Ότι έμεινε..... ήταν μόνο για μένα, τελικά!!!!

Όσο κι αν το πάλεψα δεν τα κατάφερα να σε ξεπεράσω. Πάντα, ότι κι αν κάνω, σε βρίσκω μπροστά μου.

Το πρωί που θα σηκωθώ από το κρεβάτι. Την ώρα που θα κλείσω την πόρτα να φύγω για την δουλειά. Το μεσημέρι που θα γυρίσω και θα βάλω να φάω.... Το βράδυ που θα πάω να κοιμηθώ. Ναι, είμαι πολύ θυμωμένη μαζί σου. Πάντα ήμουν.

Οι καβγάδες μας ομηρικοί, τα πάθη μας μεγάλα...... Ακόμη και τώρα που έφυγες νιώθω τον θυμό να γιγαντώνεται μέσα μου με μεγαλύτερη μανία. Αυτό που τον τρέφει περισσότερο, είναι που δεν ήταν επιλογή μου. Ούτε και δική σου. Η μοίρα αποφάσισε να μας χωρίσει, με το έτσι θέλω και δεν με άφησε να σου πω αυτά που ήθελα. Να σου πω πόσο σε αγάπησα, αλλά και πόσο σε μίσησα ταυτόχρονα. 

Δεν έχω ιδέα, αν μπορούν στην πραγματικότητα να συμβαδίζουν αυτά τα δύο συναισθήματα, αλλά στη δική μας περίπτωση, δεν υπήρχαν ενδιάμεσοι σταθμοί. Ότι ζήσαμε, το νιώσαμε μέχρι το μεδούλι μας. Τόσο πόνο, τόση απελπισία και ταυτόχρονα, τόση αγάπη και τόσο πάθος. Δεν κατάφερα να σε συγχωρήσω, ούτε και τον εαυτό μου, τελικά, όσο κι αν προσπάθησα. Τόσα λάθη....... τόσες ευκαιρίες και τις αφήσαμε να πάνε χαμένες. Το παιχνίδι, στην δική μας περίπτωση, δεν είχε κανόνες και καταφέραμε να ξεπεράσουμε όλα τα επιτρεπτά όρια..... και τι έμεινε;;;;;;

Η πίκρα, ο θυμός, η αγανάκτηση...... Όλα.... μόνο για μένα!!!!!