Μυθιστόρημα

Η βροχή εδώ και λίγη ώρα είχε δυναμώσει. Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά και σκοτεινή και το νερό έπεφτε στη γη με μανία. Η Λύδια δεν είχε ανάψει τα φώτα στο σπίτι. Η ψυχή της ήταν ακριβώς σαν τον καιρό και δεν ένιωθε ασφάλεια στο φως. Ένιωθε εκτεθειμένη και ευάλωτη.
Είχε φτιάξει τον καφέ της και καθόταν στην καρέκλα δίπλα στην μπαλκονόπορτα. Κοίταγε τον ορίζοντα, αλλά το βλέμμα της ήταν κενό. Από το μυαλό της πέρναγαν διάφορες σκέψεις, που αφορούσαν τα τελευταία γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην ζωή της.
Όταν έφυγε πριν μερικές μέρες ο Νίκος από το σπίτι, κλείνοντας την πόρτα πίσω του, ήταν σαν να έκλεισε και η πόρτα στην ψυχή της. Το ήξερε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά τον τελευταίο καιρό, αλλά ποτέ δεν φαντάστηκε ότι θα ήταν αυτό. Μα με την καλύτερή της φίλη; Με τη γυναίκα που γνωρίζονταν τόσα χρόνια; Που μοιραζόταν μαζί της τα μυστικά της, τις λύπες της, τις χαρές της; Τελικά, όπως αποδείχτηκε, ήταν περισσότερα από αυτά. Μοιραζόντουσαν και τον Νίκο. Αυτόν που η Λύδια λάτρεψε από την πρώτη στιγμή που τον κοίταξε στα μάτια και η Μαρία την κορόιδευε ότι δεν της άξιζε. Φυσικά δεν άξιζε στην ίδια, αλλά μια χαρά άξιζε για την Μαρία. Πόσο τυφλή ήταν και δεν το είχε δει;
Τώρα που το σκεφτόταν, τα σημάδια ήταν παντού. Το υποτιθέμενο μίσος του Νίκου για εκείνη. Το επικριτικό του βλέμμα για το ντύσιμό της. Ο καυστικός σχολιασμός του κάθε φορά που μάθαιναν για τις καινούριες κατακτήσεις της. Όλα φώναζαν για να ξυπνήσει από τον λήθαργο, αλλά μάταια. Μέχρι εκείνο το μεσημέρι που έπρεπε να γυρίσει στο σπίτι νωρίς, από το γραφείο, εξαιτίας εκείνου του ακατέβατου πυρετού.
Όταν άνοιξε την πόρτα και μπήκε, στην αρχή δεν κατάλαβε τίποτα. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, άκουσε περίεργους θορύβους από την κρεβατοκάμαρα. Πηγαίνοντας προς το δωμάτιο, άρχισε να καταλαβαίνει τι ήταν αυτό που άκουγε και για μια στιγμή ετοιμάστηκε να γυρίσει πίσω και να φύγει, αλλά η περιέργεια, νίκησε τελικά.
Όχι, δεν υπήρξαν ξεσπάσματα και φωνές, παρά μόνο ένα υστερικό γέλιο που την έπιασε την ώρα που άνοιξε την πόρτα και τους είδε σε εκείνη την περίεργη στάση και που έγινε ακόμα πιο έντονο αντικρίζοντας τα σαστισμένα πρόσωπά τους.

Βραβείο!!!!

Ευχαριστώ πολύ την αγαπητή VASILIKI(http://truthseeker-vasiliki.blogspot.com), η οποία μου έδωσε αυτό το πολύ γλυκό βραβείο.
Τώρα και γω με τη σειρά μου πρέπει να το δώσω σε 15 blogs, που θεωρώ αξιαγάπητα. Πολύ δύσκολη επιλογή, γιατί όλα είναι ένα και ένα. Είναι όλα ξεχωριστά! Το καθένα χαρακτηρίζει τον άνθρωπο που το έχει φτιάξει και το δουλεύει.
Επειδή όμως πρέπει να τηρηθούν οι κανόνες, θα το κάνω με μισή καρδιά, γιατί στην ουσία για μένα όλα έχουν ξεχωριστή θέση, το καθένα με τον τρόπο του.
Οι κανόνες είναι οι εξής:
α) Δεχτείτε αυτό το βραβείο, αναρτήστε το στο blog σας μαζί με το όνομα του ατόμου που σας βράβευσε (το link και το blog).
β) Απονείμετε το βραβείο αυτό σε άλλα 15 αξιαγάπητα blogs.
γ) Θυμηθείτε να επικοινωνήσετε με τους bloggers και ενημερώστε τους ότι τους επιλέξατε γι’ αυτό το βραβείο.
1. Leviathan(http://leviathanfromkavala.blogspot.com)
2. Το Καλαθάκι της Κοκκινοσκουφίτσας(http://olykoskaihkokki.blogspot.com)
3. Trelokouneli(http://trelokouneli.blogspot.com)
4. Καθημερινές ιστορίες: χαμογελάστε παρακαλώ!(http://xamogelakia.blogspot.com)
5. Καφενείο ¨Ο κόσμος¨(http://everything53.blogspot.com)
6. Ο Κακός λύκος... και άλλα πολλά παραμύθια(http://kakoslykos7.blogspot.com)
7. Ο Τρελός του Χωριού(http://otrelostouxwriou.blogspot.com)
8. Ονειροφαντασίες(http://melanifantasias.blogspot.com)
9. Πολύχρωμα Όνειρα(http://polyxrwmaoneira.blogspot.com)
10. Σκόρπιες Σκέψεις(http://synccom.blogspot.com)
11. Στίχοι και άλλα(http://ekmekpagwto.blogspot.com)
12. Μπορμπότσαλο(http://mata08.blogspot.com)
13. Tyler Durden(http://eco-cinema.blogspot.com)
14. Θανάσης Μακεδόνας(http://thanasis-makedonas.blogspot.com)
15. A-KAKIES(http://a-kakies.blogspot.com)

Τώρα και εσείς με τη σειρά σας μπορείτε να δώσετε το βραβείο εκεί που επιθυμείτε.

Και όμως είναι καλοκαίρι!!!

Ο σκηνοθέτης

Ταινίες θρίλερ που αναφέρονται στη συντέλεια του κόσμου έχουμε δει όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι. Το σκηνικό αυτό όμως το έζησα, δεν το είδα σε ταινία. Ένα απόγευμα, έτσι ξαφνικά, σκοτείνιασε ο ουρανός και πήρε ένα παράξενο κίτρινο χρώμα που δεν είχα δει άλλη φορά στη ζωή μου. Μετά από αυτό άρχισε να αστράφτει και να βρέχει. Το αστείο ήταν που βγήκαν τα πιτσιρίκια στο δρόμο και με ρώταγαν αν γίνεται η Δευτέρα Παρουσία..... Η Φύση τελικά, σκηνοθετεί καλύτερα και από τον πιο σπουδαίο σκηνοθέτη!!!! Ούτε ο Σπίλμπεργκ δεν θα μπορούσε να κάνει καλύτερη δουλειά....

Γύρισε!!!!

Ο ήρωάς μου ήρθε!!!
Μελανιασμένος, από τους ιμάντες, πέντε κιλά ελαφρύτερος, εξαιτίας της αδρεναλίνης και ηλιοκαμένος από τον ήλιο, γιατί είχε πολύ ζέστη. Παρόλα αυτά όμως....ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ!!!! Και εγώ περήφανη, που τα κατάφερε να πάρει τα διπλώματα και να γυρίσει σώος και αβλαβής.
Την επόμενη φορά που θα πάει, γιατί θα πάει μου το ξεκαθάρισε, θα με πάρει μαζί του.... Με φαντάζεστε με ιμάντες και κράνος.... να κάνω βουτιά στο κενό;

Ένα βραβείο που δεν ξέρω αν το αξίζω...

Ο γλυκύτατος και αγαπητός Skroutzakos, με τον τρόπο του, μου έδωσε ένα βραβείο που δεν ξέρω αν πραγματικά το αξίζω. Εκείνος το αξίζει και με το παραπάνω!!!Δεν βρίσκω λόγια να τον ευχαριστήσω, αλλά αυτή η κίνηση που έκανε, εμένα μου δείχνει ένα άνθρωπο με ήθος. Ένα παιδί που ξέρει να μοιράζει απλόχερα! Του εύχομαι από καρδιάς να είναι πάντα καλά και δυνατός να ζήσει την ζωή του όμορφα και όπως την έχει φανταστεί.
Και επειδή ο ίδιος έδωσε το μάθημα, εγώ απλά θα ακολουθήσω τα βήματά του και θα το αφιερώσω με τη σειρά μου σε όσους αφήσουν κάποιο σχόλιο χωρίς να ξεχωρίσω κανένα!

Όπως στο ανέκδοτο.....

Η αφεντιά του στον στρατό..... ειδικές δυνάμεις, αλεξίπτωτα.....


Πως είπε εκείνος στη γυναίκα του που κέρδισε το Λόττο;
Ετοιμάσου γυναίκα πάμε ταξίδι!
Που θα πάμε αγάπη μου; ρωτάει αυτή.
Εγώ στη Βραζιλία και συ στη μάνα σου!
Εμείς, βέβαια, δεν κερδίσαμε κανένα Λόττο(δεν παίζουμε για αυτό).... αλλά, εκείνος πάει στην Βουλγαρία για ελεύθερη πτώση... και γω στη μάνα μου για να ψηφίσω.....
Αντιδιαμετρικά αντίθετες κατευθύνσεις.....
Όχι δεν θα ψηφίσει, μου το δήλωσε, θέλει λέει να κάνει εννέα ρίψεις και να πάρει το δίπλωμα.
Τι να το κάνω το δίπλωμα, μου λέτε, όταν εμένα η ψυχή μου πάει στην Κούλουρη; Και πως θα κάνω 700χλμ με τέτοια ψυχολογία; Τι τον ήθελα εγώ τον Υδροχόο; Αφού το ξέρω ότι είναι παλαβοί......Το κεφάλι τους γεμάτο αέρα κοπανιστό.... Ας βάλει ο Θεός το Χέρι του να γυρίσει σώος και αβλαβής!!!