Απόψε.

Η ώρα πέρασε. Να κάνω ένα τσιγάρο ακόμη, να πιω τις τελευταίες γουλιές του καφέ μου και να την κάνω, σιγά σιγά. 

Αστραπή ήταν αυτή; Μπα, θα μου φάνηκε, αλλά να... Ξανά πάλι. Φωτίστηκε για λίγο το σύμπαν. Ακούστηκε και η βροντή της καθαρά.  Στο βουνό έπεσε ή στον κάμπο; Δεν μπορώ να δω από εδώ που κάθομαι. 

Πότε πρόλαβε να μαζέψει τόσα σύννεφα από το μεσημέρι; Άρχισε να βρέχει. Σιγά στην αρχή, αλλά το γύρισε σε μπόρα. Μπορώ να ακούσω τις στάλες να πέφτουν στον δρόμο. Από πίσω ακούγεται πιο δυνατά. Το ελενίτ φταίει. Πέφτουν με δύναμη εκεί πάνω, κάνοντας πολύ σαματά. 

Το ράδιο παίζει παλιά αγαπημένα τραγούδια και ο καφές μου πάγωσε. Κάθε γουλιά μου φέρνει αηδία, αλλά δεν θέλω να τον πετάξω. Όπως δεν πετάς παλιά αγαπημένα μεν, άχρηστα δε, πράγματα, γιατί αν το κάνεις, νιώθεις ότι πετάς το παρελθόν σου. Είναι οι κρίκοι που σε δένουν με αυτό. 

Αστράφτει πιο πολύ τώρα. Τις βροντές δεν τις ακούω μόνο, αλλά νιώθω την δόνησή τους να διαπερνά την καρέκλα και το σώμα μου. Πόσο κοντά να πέφτουν; Να βγω και να δω; Θα γίνω μούσκεμα και δεν έχω άλλα ρούχα, μαζί μου για να αλλάξω. 
Θα μείνω στην ασφάλεια που μου δίνει ο χώρος μου. Μου αρέσει να νιώθω ασφαλής. Δεν θέλω να αμφιταλαντεύομαι. Αυτή η αίσθηση της βάρκας που γέρνει, δεν είναι το στοιχείο μου. Μερικές από τις φορές που βρέθηκα σε αυτή την κατάσταση, βούλιαξα μαζί με την βάρκα. Μετά, έπρεπε να κάνω μεγάλο αγώνα για να ανέβω στην επιφάνεια. Έχω δε, να σου πω ότι, δεν είναι καθόλου ευχάριστο, αυτό. Κάθε φορά έπρεπε να επιστρατεύσω τις δυνάμεις μου στο έπακρο, για να τα καταφέρω. 
Βέβαια, δεν ήταν πάντα έτσι. Υπήρξαν φορές που ήμουν τυχερός. Προλάβαινα την νηνεμία, την γαλήνη και συνέχιζα το ταξίδι, χωρίς ευτράπελα. Θα προτιμούσα, παρόλα αυτά, το ταξίδι της ζωής, να ήταν στην στεριά.  Ούτε εκεί είναι πολύ σίγουρα, αλλά δεν έχεις από κάτω σου, έναν ολόκληρο, ρευστό κόσμο, ούτε κύματα που να απειλούν, να σε καταπιούν. 
Τι ζωή θα ήταν τότε;  Δεν ξέρω. Δεν την δοκίμασα, οπότε δεν έχω την κατάλληλη απάντηση, να σου δώσω. Θα ήθελα να δοκιμάσω, όμως. Ίσως, το να είσαι μόνιμα ήρεμος, χαλαρός, χωρίς πολλά προβλήματα, να μην είναι το ιδανικό. Τι να σου πω; Μας αρέσει να βασανιζόμαστε. Λέμε χαριτολογώντας ότι είναι το αλατοπίπερο της ζωής. Η νοστιμιά της..... 
Ξέρω, ξέρω.... Δεν θα έχω κάτι να πω, στα εγγόνια μου, όταν γεράσω. Δεν θα είμαι σοφός. Χωρίς εμπειρίες, δεν θα μπορώ να τους δείξω τον σωστό δρόμο..... Αναρωτιέμαι, τελικά, θα ζήσω τόσο ώστε να προλάβω, να γεράσω και να αποκτήσω εγγόνια;
Δεν είμαι απαισιόδοξος, ούτε κυνικός. Ρεαλιστής είμαι. Η επόμενη μέρα θα είναι ηλιόλουστη. Αν όχι η επόμενη, η μεθεπόμενη και πάει λέγοντας. Δεν μπορεί πάντα να βρέχει. Ο ήλιος είναι εκεί, άσχετα που, δεν μπορώ να τον δω. Όσο η γη γυρίζει, γύρω του, θα κάνει την εμφάνισή του πάλι. 
Έξω, εξακολουθεί να γίνεται χαλασμός.  Χτυπά το κινητό μου. Ποιος να είναι άραγε μια τέτοια νύχτα; 
Ο κολλητός μου. Ήθελε να μάθει τι κάνω. Έχει βγει με το κορίτσι του και θέλει να πάω κι εγώ. Το σκέφτομαι. Να πάω; Μήπως τους χαλάσω το τετ α τετ; Αλλά πάλι, αν ήθελαν να ήταν μόνοι, δεν θα μ’ έπαιρναν τηλέφωνο. Παρέα θέλουν. Νομίζω ότι κι εγώ χρειάζομαι παρέα απόψε. 
Βγαίνω στο δρόμο για να πάω στο αυτοκίνητο. Μια τεθλασμένη γραμμή φωτός εμφανίζεται από πάνω μου. Ο ήχος της βροντής εκκωφαντικός. Που στο καλό πάω, με τέτοιο καιρό; Μέχρι να φτάσω στο απέναντι πεζοδρόμιο έγινα μούσκεμα. Δεν πειράζει. Θα στεγνώσω με το καλοριφέρ. Δεν κάνει κρύο, άλλωστε.
Παίρνω τον συνηθισμένο δρόμο. Τον επαρχιακό. Το φως των προβολέων μου πέφτει πάνω στα τσαλιά, που βρίσκονται κατά μήκος. Ξέρω ότι εκεί μέσα κρύβονται ζώα. Βλέπω τα μάτια τους που αντανακλούν στο φως και κόβω ταχύτητα. Πολλές φορές, βρέθηκαν μπροστά μου απρόοπτα και προσέχω πολύ. Δεν θέλω να είμαι, εγώ, αυτός που θα κόψει το νήμα της ζωής τους. Γιατί στα λέω όλα αυτά; 
Τέλος πάντων.
Κάνοντας χρόνια αυτή τη διαδρομή, είδα πολλά ζώα πατημένα, από διερχόμενα αυτοκίνητα. Γάτες, σκύλους, σκαντζόχοιρους..... Πολλούς μικρούς σκαντζόχοιρους. Αλεπούδες μικρές.... Κρίμα....
Τώρα περνάω τη γέφυρα. Εδώ έχει πάντα ομίχλη όταν βρέχει, επειδή από κάτω περνάει το ποτάμι. Πιο πέρα τα καβάκια, ορθώνονται στις άκρες της ασφάλτου και οι αστραπές που πέφτουν με γεμίζουν φόβο. Αν πέσει κεραυνός σε κάποιο από αυτά την ώρα που περνάω;
Κλείνω το ράδιο. Κάποιος μου είπε, να μην το έχω ανοιχτό σε τέτοια κακοκαιρία. Σε λίγο, βγαίνω στον κεντρικό. Ρε συ, πως δεν το σκέφτηκα τόση ώρα; Θα πάρω την Γεύση τηλέφωνο, να ετοιμαστεί, για να πάω να την πάρω. Γιατί να είμαι μόνος μου; Θα πάρω κι εγώ το κορίτσι μου μαζί. Τι στο καλό; Δεν θέλει πολύ φιλοσοφία. 
Θα είναι έτοιμη, μέχρι να φτάσω σπίτι της. 
Της κάνω αναπάντητη για να κατέβει. 
Κατέβηκε. Καθώς στέκεται μπροστά στην είσοδο και το φως της πολυκατοικίας χτυπά την πλάτη της, τα χαρακτηριστικά στο πρόσωπό της, δεν φαίνονται καθαρά. Μπαίνει στη θέση του συνοδηγού και μου χαμογελάει. Τώρα βλέπω το όμορφο μουτράκι της. Της χαμογελώ κι εγώ και τη φιλάω. Πόσο μου έλειψε, όλες αυτές τις ώρες, που ήμουν στη δουλειά.
Φτάσαμε στο ταβερνάκι. Καθίσαμε στο τραπέζι με τα παιδιά και παραγγείλαμε να φάμε. Κάθε φορά που βρισκόμαστε, περνάμε πολύ όμορφα. Γελάμε, μιλάμε, τρώμε, ξαναγελάμε....
Τελικά, όταν περιστοιχίζεσαι από ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπούν, πρέπει να νιώθεις ευτυχισμένος. 
Τι λες για μένα, λοιπόν; Είμαι; Νομίζω πως, είμαι....