Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Μάρθα

Το ρολόι στο κομοδίνο έδειξε έξι π.μ. και το ξυπνητήρι άρχισε να χτυπά δυνατά. Ο Ορφέας, άπλωσε το χέρι του να το κλείσει, πριν ξυπνήσει ο ήχος τη Μάρθα.
Σηκώθηκε σιγά σιγά και πατώντας στις μύτες των ποδιών του μπήκε στο μπάνιο. Η Μάρθα, άνοιξε τα μάτια της, αφού σιγουρεύτηκε ότι εκείνος δεν ήταν στο δωμάτιο. Δεν είχε κλείσει μάτι όλη τη νύχτα. Οι σκέψεις που την βασάνιζαν της είχαν είχαν δημιουργήσει πονοκέφαλο. Τα μάτια της ήταν κατακόκκινα, πρησμένα και έτσουζαν από τα δάκρυα. Τα ξανάκλεισε και συνέχισε να προσποιείται ότι κοιμάται για να μην την δει ο Ορφέας. Η πηγή της στεναγχώρια της ήταν εκείνος, αλλά δεν ήθελε να ξεκινήσει καυγά πρωί πρωί. Έπρεπε να ανασυγκροτήσει τις σκέψεις της και να δει πως θα χειριστεί το όλο θέμα.
Όταν πια εκείνος έφυγε για τη δουλειά, σηκώθηκε και πήγε στην κουζίνα να φτιάξει καφέ. Άνοιξε το παράθυρο και χάζεψε για λίγο τη θέα που της προσέφερε. Ένας όμορφος κήπος, πράσινος, με όμορφα λουλούδια στολισμένος και με διάφορα μικρά δεντράκια. Μόνη της τον είχε φτιάξει και ήταν πολύ περήφανη για το αποτέλεσμα. Ο αέρας που έμπαινε στην κουζίνα είχε μυριωδιές ανάμεικτες, από τα φυτά, το χώμα και τη βροχή που είχε ξεκινήσει.... Άφησε το παράθυρο ανοιχτό και κάθισε στο τραπέζι, απέναντι, για να μπορεί να βλέπει έξω.  
Άρχισε πάλι να κλαίει. Είχε και η ίδια μερίδιο ευθύνης σε αυτό και έπρεπε να σκεφτεί σοβαρά τα λάθη της. Δεν ήταν ο Ορφέας από τους άντρες που εύκολα υποκύπτουν σε πειρασμούς. Αυτός ήταν και ο λόγος που η Μάρθα άρχισε να φοβάται για το μέλλον του γάμου τους.  Στα δέκα χρόνια που ήταν παντρεμένοι, δεν ήταν όλα εύκολα, για κανέναν από τους δύο. Ήταν ήδη έγκυος στο πρώτο παιδί σε προχωρημένο μήνα, όταν παντρεύτηκαν. Σε λιγότερο από δύο μήνες ήρθε το κοριτσάκι τους. Ένα γλυκό πλασματάκι, πλαισιωμένο με μαύρα μαλλάκια και δυο μαύρα ματάκια. Έμοιαζε πολύ με τον μπαμπά της. Την λάτρεψαν και οι δύο. Έσκυβαν με τρυφερότητα από πάνω της όταν κοιμόταν, ανησυχούσαν με το παραμικρό βηχαλάκι της και τηλεφωνούσαν στο γιατρό κάθε φορά που το μωρό φταρνιζόταν. Όταν η μικρή έγινε τριών χρονών έμεινε ξανά έγκυος. Έτσι ήρθε στον κόσμο και ο μικρούλης της άγγελος. Ένα αγοράκι πανέμορφο, ροδαλό.... αξιαγάπητο. Η ευτυχία τους είχε συμπληρωθεί. Νόμιζε ότι τα πράγματα θα ήταν πάντα όπως ήταν τότε, αλλά είχε πέσει έξω.
Το λάθος της ήταν που είχε αφοσιωθεί ψυχή τε και σώματι  στα παιδιά, λες και ο Ορφέας δεν υπήρχε πουθενά στη ζωή της πια. Είχε εκπληρώσει τον προορισμό του, της έδωσε αυτό που ήθελε. Τι άλλο μπορούσε να ζητήσει; Ούτε μια στιγμή δεν της πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να είχε και εκείνος κάποια ανάγκη. Υπήρχαν στιγμές που προσπαθούσε απεγνωσμένα να κάνει αισθητή την παρουσία του. Όλες οι κινήσεις του ήταν μια απελπισμένη κραυγή για να του δώσει λίγη από την προσοχή της. Είχε γίνει μια τέλεια μητέρα, είχε ξεχάσει, όμως, να είναι σύζυγος. Ένας ρόλος, εξίσου βασικός στη ζωή μιας γυναίκας. Αφού, δεν έβρισκε τη γυναίκα μέσα στο ίδιο του το σπίτι, την αναζήτησε αλλού.
Δεν ήταν θυμωμένη τόσο μαζί του. Πιο πολύ ήταν με τον εαυτό της. Άφησε τα πράγματα να πάρουν το δικό τους δρόμο. Μόλις χθες ήταν που βρήκε τη μικρή κάρτα στο παντελόνι του. Έβαζε μπουγάδα και για πρώτη φορά έψαξε τις τσέπες, μην τυχόν και έχουν κάτι μέσα. Είχε πλύνει πολλές φορές ρούχα, χωρίς να ψάξει και πάντα στο τέλος του πλυσίματος, έβρισκε διάφορα μικροπράγματα στον κάδο. Ποτέ δεν ήταν αδιάκριτη, αλλά μόλις έπιασε την καρτούλα στα χέρια της, ένιωσε ένα σφίξιμο στο στομάχι της. Ξαφνικά, ήταν σαν να έφυγε ένα πέπλο μπροστά από τα μάτια της. Για μια στιγμή σκέφτηκε να τη πετάξει  και να μη την ανοίξει καν, αλλά δεν το ’κανε,  έπρεπε να ξέρει. 
«Σε ευχαριστώ, μωρό μου!!!!! Όπως πάντα, ήσουν υπέροχος!!!!». Ένα μαχαίρι καρφώθηκε στην καρδιά της και άρχισε να αιμορραγεί........ Τον έχανε και δεν ήξερε καν αν μπορούσε να τον κερδίσει πάλι πίσω.  Έπρεπε να προσπαθήσει να γίνει η γυναίκα που ο Ορφέας, μια φορά και ένα καιρό, είχε αγαπήσει και είχε παντρευτεί. Έπρεπε να ξεχωρίσει τους ρόλους της και να τους διανείμει ανάλογα. Έπρεπε να του μιλήσει, να βρουν μαζί μια άκρη, ελπίζοντας να μην είναι ήδη πολύ αργά. 
«Μαμά;», η κόρη της εμφανίστηκε νυσταγμένη, στην πόρτα της κουζίνας......
«Καλημέρα, γλυκιά μου. Άντε να ετοιμαστείς σιγά σιγά για το σχολείο, όσο εγώ θα ετοιμάζω το πρωινό σας.», είπε και σηκώθηκε από την καρέκλα.......

8 σχόλια:

  1. δεν ξέρω τί να πώ... Μάρθα κι εγώ και διαβάζοντας τις πρώτες γραμμές άρχισα να πιστεύω ότι σήμερα το πρωί παρακολουθούσες το δωμάτιο μου!
    Ελπίζω να είναι απλά μια ιστορία, γιατί είναι τόσο λυπηρό... αλλά και τόσο αληθινό!!
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. next_day,
    καλησπέρα, Μάρθα! Όχι, γλυκιά μου, δεν είμαι ο big brother, να είσαι σίγουρη..... άσχετα που είμαι Ρούλα και εγώ. Δεν μπαίνω σε ξένα δωμάτια σε διαβεβαιώ...... ούτε σε ξένες ζωές. Όλες οι ιστορίες που γράφω βρίσκονται στη δική μου σφαίρα φαντασίας. Η ζωή ξεπερνά σε φαντασία και τα καλύτερα σενάρια, αλλά.... τι να κάνουμε;
    Το συγκεκριμένο, θα έχει αίσιο τέλος, πάντως. Έπεται συνέχεια.......
    Καλό βράδυ και σε σένα!!!! Φιλιά!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. καλησπέρα,άλλο ένα ωραίο κείμενο,με ιστορία πολύ ρεαλιστική, σε σημείο που με προβλημάτισε μπας και είναι αληθινή αλλά με άλλα ονόματα...όπως και να χει μπράβο, αναμένουμε και τη συνέχεια και τέλος μπράβο που που παρα τα όσα μας προβληματίζουν καθημερινά, έχεις το καθαρό μυαλό και γράφεις τόσο ωραία κείμενα...απλά που κρύβουν όμως τόσες αλήθειες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΔΙΟΝΥΣΗ,
    σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Χαίρομαι που σου αρέσουν.
    Ξέρεις, αυτά που γράφω, στα προβλήματα που δημιουργώ, δίνω τις λύσεις που εγώ θέλω, συνήθως με αίσιο τέλος ..... Ενώ σε αυτά τα προβλήματα που έχουμε στην καθημερινή μας ζωή, δυστυχώς, τις λύσεις τις δίνουν άλλοι.... θα δανειστώ τον στίχο από το τραγούδι του Παπακωνσταντίνου: «Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα....».
    Την καλησπέρα μου!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μια ιστορία που κρύβονται χιλιάδες Μάρθες πίσω της.Μ'αρέσει ο τρόπος που αγγίζεις την πραγματικότητα χωρίς να την έχει βιώσει!

    Φιλί θαλασσινό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. zoyzoy,
    ευχαριστώ πολύ!!!! Να είσαι καλά!!!! Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά μου βγαίνουν αυθόρμητα..... Ούτε και εγώ ξέρω πραγματικά πως γίνεται αυτό....
    Φιλιά πολλά πολλά από Δράμα!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Το αρκούδι του Milch όταν είναι στενοχωρημένο κλάνει!
    Το κουκούδι του Milch όταν είναι στενοχωρημένο γλύφει τις μύξες του!

    Το Μilch εύχεται στην Σταυρούλα καλή χρονιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Milch,
    που είσαι εσύ καλέ;;;;; Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω!!!! Καλό βράδυ!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Τσιγάρο Κρέας ....

Να διευκρινίσω αρχικά ότι δεν θέλω να επιτεθώ σε κανέναν. Μια σκέψη θέλω να καταθέσω, επειδή τυγχάνει να είμαι και καπνίστρια και ......