Φυγή

Σκέφτηκα κάποια στιγμή ότι έπρεπε να φύγω. Πολλές φορές, κατά καιρούς, με πιάνουν τάσεις φυγής, αλλά ποτέ, τελικά, δεν κάνω το πρώτο βήμα. Έτσι και αυτή τη φορά, θα μείνω δέσμια της ίδιας μου της απόφασης. Δεν είναι δειλία. Ποτέ δεν υπήρξα τέτοια στη ζωή μου. Δειλία θεωρούσα το να το βάλεις στα πόδια και να μην κοιτάξεις ούτε μια φορά πίσω, για να δεις τι άφησες. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι δεν το σκέφτηκα να το κάνω.
Σαν μια δύναμη που σε σπρώχνει στην πλάτη βίαια και εσύ προσπαθείς να κρατάς κόντρα. Η ψυχή σου και η καρδιά σου να σπαράζουν απεγνωσμένα και η λογική να λέει ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ... ΜΕΙΝΕ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΕΙΣ......
Για ποιο λόγο να αγωνιστώ, ποτέ δεν κατάλαβα, αλλά πάντα μένω.....
Δεν μιλάω για ακρότητες, ούτε για αρρωστημένες καταστάσεις. Μιλάω για τα καθημερινά, για τη ρουτίνα, για τα τετριμμένα. Να σηκωθείς το πρωί, αξημέρωτα, να προλάβεις μην σε πιάσει η κίνηση στους δρόμους και αργήσεις στη δουλειά. Να μείνεις εκεί το λιγότερο ένα οχτάωρο, με ένα προϋστάμενο πάνω από το κεφάλι σου, να σου λέει το μακρύ και το κοντό του και μετά να σχολάς..... αλλά η κίνηση να σε προλαβαίνει τώρα και να κάνεις κανένα δίωρο να γυρίσεις σπίτι....
Από αυτά θέλω να τρέξω και να απαγκιστρωθώ.
Ένα σπίτι στην εξοχή, με κήπο και λουλούδια. Πολλά λουλούδια, δέντρα, ζώα. Ένα σπίτι με τζάκι. Με μεγάλα παράθυρα για να φαίνονται τα βουνά πέρα μακριά, σαν κάποιους που έχουν ξαπλώσει και κοιμούνται γαλήνια.
Χρώματα παντού.... Γαλάζιο, πράσινο, καφέ, κίτρινο....
Ορίζοντας απέραντος, άλλοτε χαρούμενος και φωτεινός, άλλοτε γκρίζος και θυμωμένος.
Να έρθει, επιτέλους, η ηρεμία στο σώμα και την ψυχή μου! Να καθαρίσει το μυαλό και η σκέψη μου!!!!