Κατάθλιψη

Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις.

Κοντεύει να σπάσει το κεφάλι μου. Άρχισα πάλι, να μην κοιμάμαι καλά τα βράδυα. Όλες μαζί ένα συνονθύλευμα, χαμένες μέσα σε ομίχλη. Δεν μπορώ να τις ξεκαθαρίσω. Εκεί που αρχίζει να φαίνεται η μία, πετιέται ανάμεσα η άλλη και η άλλη και η άλλη............ Στριφογυρνώ μέσα στα σκεπάσματα, προσπαθώντας να τις διώξω  όλες. Να τις ωθήσω να πετάξουν μακριά, να αδειάσει το μυαλό μου για να ησυχάσω λίγο, αλλά εκείνες μοιάζουν να είναι καρφωμένες εκεί, σφηνωμένες τόσο δυνατά, που κάθε προσπάθεια είναι μάταιη. 

Δεν θέλω να αρχίσω να παίρνω χάπια πάλι. Υποκατάστατα, που φτιάχνουν μια εικονική πραγματικότητα. Πιο πολύ βυθίζομαι στο χάος. Μέσα από εκεί όλα φαντάζουν να είναι μακριά, μακριά από μένα και ταυτόχρονα τόσο κοντά, που καταντά αβάσταχτο. Θέλω να φωνάξω, να ουρλιάξω, αλλά ένα χέρι μου κλείνει το στόμα και δεν μπορώ ούτε να αναπνέυσω. Μια πέτρα πατά στο στήθος μου και όσο προσπαθώ να την αποτινάξω από πάνω μου, τόσο πιο βαριά γίνεται. Ένας τοίχος ορθώνεται μπροστά μου και δεν μπορώ να δω τι υπάρχει από πίσω. Όλες οι μέρες ίδιες και απαράλλαχτες. Χωρίς ήλιο. Σκοτάδι παντού, πυκνό, τραχύ, αδιαπέραστο. 

Απλώνω τα χέρια μου σε μια απελπισμένη προσπάθεια για βοήθεια. Κάποιος να με τραβήξει στην επιφάνεια της ζωής και της χαράς...... αλλά κανένας δεν μπορεί. Είμαι καταδικασμένη και δεν ξέρω ούτε το γιατί.... 

Υ.Γ. Μην τρομάξετε, το κείμενο δεν αφορά εμένα. Το κακό δυστυχώς είναι, που υπάρχει αρκετός κόσμος σε αυτή την κατάσταση και δεν υπάρχει κανείς δίπλα τους για να τους βοηθήσει.........