Καλοκαίρι στη Χαλκιδική. γ’

Σαν οπτικές ίνες. Έτσι φαίνονταν τα αστέρια απλωμένα στον απέραντο σκοτεινό θόλο. Λες και κάποιος, επίτηδες, έσβησε το φως από το φεγγάρι, άναψε τις ίνες, μόνο και μόνο για να φτιάξει την ατμόσφαιρα. Μάλλον, το σύμπαν είχε αποφασίσει τελικά για τις τύχες τους, ερήμην τους.

Είχαν κατέβει στην παραλία, μαζί με μια παρέα από καμιά δεκαριά άτομα. Μάζεψαν ότι ξύλα βρήκαν κι άναψαν μια μεγάλη φωτιά. Η κιθάρα εμφανίστηκε, οι μπύρες βγήκαν από το ψυγειάκι και το γλέντι ξεκίνησε. Ανέκδοτα, τραγούδια, βουτιές μέχρι που το πρώτο φως άρχισε να φαίνεται από την κορυφογραμμή στα αριστερά.

Δεν μπορούσε να θυμηθεί τι ακριβώς έλεγαν. Δεν είχε, βέβαια, ιδιαίτερη σημασία. Αυτό, όμως, που σίγουρα θυμόταν, ήταν η αύρα από τη θάλασσα που τους είχε τυλίξει λες και ήταν πέπλο. Τα μάτια της που γυάλιζαν και αντικατόπτριζαν τις φλόγες της φωτιάς, σαν να έβγαινε η ίδια η φωτιά από μέσα τους. Τον ψίθυρο της φωνής της που έφτανε στα αυτιά του σαν μουσική. Σαν ουράνια μελωδία. 

Το ’ξερε. Την είχε πατήσει. Ήταν, αυτό ακριβώς, που παθαίνει κάποιος, όταν συνειδητοποιήσει ότι μόλις γνώρισε τον έρωτα της ζωής του. Δεν είχε αυταπάτες, γιατί αυτό το συναίσθημα, δεν το είχε νιώσει ποτέ και για καμιά από τις κοπέλες που  είχε γνωρίσει ως τότε. 

Δεν τον ένοιαζε. Ήθελε να το ζήσει. Όσο κράταγε. Μια βραδιά; Μια βδομάδα; Ένα μήνα;

Ήρθε στο μυαλό του, μια στιγμή, που παραλίγο να νιώσει τύψεις εξαιτίας του Μάκη. Η αδελφή του φίλου του ήταν στο κάτω κάτω, αλλά δεν ήταν παιδαρέλια. Σε αυτές τις ηλικίες οι αποφάσεις παίρνονται ανάμεσα στους δύο και ο τρίτος δεν χωράει κι ας είναι ο ίδιος ο αδελφός σου. Ποτέ δεν ήταν άνθρωπος με χαλαρούς ηθικούς φραγμούς, αλλά γι’ αυτή την γυναίκα δεν τον ένοιαζαν οι συνέπειες. Είχε αλλάξει, μέσα σε λίγες ώρες. Είχε γίνει, άλλος άνθρωπος.  Το πόσο σωστό ή λάθος ήταν αυτό, ο χρόνος το απέδειξε και μέτρησε υπέρ τους. 

Από τη δική της μεριά, δεν είδε και πολλά σημάδια. Φαινόταν να της αρέσει η παρέα του, αλλά ώρες ώρες ήταν απόμακρη. Άλλωστε ο λόγος ήταν προφανής, άσχετα που είχε ήδη περάσει ένας ολόκληρος χρόνος. Έπρεπε να την κάνει να ανοιχτεί. Έπρεπε να μάθει πως σκεφτόταν και το κατάφερε. Το έφερε η κουβέντα ένα πρωινό που ο Μάκης είχε πάει στο διπλανό χωριό για μια δουλειά και αυτοί κατέβηκαν μόνοι τους στην παραλία για να κάνουν μπάνιο στη θάλασσα.

Άπλωσαν τις πετσέτες τους στις ξαπλώστρες  και βούτηξαν στα γαλάζια νερά μέσα σε γέλια. Ανοίχτηκαν στα βαθιά και την ώρα που γύριζαν προς τα έξω, η Δανάη, έπαθε κράμπα. Μέσα στον πανικό της, κόντεψε να πνιγεί. Ευτυχώς που ήταν δίπλα της. Την έπιασε σφιχτά και σιγά σιγά την έβγαλε έξω. Την απέθεσε πάνω στην άμμο και έτριψε με δύναμη το πόδι της που πόναγε. 

«Φτάνει! Φτάνει!!! Μου πέρασε!!!», του είπε και τράβηξε το πόδι της από τα χέρια του λες και είχε καεί.
Ο Σταύρος την κοίταξε σαν δαρμένο κουτάβι. «Συγγνώμη», ψιθύρισε. Σηκώθηκε και ξαναβούτηξε στο νερό. Ένιωθε σαν να τον είχε χαστουκίσει στο πρόσωπο. Έκανε ακόμη μια βουτιά, όταν την ένιωσε δίπλα του, μέσα στο νερό. Βγήκαν μαζί στην επιφάνεια.
«Σταύρο, με συγχωρείς για την συμπεριφορά μου. Είμαι αχάριστη, το ξέρω. Αντί να σε ευχαριστήσω.....», αλλά εκείνος την διέκοψε.
«Άστο! Δεν έγινε και τίποτα. Καταλαβαίνω...».
«Όχι! Δεν καταλαβαίνεις! Ένα χρόνο τώρα δεν βρέθηκε κανένας άλλος άντρας τόσο κοντά μου. Όταν μια γυναίκα είναι αρκετά χρόνια παντρεμένη έχει ξεχάσει πως είναι να την φλερτάρουν. Έχει και η ίδια ξεχάσει πως να το κάνει. Μέσα στον γάμο είναι πιο απλά τα πράγματα.... κι εγώ... έμαθα να είμαι παντρεμένη..... Τώρα μου φαίνεται πολύ δύσκολο όλο αυτό... αλλά μου αρέσεις.....και......», δεν πρόλαβε να αρθρώσει άλλη λέξη. Την αγκάλιασε και τη φίλησε μέχρι που και οι δύο ξέπνοοι απομακρύνθηκαν για να πάρουν ανάσα. 
Όταν γύρισε ο Μάκης, τους βρήκε στις ξαπλώστρες να συζητούν. Δεν του έδωσαν καμία σημασία. Λες και δεν υπήρχε. Τους άφησε στην ησυχία τους και κατευθύνθηκε στη θάλασσα με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του. Τον αγαπούσε τον Σταύρο και ήξερε ότι ήταν εντάξει παιδί. Άλλωστε, εδώ και μέρες είχε καταλάβει, ότι, δεν θα μπορούσαν να το αποφύγουν αυτό που τους συνέβαινε, γι’ αυτό βρήκε πρόφαση το πρωί και την έκανε για το διπλανό χωρίο.

Τις επόμενες δυο μέρες, μέχρι να τελειώσει η άδεια του Σταύρου, ήταν αυτοκόλλητοι. Σαν δυο έφηβοι που μόλις ανακάλυψαν τι θα πει έρωτας. Το ’ξεραν ότι ο Μάκης γέλαγε μαζί τους, αλλά δεν του κρατούσαν κακία γιατί είχαν μάθει στο μεταξύ και τα δικά του. Για το διπλανό χωριό.....γιατί πήγαινε εκεί κάθε τρεις και λίγο...... Ο λόγος; Η όμορφη Ειρήνη που σήμερα ήταν η γυναίκα του και μαζί είχαν αποκτήσει δυο πανέμορφα αγοράκια.
Την έβγαλε στο μπαλκόνι όλη την νύχτα, τελικά. Η ανατολή έδωσε το φως της δεξιά στον ορίζοντα πέρα από τις πολυκατοικίες. Το ανοιχτό γαλάζιο, νοθευμένο από πορτοκαλί και κίτρινο άρχισε σιγά σιγά να απλώνεται. Καινούρια μέρα ξημέρωνε πάνω από την πόλη. «Καινούρια αρχή!», σκέφτηκε ο Σταύρος. Σαν χθες, είχαν περάσει οκτώ χρόνια κι εκείνη το είχε ξεχάσει, αλλά δεν της είχε θυμώσει. Ήξερε τι ζόρια τράβαγε στη δουλειά τον τελευταίο καιρό, γι’ αυτό της ετοίμασε το ταξίδι. Θα της έλεγε που θα πάνε, την μέρα που έπαιρνε την άδειά της. Εξάλλου, τρεις μέρες απέμεναν. Προλάβαινε να διευθετήσει τις τελευταίες λεπτομέρειες, ως την μεγάλη μέρα της αναχώρησης. Προορισμός ήθελε να είναι τα άστρα, αλλά αυτή την τεχνολογία δεν την προλάβαιναν οι ίδιοι.... Τα παιδιά τους ίσως.... ή τα εγγόνια τους......

ΤΕΛΟΣ