Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Χαμένη ψυχή. β’

Ο αέρας σφύριξε ανάμεσα από τις χαραμάδες των σπασμένων παραθυρόφυλλων και η Πέρσα έσφιξε τη γάτα, πιο δυνατά στην αγκαλιά της. Η γάτα αναδεύτηκε ενοχλημένη και η Πέρσα, χαλάρωσε το σφίξιμο και την χάιδεψε τρυφερά.
«Μη φύγεις κι εσύ.... Σε παρακαλώ.... Πάει πολύς καιρός από την τελευταία φορά, που κάποιος ήρθε στην αγκαλιά μου.... μόνος του, χωρίς να το ζητήσω... Ο Άγγελος... Όσο ήταν μικρός, έτρεχε με τα μικρά του ποδαράκια πέρα δώθε μέσα στο σπίτι και κατέληγε στην αγκαλιά μου γελώντας.», στη θύμησή του, ένα αχνό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα στεγνά, σκασμένα χείλη της. Μια πληγή άνοιξε και το αίμα ζεστό κύλησε στο παγωμένο της μάγουλο. Το σκούπισε με την ανάστροφη του χεριού της και συνέχισε.
«Πάντα του ήταν ανεξάρτητο παιδί. Όλα μόνος του ήθελε να τα κάνει. Μόνος του να φάει κι ας ήταν μόλις ενός έτους, μόνος του να φοράει τα παπουτσάκια του. Πολύ νωρίς έφυγε από την αγκαλιά μου, για να χτίσει τη δική του φωλιά.....», έκλεισε τα μάτια και αναστέναξε. Ένιωθε πως ήταν μόλις εχθές που ήρθε στο σπίτι γεμάτος χαρά, να της ανακοινώσει τα ευχάριστα νέα. Το βιογραφικό που είχε στείλει στην πολυεθνική, έγινε δεκτό και θα έπιανε δουλειά σε ένα μήνα. Δικό του γραφείο, δική του θέση στο πάρκιν.... Έπρεπε να βρει διαμέρισμα πιο κοντά, γιατί η  εταιρεία ήταν στην άλλη άκρη της πόλης. Δεν θα σηκωνόταν από τα επτά ξημερώματα, να τρώει όλη την κίνηση στον δρόμο, μέχρι να φτάσει εκεί. 
Ξεκίνησαν μαζί ένα μαραθώνιο, μέχρι να βρουν το κατάλληλο. Ο πατέρας του, όπως πάντα, απών. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν, όταν γύριζε από την δουλειά να είναι εκείνη στο σπίτι, με το φαγητό έτοιμο στο τραπέζι για να φάει, να ξαπλώσει λίγο και μετά να πεταχτεί, δήθεν στο γραφείο ξανά, για να τελειώσει τις εκκρεμότητες...... Να πηδήξει την γραμματέα του. Το κτήνος. 
Πάντα του ήταν αδιάφορος και ψυχρός. Τον γιο του τον αγαπούσε, βέβαια, με ένα δικό του ιδιαίτερο τρόπο, αλλά το θεωρούσε αδυναμία να το δείξει. Την Πέρσα, αντίθετα, δεν την είχε αγαπήσει ποτέ πραγματικά και η ίδια το ήξερε. Όταν είχε μείνει έγκυος και του το ανακοίνωσε, την παράτησε και γύρισε στο χωριό του.  Μόνη της πήρε την απόφαση να πάει να τον βρει. Με την κοιλιά στο στόμα και την περηφάνια της κουρελιασμένη, πήγε στο πατρικό του. Οι γονείς του την δέχτηκαν σαν να ήταν δικό τους παιδί και με την απειλή της αποκλήρωσης, αναγκάστηκε να την παντρευτεί. Κι αυτός για να την εκδικηθεί,  δεν την άφησε ποτέ να δουλέψει, να έχει δικό της πορτοφόλι, δική της ανεξαρτησία. Της έδινε τσίμα τσίμα τα χρήματα καθημερινά, για το ψωμί και τα ψώνια για το φαγητό. 
Το πότε άρχισε να πίνει, ήταν θολό μέσα στο μυαλό της. Είχε ξεκινήσει να πίνει ένα ποτηράκι, το βράδυ, για να χαλαρώνει. Όλη μέρα κλεισμένη μέσα στους τέσσερις τοίχους, να πλένει, να σιδερώνει, να σκουπίζει, να σφουγγαρίζει, να μαγειρεύει. Να μαγειρεύει σε μια ανήλιαγη κουζίνα δύο επί δύο, μ’ ένα μικρό παράθυρο που έβλεπε στον φωταγωγό. Έξω από το παράθυρο φαίνονταν οι καπνισμένες πολυκατοικίες, από το καυσαέριο, σαν γίγαντες, όρθιοι φρουροί, να μην αφήνουν το φως να περάσει ανάμεσά τους, παρά μόνο ένα μικρό κομμάτι ουρανού να φαίνεται κι αυτό με δυσκολία, γιατί μπροστά στο παράθυρο ήταν ο νεροχύτης.
Χρόνια ολόκληρα νοικιάζανε, την άθλια τρύπα που θεωρούσαν σπίτι τους, γιατί ο άντρας της τα έτρωγε με τις εκάστοτε γραμματείς και ποτέ δεν περίσσευαν, για να αγοράσουν το δικό τους σπίτι. Είχε συμβιβαστεί με την ιδέα, όμως. Μόνη της είχε πάρει την απόφαση, από την αρχή, τότε που πήγε στο πατρικό του. Ένας άντρας της έπεφτε.... ας ήταν αυτός. Έτσι, το ένα ποτηράκι έγιναν δύο,  τα δύο τρία και τα τρία, μπουκάλι. 
Δεν ήταν δύσκολο να το κρύβει. Εξάλλου, τα περισσότερα βράδια εκείνος έλειπε. Όταν έφυγε το παιδί και μετά, το πρόβλημα έγινε μεγαλύτερο, αλλά δεν το έβλεπε. «Δεν το κατάλαβα ότι άρχισα να έχω εξάρτηση, αλήθεια στο λέω.», εξομολογήθηκε στη γάτα. 
«Έβγαινα από το τέλμα της ζωής μου. Νόμιζα ότι ήμουν ευτυχισμένη έτσι. Το πρωί σηκωνόμουν με φοβερό πονοκέφαλο, αλλά μόλις έβαζα την πρώτη γουλιά στο στόμα μου, ένιωθα καλύτερα. Ένιωθα πάλι ζωντανή. Ένιωθα.... άνθρωπος. Με πιστεύεις;», ρώτησε σαν να περίμενε απάντηση.
Περίμενε να φύγει εκείνος, όταν θυμόταν να κοιμηθεί στο σπίτι, για δουλειά κι έτρεχε στο ντουλάπι της κουζίνας να πιεί τις πρώτες γουλιές της ημέρας. 
«Πως έβρισκα τα λεφτά για να αγοράσω ποτό; Αυτό ήταν ένα θέμα, αλλά κάθε φορά σκαρφιζόμουν διαφορετικούς τρόπους. Του έλεγα να μου αφήσει περισσότερα για φαγητό, γιατί το κρέας είχε ακριβύνει ή το ψωμί ή τα λαχανικά, άλλωστε δεν ασχολιόταν με την κουζίνα για να ξέρει ή έψαχνα τις τσέπες του για ξεχασμένα ψιλά, την ώρα που κοιμόταν. Πάντα φρόντιζα να εξασφαλίζω το μπουκάλι, έστω κι αν χρειαζόταν να κόψω κάτι από τα ψώνια.....», απάντησε στην ίδια της την ερώτηση. 
Μέχρι το βράδυ που γύρισε, χωρίς να τον περιμένει και τη βρήκε αναίσθητη, στο πάτωμα της κουζίνας, κάτω από το αγαπημένο της ραδιοφωνάκι, που εκείνη την ώρα έπαιζε ρεμπέτικα. Στην αρχή πανικοβλήθηκε, αλλά καθώς την πλησίασε, κατάλαβε ότι ήταν μεθυσμένη. Την φόρτωσε στο αυτοκίνητο και την πήγε στο νοσοκομείο που εφημέρευε. Όταν ο γιατρός βγήκε, από το δωμάτιο που την είχαν βάλει, του ανακοίνωσε ότι το αλκοόλ, ήταν σε πολύ υψηλά επίπεδα, γι’ αυτό της έκαναν ένεση καφεΐνης. Για προληπτικούς λόγους, της έγινε υπέρηχος στο συκώτι και το αποτέλεσμα ήταν, ότι είχε σκιά. Έπρεπε, επειγόντως, να κόψει το ποτό και να αρχίσει θεραπεία με βιταμίνες, γιατί πήγαινε για κύρωση του ήπατος. 
Το τι έγινε μετά που βγήκε από το νοσοκομείο, δεν ήθελε να το θυμάται. Ήταν η πρώτη φορά, που άπλωσε χέρι πάνω της. Ήταν η πρώτη φορά, που έβγαλε ότι είχε μέσα του, με λύσσα και πόνο. Ήταν η πρώτη φορά, που της αποκάλυψε, πως ένιωθε εκείνος, όλα αυτά τα χρόνια. Πόσο παγιδευμένος, πόσο δυστυχισμένος, πόσο μόνος του. Μπορεί να την παντρεύτηκε χωρίς να την θέλει τότε, αλλά με τα χρόνια η αδιαφορία της, η ανοχή της σε όλα όσα έκανε, η πειθήνια συμπεριφορά της, τον είχαν σπρώξει να την μισήσει, αντί να την αγαπήσει. Και την μίσησε πιο πολύ, αφού γέννησε τον Άγγελο. Ότι αποθέματα αγάπης είχε, τα έδωσε στο γιο της. Έφτασε να ζηλεύει τον ίδιο του τον γιο, για λίγο, ευτυχώς. Γιατί το παιδί, δεν έφταιγε σε τίποτα, αν εκείνη και ο ίδιος αποφάσισαν, ερήμην τους, να ζουν συμβατικά. Και τώρα αυτό. Όχι! Του ήταν αδύνατο να το καταπιεί. Του ήταν αδύνατο να επωμιστεί το βάρος, για την κατάντια της. Ή θα έκοβε το ποτό ή θα την παράταγε και θα έφευγε. Δεν είχε νόημα. Το παιδί, ήταν ένας ενήλικας πια. Μπορούσε να το χειριστεί. Δεν θα πληγωνόταν πολύ. 
Έκλαψε, γονάτισε, παρακάλεσε, ορκίστηκε στην ζωή του παιδιού τους, ότι θα έκανε τα πάντα, να το κόψει. Ότι θα δεν άφηνε το ποτό να την κυβερνά. Ήθελε τη ζωή της πίσω. Ήθελε μια ευκαιρία. Μόνο μια...... Μακάρι, να μην ορκιζόταν. Μακάρι εκείνη την ώρα, να κατέβαινε το Χέρι Του Θεού και να της έκοβε την γλώσσα, αντί να κόψει το νήμα, από τη ζωή του γιού της.

18 σχόλια:

  1. ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΜΟΥ ΗΡΘΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ. ΗΤΑΝ ΛΑΘΟΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΠΗΡΕ ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ ΕΠΕΙΔΗ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ. ΚΑΛΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΚΑΙ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ! ΦΙΛΑΚΙΑ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δυνατή η συνέχεια!!!!! Καλησπέρα γειτόνισσα!! Φιλιααααααααααααααααα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πόσο μέσα στη ζωή μπήκες. Με τι φυσικότητα περιέγραψες το πάθος της για το αλκοόλ αλλά και την περιφρόνηση εκείνου. Πόσοι άνθρωποι γύρω μας ζουν έτσι. Δεν καθόλου εύκολο το εγχείρημά ακριβώς γιατί μιλάς για την αληθινή ζωή. Έχεις το μαγικό χάρισμα να χτίζεις απόλυτα φυσικές σκηνές.
    Είμαι φανατικός σου αναγνώστης πλέον!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ αληθινό...Θίγονται τόσο σοβαρά προβλήματα...αν και στις τελευταίες γραμμές μπερδεύτηκα "Μακάρι, να μην ορκιζόταν. Μακάρι εκείνη την ώρα, να κατέβαινε το Χέρι Του Θεού και να της έκοβε την γλώσσα, αντί να κόψει το νήμα, από τη ζωή του γιού της.", εντούτοις πολύ πολύ ωραίο. Συγχαρητήρια, φαντάζομαι ότι θα υπάρχει και συνέχεια...Α τέλος, η φωτογραφία πολύ καλή...ταιριάζει απόλυτα με το σκηνικό του κειμένου..Φάση έχει δε που κατά τα άλλα ένα ερείπιο, έχει δορυφορική κεραία!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Συγκλονιστική η αποκάλυψη της ζωής της!
    Πως να κρύψεις τόσο πόνο και πίκρα μια ζωής σ'ενα μπουκάλι!
    Το τέλος δεν μ'αρεσε τα παιδιά δεν θέλω να πληρώνουν τις αμαρτίες των γονέων σε καμία περίπτωση!

    Τα θαλασσινά μου φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Έφη,
    δεν έχεις άδικο, αλλά μιλάμε για μια γυναίκα μεγαλωμένη σε μια εποχή που δεν υπήρχε περίπτωση να τη δεχθεί η κοινωνία με ένα παιδί γεννημένο χωρίς γάμο. Νομίζω ότι δεν ήταν η μόνη της εποχής της. Εγώ ας πούμε ξέρω πολλές τέτοιες περιπτώσεις, χωρίς βέβαια το αποτέλεσμα της δικής μου ιστορίας. Εξάλλου η δική μου είναι φανταστική.
    Την καλησπέρα μου!!!! Φιλιά από Δράμα!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Leviathan,
    σε ευχαριστώ πολύ!!!! Να είσαι καλά!!!! Δεν έχω πολύ χρόνο στη διάθεσή μου, αλλά θα περάσω να δω και τη δική σου ιστορία, γιατί την άφησα σε κρίσιμο σημείο και έχω αγωνία!!!! Καλή συγγραφική συνέχεια!!!!! Φιλιά πολλά πολλά από Δράμα, γείτονα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Χριστόφορε,
    μεγάλη μου τιμή!!!! Σε ευχαριστώ ακόμη μια φορά!!!! Η ιστορία είναι φανταστική. Για να την γράψω ρόλο έπαιξε το σπίτι της φωτογραφίας και μια γυναίκα η οποία δεν είναι αλκοολική, αλλά έζησε με έναν τέτοιο άνθρωπο..... Τώρα, από που ξεπηδούν όλα τα άλλα, δεν ξέρω..... Ξεκινάω να γράφω και έρχονται εικόνες στο μυαλό μου και συναισθήματα στην ψυχή μου και τα αποτυπώνω... Αυτό....
    Την καλησπέρα μου και την βαθιά μου εκτίμηση σε έναν συγγραφέα που η γραφή του είναι τόσο δυνατή που δεν μπορώ να ξεχωρίσω τι είναι πραγματικό και τι βρίσκεται στην σφαίρα της φαντασίας!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Διονύση,
    δεν το έγραψα για να μπερδέψω. Αυτό ακριβώς θα γίνει απλά σε προετοιμάζω. Όσο για το σπίτι, εμένα προσωπικά μου αρέσει πάρα πολύ και είναι κρίμα που οι ιδιοκτήτες του το άφησαν και ερημώθηκε με τέτοιο τρόπο. Έχω να σου πω ότι πριν τρία χρόνια, είχε αρπάξει φωτιά και το έσωσαν την τελευταία στιγμή.... Η δορυφορική..... απίστευτο, ε;;;
    Την καλησπέρα μου και σε ευχαριστώ πολύ πολύ!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Zoyzoy,
    γλυκιά μου!!!! Μην μου στεναγχωριέσαι! Η ιστορία είναι φανταστική. Αυτή η γυναίκα δεν υπάρχει. Αυτό το παιδί δεν γεννήθηκε ποτέ για να πεθάνει, που θα πεθάνει δηλαδή..... αλλά εντάξει..... το καταλαβαίνεις ε;;;; Δεν θέλω να σε κάνω να νιώσεις άσχημα, απλά μια ιστορία είναι.... που ήρθε στο μυαλό μου εξαιτίας ενός σπιτιού που είναι ερείπιο και μου αρέσει πολύ και ήθελα να γράψω κάτι γι’ αυτό..... Ούτε εμένα μου αρέσει να πληρώνουν τα παιδιά τις αμαρτίες των γονιών τους και εύχομαι αυτό να μην γίνεται καμιά φορά, στην πραγματική ζωή!!!!
    Καλησπέρες και πολλά πολλά φιλιά από την Δράμα!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Εχεις το ίδιο χούι με μένα! Μας εμπνέουν φαίνεται τα παλιά σπίτια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Πολύ ωραίο το διήγημά σου Σταυρούλα. Ανθρώπινο, πονεμένο, πραγματικό!!!! Εξελίσσεσαι κορίτσι μου, συνέχισε.
    Φιλιά και καληνύχτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Με την απουσία μου μόλις τώρα διάβασα τη συνέχεια..
    Σταυρούλα ότι έχω να πω στο έγραψα στο πρώτο επεισόδιο...
    Σε ακολουθώ πιστά γιατί σε θαυμάζω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Χριστόφορε,
    ναι η αλήθεια είναι ότι μου αρέσουν τα παλιά σπίτια κι εδώ στην Δράμα έχει πάρα πολλά. Το επίσης εκπληκτικό είναι ότι έχει και πολλά καπνεγροστάσια που η αρχιτεκτονική τους είναι υπέροχη. Κρίμα που το διάβα του χρόνου τα καταστρέφει και δεν υπάρχει κανείς να τα συντηρίσει.....
    Καλό Σαββατοκύριακο!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. marimar,
    σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!!! Το εκτιμώ ιδιαίτερα που με στηρίζεις!!!
    Καλό Σαββατοκύριακο και σε σένα!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Γιαγιά Αντιγόνη,
    σε ευχαριστώ πολύ!!!! Να είσαι καλά που είσαι τριγύρω και με στηρίζεις και με βοηθάς να πάω παρακάτω!!!
    Καλό Σαββατοκύριακο!!! Φιλιά πολλά από την Δράμα!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Πολύ καλή εβδομάδα να έχεις γειτόνισσα!! Αχ αυτός ο χρόνος...όλοι τρέχουμε...Φιλιαααααα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Leviathan,
    άστα να πάνε γείτονα, τέχω και δεν φτάνω και το κακό είναι ότι δεν μένει χρόνος να συνεχίσω την ιστορία......
    Σήμερα θα προσπαθήσω πάλι.
    Φιλιά και καλό χειμώνα!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Τσιγάρο Κρέας ....

Να διευκρινίσω αρχικά ότι δεν θέλω να επιτεθώ σε κανέναν. Μια σκέψη θέλω να καταθέσω, επειδή τυγχάνει να είμαι και καπνίστρια και ......