Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Ο Θησαυρός μου!!!

Έπρεπε να το κάνω αυτό το ταξίδι.
Είναι πολύ δύσκολο που δεν μπορείς να είσαι και εσύ εδώ. Νιώθω άδεια και μόνη μέσα σε τόσο κόσμο. Σε μια πόλη τόσο μεγάλη και απρόσωπη, χωρίς το δικό σου χαμόγελο να μου δίνει δύναμη και κουράγιο. Σε γνώρισα πριν μερικά χρόνια, μέσα στην πιο δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Δεν φαντάστηκα εκείνο τον καιρό ότι θα γινόσουν το κέντρο του κόσμου για μένα. Με κέρδισες, χωρίς να παίξεις κανένα παιχνίδι, απλά και μόνο γιατί ήσουν ο εαυτός σου.
Στην αρχή μου φάνηκες εξωπραγματικός. Δεν ζουν τέτοιοι άνθρωποι σήμερα. Μόνο μέσα στα βιβλία διαβάζεις για αυτούς. Στα παραμύθια, ας πούμε, υπάρχει ο ιππότης με το άσπρο άλογο, που έρχεται και σώζει τη δεσποσύνη από την κακιά μάγισσα.
Μου τα έλεγε η γιαγιά μου για να με πάρει ο ύπνος όταν ήμουν μικρή. Όταν μεγάλωσα, διάβασα και εγώ για αυτούς, τους είδα μάλιστα μέσα στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο και μαγεύτηκα. Περνώντας στο μεταβατικό στάδιο, κατάλαβα ότι όλα ήταν ψεύτικα. Όμορφες ιστορίες για παιδιά για να περνάει η ώρα. Δεν έψαξα ποτέ να βρω τον δικό μου ιππότη. Θεώρησα ότι δεν υπάρχει. Κάνεις ένα συμβιβασμό και μένεις εκεί που νομίζεις ότι είσαι καλά. Έτσι τουλάχιστον νόμιζα........μέχρι που έφαγα το πρώτο χαστούκι.
Δεν ήταν εκεί αυτό που πραγματικά ήθελα, αλλά αποφάσισε Άλλος για μένα. Δεν ήταν στο χέρι μου να αλλάξω τα πράγματα. Ήταν δύσκολα και εγώ δεν ήμουν έτοιμη να δεχτώ τέτοια αλλαγή.
Και εκεί εμφανίζεσαι Εσύ!
Από την πρώτη ματιά ένιωσα ασφάλεια. Σαν να σε ήξερα χρόνια και ας μη σε είχα δει ποτέ άλλοτε στη ζωή μου. Ένας φίλος ή ένας συγγενής που είχα καιρό να δω. Καμιά αμηχανία, κανένα φόβο. Το ένστικτό μου με συμβούλευε να μην εμπιστεύομαι τα συναισθήματα που έβγαζες στην επιφάνεια. Μεγάλωσα σε μια πόλη που τροφοδοτεί τον φόβο και την καχυποψία και δεν με άφηνε το σκουλίκι της αμφιβολίας να δω καθαρά, αλλά αυτό κράτησε λίγο. Ευτυχώς για μένα, η δική σου επιμονή και εμμονή βοήθησε πολύ. Η σταθερότητά σου στην απόφαση, να γνωριστούμε καλύτερα. "Δεν μπορείς να προεξοφλήσεις από την αρχή χωρίς να δοκιμάσεις.", μου είχες πει. Έτσι αποφάσισα να πάρω το ρίσκο και να κάνω το μεγάλο βήμα. Ένα βήμα που χρωστάω σε σένα και δεν το μετάνιωσα ποτέ! Άρχισα ξανά να ζω! Να ξυπνάω το πρωί και να βλέπω μια καινούρια μέρα. Να κάνω όνειρα για το μέλλον, το κοινό μας μέλλον.
Θέλω να σε βοηθήσω να κρατήσεις για πάντα τα φτερά σου ανοιχτά και να πετάς ψηλά, τόσο ψηλά που να μην μπορεί ο πόνος να σε φτάνει. Να είμαι εγώ από κάτω και να τον διώχνω. Να διώχνω την κακία και τη ζήλια των ανθρώπων που προσπαθούν να σου κάνουν κακό. Να ξεσκίζω τις σάρκες τους και να τις πετάω στα Τάρταρα, Θησαυρέ μου. Αυτό είσαι για μένα. Ο Πολύτιμος Θησαυρός μου και θα παλέψω με τη ζωή μου την ίδια για να είσαι Εσύ καλά και Ευτυχισμένος!!!!!!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ!!!!!! ΝΑ ΤΑ ΕΚΑΤΟΣΤΗΣΕΙΣ !!!!!! ΕΓΩ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΣΕΧΩ!!!!!!

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

Στο Μετρό......

Όχι, αυτό δεν μπορώ να το δεχτώ. Προσπαθώ, προσπαθώ, αλλά δεν τα καταφέρνω. Είναι πάνω από τις δυνάμεις μου και δεν θα το καταπιώ.
Δηλαδή δεν κατάλαβα.... Με ποιο δικαίωμα το κάνεις αυτό; Ποιος νομίζεις ότι είσαι; Και τι περιμένεις, δηλαδή; Δεν χωράς, χριστιανέ μου...... Η πόρτα έκλεισε..... Που πας να μπεις; Δεν μπορείς να περιμένεις τον επόμενο συρμό; Σε τρία λεπτά έρχεται, δεν κάνει αιώνες. Και δεν είναι μόνο που θέλεις να μπεις εσύ στο σαρδελοκούτι (απεργούν τα ταξί και είναι ο ένας πάνω στον άλλο), όχι , πρέπει να μπουν και οι επόμενοι δύο του σιναφιού σου......
Με ποιο δικαίωμα κρατάς τις πόρτες ανοιχτές, την ώρα που χτυπά το κουδούνι;
Αλλά δεν είναι αυτό που με κάνει να θυμώνω τόσο. Είναι η αδιαφορία στο βλέμμα σου για τον κόσμο που δυσανασχετεί και νιώθει άβολα. Ειδικά τη στιγμή που εκείνο το κοριτσάκι, μόλις είκοσι χρονών, ένιωσε τη δυσφορία και κόντεψε να λιποθυμήσει. Που έβαλε τις φωνές και διπλανοί άνθρωποι, γιατί αυτοί είναι άνθρωποι όχι εσύ, προσπαθούσαν να την βοηθήσουν να ηρεμήσει μέχρι την επόμενη στάση, για να μην χάσει τις αισθήσεις της.
Δεν με νοιάζει εάν είσαι Έλληνας ή ξένος. Ένας τενεκές ξεγάνωτος είσαι, εσύ και οι άλλοι που ήταν μαζί σου. Δεν σου αξίζει να λέγεσαι άνθρωπος.
Αλλά ένα να ξέρεις, ότι αυτό που είσαι αυτό θα εισπράξεις, γιατί η αδικία πληρώνεται και εγώ εύχομαι να το πληρώσεις πολύ ακριβά!!!!!!

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

Στους φίλους μου!

Τελικά ένα πράγμα έχω καταλάβει ..... ότι όλοι είστε εδώ για να με βοηθήσετε.
Σας ευχαριστώ όλους πάρα πολύ!!!!
Υπάρχει ένας σοβαρός λόγος που είμαι Αθήνα.
Αν όλα πάνε καλά θα μείνω πολύ, αν όχι θα φύγω μέχρι τα μέσα Μαρτίου ή και νωρίτερα!
Ο λόγος είναι ότι εδώ και μερικά χρόνια προσπαθούμε με τον συμβίο μου να κάνουμε παιδάκι, αλλά δυστυχώς, χωρίς τη βοήθεια της επιστήμης, αυτό δεν είναι εφικτό.
Η αλήθεια είναι ότι αυτή είναι η δεύτερη προσπάθεια. Η πρώτη πήγε καλά, αλλά δεν προχώρησε μέχρι το επιθυμητό αποτέλεσμα. Είπαμε, λοιπόν, να κάνουμε και άλλη προσπάθεια μήπως και είμαστε τυχεροί και τα καταφέρουμε.
Αυτή είναι και η αιτία που δεν μπαίνω πολύ συχνά μέσα για να κάνω αναρτήσεις και να απαντάω στα σχόλια και τις αναρτήσεις σας!!!
Να ξέρετε όμως ότι μου λείπετε πάρα πολύ!!!!
Είστε πολύ καλοί φίλοι και πολλές φορές με στηρίξατε, για αυτό και εγώ σας αναφέρω το λόγο χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά
Όποτε βρίσκω χρόνο θα σας επισκέπτομαι!!!!
Φιλιά σε όλους!!!!!!!




Τσιγάρο Κρέας ....

Να διευκρινίσω αρχικά ότι δεν θέλω να επιτεθώ σε κανέναν. Μια σκέψη θέλω να καταθέσω, επειδή τυγχάνει να είμαι και καπνίστρια και ......