Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

Μια φορά και ένα καιρό, την εποχή των πάγων, τότε που ήμουν και εγώ μικρούλα...ναι ναι υπήρξε αυτή η εποχή σας διαβεβαιώ... ξεκίνησε μια φιλία, η οποία κρατάει μέχρι σήμερα.
Όταν πήγαινα δευτέρα λυκείου γνώρισα τη Γιώτα. Εκείνη πήγαινε πρώτη λυκείου, ναι είναι μικρότερη τι να κάνω τώρα; Αυτό μου χτυπάει και αυτή μιά ζωή. Δεν φταίω εγώ της εξηγώ... τίποτα εκείνη... εξακολουθεί τα χτυπήματα κάτω από τη μέση.
Είχαμε και άλλους" φίλους " που κάναμε παρέα, αλλά οι δύο μας είχαμε δέσει πολύ καλά. Εκ φύσεως, διαφορετικοί χαρακτήρες. Η μία, όμως, συμπλήρωνε την άλλη.
Τότε δεν είχαμε καταλάβει ότι αυτό που ξεκινήσαμε, όλο αφέλεια, θα κράταγε όλα αυτά τα χρόνια. Νομίζαμε ότι όλα τα παιδιά θα είμαστε φίλοι για πάντα και θα κρατάγαμε την επαφή. Δεν θα γινόμασταν σαν τους μεγάλους! Είχαμε όλοι τα ίδια όνειρα και τις ίδιες ιδέες. Να γίνουμε διαφορετικοί. Και γίναμε. Γίναμε διαφορετικοί μεταξύ μας.
Ξέρω, δεν φταίει κανένας μας. Η ζωή έχει γυρίσματα. Κάποιοι πήγαν πανεπιστήμιο, κάποιοι παντρεύτηκαν, κάποιοι βγήκαν κατευθείαν για δουλειά μετά το σχολείο. Ακολούθησα και εγώ το ίδιο μοτίβο. Δεν πήγα στο πανεπιστήμιο, αλλά έκανα όλα τα άλλα. Και σε αυτή την πορεία με ακολούθησε μόνο η Γιώτα. Το τι έκανε εκείνη στη δική της ζωή είναι ένα κεφάλαιο που αφορά εκείνη και μόνο, δεν θα αναφερθώ σε αυτό, αλλά ήταν η μόνη που μου στάθηκε στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου.
Δεν επικοινωνούμε συχνά. Ποτέ δεν ήμασταν κάθε μέρα μαζί, εκτός από εκείνες που πηγαίναμε μαζί στο σχολείο. Όταν όμως τη χρειάστηκα, ήταν δίπλα μου. Ακόμα συμβαίνει αυτό. Μας χωρίζουν πια 700 χιλιόμετρα, αλλά ξέρω ότι η απόσταση αυτή δεν είναι τίποτα όταν η δύναμη της φιλίας είναι τόσο μεγάλη.

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009

Χθες πήγα θέατρο...Σιγά το πράγμα θα μου πείτε....
Δυστυχώς όμως, στην επαρχία τα πράγματα είναι λίγο περίεργα, όσο αφορά τα καλλιτεχνικά. Ενώ έχεις τόσα όμορφα πράγματα να κάνεις που δεν μπορείς στην Αθήνα, υστερεί σε κινηματογράφο και θέατρο. Λειτουργεί εδώ που είμαι μία αίθουσα, σχετικά καλή για κινηματογραφικές ταινίες, η οποία εκτελεί και καθήκοντα θεατρικής σκηνής. ¨Ετσι δεν έχουμε και πολλές επιλογές....
Πέρα από αυτό όμως, άξιοι οι άνθρωποι αυτοί που την έχουν, γιατί δίνουν την ευκαιρία και σε μας να παρακολουθούμε τις καλύτερες ταινίες(όχι όλες) και να βλέπουμε και καμιά παράσταση δυο τρεις φορές το χρόνο.
Θα μου πείτε, και στην Αθήνα πόσες φορές πήγες θέατρο στα 30 χρόνια που έζησες εκεί? Μήπως πήγαινες κάθε μέρα? ¨Οχι, φυσικά, ζήτημα να μπόρεσα να πάω καμιά 10αριά φορές όλες και όλες. Σινεμά όμως πήγαινα και 3 φορές την εβδομάδα.... Τελικά ένα πράγμα κατάλαβα....αυτό που στερείσαι σου λείπει πιο πολύ.
Έτσι, όταν έρχεται θίασος προσπαθώ να μη χάνω την ευκαιρία και να πηγαίνω.
Το έργο ήταν επιθεώρηση. Οι ηθοποιοί...οι καλύτεροι του παλιού καλού κινηματογράφου... Βουτσάς, Γιουλάκη, Κοντού....όσοι έμειναν δηλαδή....
Δεν έχω να πω πολλά για το έργο, επίκαιρο, καυστικό και με αστείρευτο χιούμορ. Όταν υπάρχουν τόσο μεγάλοι καλλιτέχνες τα λόγια είναι φτωχά. Και μόνο η παρουσία τους τα λέει όλα.

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

Η ΠΡΩΤΗ ΑΓΑΠΗ.........

Πριν από λίγο είχα μια κουβέντα με κάτι φίλους. Πίναμε κάτι τεκίλες και ξέρεται πως είναι αυτά. Λίγη καλή μουσική, λίγο ποτό και φιλοσοφίες...γιατί πως να το κάνουμε ο ¨Ελληνας είναι γονίδιο....
Μιλάγαμε για τα τους πρώτους έρωτες. Γι΄ αυτό το πρώτο καρδιοχτύπι που δεν ξέρεις πως να το αντιμετωπίσεις, που δεν ξέρεις πως είναι η πραγματική αγάπη και νομίζεις ότι κάπου εκεί κρύβεται... που όλα είναι τόσο μα τόσο ΡΟΖ...
Και μέσα από αυτό το ροζ σύννεφο δεν βλέπεις τίποτα άλλο εκτός από το πρόσωπο του αγαπημένου ή της αγαπημένης... ¨Ολα μοιάζουν τόσο μικρά και τόσο πεζά. Νοιώθεις τον κόσμο δικό σου. ¨Εχεις ανασφάλεια, αλλά τίποτα δεν μπορεί να στο στερίσει αυτό το συναίσθημα. Το ζεις με όλη του την ένταση και το μεγαλείο. Αθωότητα.... Ομορφιά....
Πότε είμασταν και μεις 16? Πότε πρόλαβαν και πέρασαν τόσα χρόνια.....Πότε χάσαμε το όνειρο? Πως προσπαθούμε τώρα να το στερίσουμε από τα παιδιά μας? Και με ποιό δικαίωμα?

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009

Η ΟΜΙΧΛΗ

Πολλοί άνθρωποι όταν ο ουρανός είναι γεμάτος σύννεφα και βρέχει μελαγχωλούν. Εμένα πάλι μου αρέσει πάρα πολύ αυτός ο καιρός. Δεν έχω κάτσει να σκεφτώ τον λόγο. Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι νιώθω ευτυχισμένη κατά κάποιο τρόπο.
Σήμερα είναι μια τέτοια μέρα. Αυτό όμως που με ενθουσιάζει ακόμα περισσότερο είναι ότι αυτή τη στιγμή έχει πάρα πολύ ομίχλη. Έτυχε, σε ταξίδια που έκανα, να συναντήσω ομίχλη στο δρόμο μου, αλλά ποτέ σαν τη σημερινή. Η ορατότητα είναι πολύ περιορισμένη. Αυτό είναι κακό για αυτούς που κινούνται στο δρόμο με το αυτοκίνητο, χρειάζεται πολύ προσοχή, αλλά για μένα που βρίσκομαι στην ασφάλεια του σπιτιού μου δεν με τρομάζει, που λέει ο λόγος δηλαδή.
Δεν ξέρω αν έχεται δει ή διαβάσει το έργο του Stephen King ,"The Mist", αλλά όταν το έγραφε, μάλλον κάτι σαν αυτό που βλέπω εγώ τώρα θα είχε στο μυαλό του.

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2009

Πριν από περίπου δύο χρόνια και κάτι αποφάσισα να μετακομίσω από την Αθήνα, την πόλη που μεγάλωσα, για να ζήσω σε μία επαρχιακή πόλη, τη Δράμα. Το έκανα για δύο λόγους. Ο πρώτος ήταν επειδή ο άντρας μου είναι από κει και ήθελε πολύ να ξαναγυρίσει και ο δεύτερος επειδή υπήρχαν οι συνθήκες για μπορέσουμε να μείνουμε μόνιμα σε αυτή την πόλη. Όταν λέω συνθήκες, εννοώ δουλειά και σπίτι. Και η αλήθεια είναι ότι δεν το μετάνιωσα ούτε στιγμή.
Η Δράμα είναι μια πόλη που πάντα αγαπούσα, γιατί πολλά καλοκαίρια έκανα τις διακοπές μου εδώ. Είναι η μητέρα μου από ένα υπέροχο χωριό του νομού και ερχόμασταν πιτσιρίκια για να δούμε τον παππού και τη γιαγιά. Σαν παιδί της πόλης, πάντα εντυπωσιαζόμουν από τη ζωή στην επαρχία και τη φύση. Μου άρεσε που ανεβαίναμε ξυπόλητα στο βουνό και κατεβαίναμε μετά στο δροσερό ποτάμι για να παίξουμε.
Ευχαριστώ το Θεό που μου έδωσε την ευκαιρία τα παιδιά μου να μεγαλώσουν μακριά από το θόρυβο της πρωτεύουσας, την εγκληματικότητα, το νέφος, την αποξένωση από τους γείτονες και το φόβο της μοναξιάς. Εξακολουθώ να αγαπώ την πόλη που μεγάλωσα, αλλά προτιμώ να τη θυμάμαι όπως ήταν όταν εγώ ήμουν παιδί.

Τσιγάρο Κρέας ....

Να διευκρινίσω αρχικά ότι δεν θέλω να επιτεθώ σε κανέναν. Μια σκέψη θέλω να καταθέσω, επειδή τυγχάνει να είμαι και καπνίστρια και ......