο για τους δυο τους. Μπορεί να μην ήταν πολύς, αλλά τουλάχιστον ανήκε σε αυτούς τους δύο και σε κανένα άλλο. Δεν έμπαινε τίποτα στη μέση για να τους αποσπάσει από αυτό που ζούσαν. Έτσι έγινε η αγάπη τους δυνατή, γιατί είχαν διαχωρίσει τη δουλειά από την προσωπική τους ζωή......
Όταν ξεκίνησαν να είναι μαζί και στον εργασιακό χώρο δεν υπήρχε πρόβλημα και θα εξακολουθούσε να ισχύει αυτό, εάν δεν έμπαιναν όλοι οι υπόλοιποι ενδιάμεσα..... υπάλληλοι, γονείς, συγγενείς..... Όλοι, όμως..... Και τα ωράρια εξουθενωτικά.... τουλάχιστον δέκα με δώδεκα ώρες σε καθημερινή βάση, χωρίς ρεπό, χωρίς άδειες, χωρίς αργίες..... «Όταν είσαι αφεντικό, πρέπει να δουλεύεις εσύ τις περισσότερες ώρες, για να δίνεις το παράδειγμα..... και γιατί δεν μπορείς να αφήσεις κανέναν άλλο να κάνει τη δική σου δουλειά.», αυτό ήταν πάντα το μοτό του Γιάννη και εν μέρη δεν είχε άδικο, αλλά για τη Λία ήταν σαν θηλιά στο λαιμό. Δεν υπήρχαν στιγμές για τους δυο τους. Ακόμη και όταν πήγαιναν να κοιμηθούν, η κούραση δεν άφηνε περιθώρια για τρυφερότητες και περιπτύξεις. Για επαφή, βρε αδερφέ, που θα ενώσει και θα δώσει δύναμη στο ζευγάρι να συνεχίσει την κοινή του συμβίωση. Για να αντέξει ο ένας τον άλλο......
Δεν ήξερε που θα καταλήξει όλο αυτό. Δεν είχε την ψυχική δύναμη να αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες της νέας κατάστασης. Ήταν όλα καινούρια για εκείνη..... και δύσκολα.....
Έκλεισε τον υπολογιστή και ετοιμάστηκε να φύγει.... ο Γιάννης ήδη περίμενε στο αυτοκίνητο για να πάνε σπίτι.... Η ώρα ήταν πια δύο και το φεγγάρι έπαιζε κρυφτό με τα τελευταία σύννεφα που έμειναν στον ουρανό μετά από την καταρρακτώδη βροχή που έριξε.....

Ένα γράμμα

Προς

stavroulazerva



Κοριτσάκι γεια! Τι κάνεις; Είσαι καλά; Το εύχομαι, γιατί έχω αρκετό καιρό να επικοινωνήσω μαζί σου. Κοντεύουμε να χάσουμε την επαφή. Ίσως κάποτε η σχέση μεταξύ μας να ήταν δύσκολη, αλλά τη δουλέψαμε αρκετά, ώστε με τα χρόνια να τη χτίσουμε. Δεν έχει και πολύ σημασία αν μιλάμε συχνά ή όχι. Σημασία έχει ότι αυτό που κάναμε, άξιζε τον κόπο. Δεν μπορεί κανείς να γκρεμίσει τα θεμέλια.
Ο λόγος που σου γράφω σήμερα είναι γιατί ήθελα λίγο να επανεξετάσω κάποια γεγονότα. Ναι αυτά που έγιναν τον τελευταίο καιρό. Ξέρω ότι δεν σου άρεσε η συγκεκριμένη συμπεριφορά που εκδηλώνουν οι άλλοι απέναντί σου, αλλά μην ανησυχείς. Εγώ, πάντως, δεν σε φοβάμαι. Έχουν δει τα ματάκια σου εσένα..... Κάποιος πολύ σοφός άνθρωπος(μου διαφεύγει το όνομά του αυτή τη στιγμή) είπε: «Κακό δεν είναι να ασχολούνται μαζί σου, έστω και κακοπροαίρετα, κακό είναι να μην ασχολείται ΚΑΝΕΙΣ μαζί σου!»
Έτσι συμβαίνει πάντα. Ξέρεις τι είναι αυτό που ενοχλεί περισσότερο; Το ότι είσαι αυθεντική. Δεν προσποιείσαι. Αυτό που βλέπει ο άλλος παίρνει. Δεν είπα ότι είσαι καλή, μην κοκορεύεσαι χωρίς λόγο. Έχεις κι εσύ στραβωμάρες, άλλο πράγμα. Τι, να σου χαϊδεύω τα αφτιά; Γιατί; Για κοπλιμέντα ψάχνεις; Όχι, χρυσή μου, από μένα δεν έχει τέτοια... Αν καθίσω να σου γράψω όλα αυτά που είσαι, θα πρέπει να γεμίσω τόμους κι εγώ δεν έχω πολύ χρόνο ούτε πολύ χαρτί να ξοδέψω....
Τέλος πάντων, ξέρω ότι είναι ενοχλητικό κάθε φορά να γίνεται αυτό το πράγμα, αλλά θα ήθελα να σε συμβουλεύσω το εξής: Μην δίνεις σημασία. Έτσι είναι οι άνθρωποι. Ότι δεν μπορούν να το καταλάβουν.... το απορρίπτουν και το σνομπάρουν. Αν είναι άνθρωπος αυτό, ασχολούνται μαζί του κακοπροαίρετα. Ε, και; Πρώτη φορά είναι;
Θα μου πεις....«Καλά, για χαζή με περνάνε; Θα έκανα εγώ ΚΑΤΙΝΙΕΣ;» Και τι σου φταίει η Κατίνα, εσένα τώρα; Άφησέ την ήσυχη την γυναίκα και μην την ανακατεύεις. Τίποτα δεν θα κερδίσεις. Θα μπλέξεις σε ένα αέναο φαύλο κύκλο και θα χάσεις την αξιοπρέπειά σου, χωρίς λόγο. Θα πέσεις στο επίπεδό τους, κατάλαβες; Δώσε τόπο στην οργή και απλά αντιμετώπισέ τους όπως τους αξίζει.... Με αδιαφορία.
Ούτε κρύο ούτε ζέστη, ούτως ή άλλως δεν μπορούν να σε αγγίξουν. Ξέρω τι σε πειράζει. Ενώ σε ξέρουν τόσο καιρό, στην ουσία δεν σε γνωρίζουν καν. Μην γίνεσαι εγωίστρια, δεν είναι υποχρεωμένοι. Δεν υπάρχει λόγος, εξάλλου. Αυτοί που πραγματικά σε ξέρουν, σε αγαπούν και τους αγαπάς και εσύ. Δεν γίνεται να αρέσεις σε όλους. Και σε σένα δεν αρέσουν όλοι. Ναι, αναγνωρίζω ότι δεν είσαι υποκρίτρια. Δεν κάνεις την καλή και από πίσω .... βγάζεις χολή. Όχι, εσύ τη χολή τη βγάζεις μπροστά τους, αλλά κι αυτό δεν είναι πάντα καλό....
Κάνε εσύ αυτό που ξέρεις να κάνεις και συνέχισε τη ζωή σου σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Στην ουσία, δεν έχεις εσύ το πρόβλημα, οπότε.... όλα καλά!
Δεν έχω τίποτε άλλο να σου πω. Εύχομαι όλα να πάνε καλά!!! Περιμένω νέα σου, ελπίζω ευχάριστα!
Σ’ αγαπώ κοριτσάκι
Πολλά πολλά φιλιά
Ρούλα
Υ.Γ. Χαιρετίσματα και φιλιά σε όλους!

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!!!!!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!!!! ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ!!!!