Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

The lover boy....θ’

«Γνωριζόμαστε;;;; Αν γνωριζόμαστεεεε;;;;; Θα σε σκίσω!!!!», ο Τότας δεν κρατιόταν από θυμό. Ένιωθε τα μηνίγγια του να πονάνε και αισθάνονταν το αίμα να θέλει να πεταχτεί από τα μάτια του. 
«Δεν κατάλαβα! Ποιον θα σκίσεις, ρε παλιόγερε;;;;», είπε ο Χάρης και κινήθηκε απειλητικά προς τον Τότα.
«Και τους δυο σας!».
Η Δήμητρα έκανε μερικά βήματα προς τα πίσω, προσπαθώντας να κρυφτεί στις σκιές και να φύγει από το οπτικό πεδίο του Τότα. 
«Παλιοπ........», δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη λέξη, γιατί ο Χάρης του κατάφερε μια μπουνιά στα μούτρα. Το κεφάλι του ταλαντεύτηκε με δύναμη προς τα πίσω, ρίχνοντάς τον στο πάτωμα. Για λίγο το πρόλαβε, να μην το χτυπήσει στο δάπεδο. Ο πόνος ήταν σφοδρός. Αίμα άρχισε να βγαίνει από την μύτη του. Ο φακός γλίστρησε από τα χέρια του και κύλησε προς το σβησμένο τζάκι.
«Μηηηη!!!!», φώναξε η Δήμητρα από τις σκιές και έτρεξε στον Χάρη, προλαβαίνοντάς τον, πριν τον αρπάξει και τον χτυπήσει κι άλλο. Άπλωσε τα χέρια της και τον τράβηξε μακριά από τον Τότα.
«Σε παρακαλώ..... Άσ’ τον!».
«Άσε με να τον κάνω μαύρο στο ξύλο, που θα τολμήσει να σε βρίσει.....».
Το χτύπημα ήταν τόσο ξαφνικό, που βρήκε τον Τότα απροετοίμαστο. Σκούπισε την μύτη του με την ανάστροφη της παλάμης του, κοίταξε τον Χάρη με μίσος και έκανε να σηκωθεί. 
«Την γ....σες, κολ....παιδο!».
«Φτάνει!!!Σταματήστε και οι δυο σας!», φώναξε η Δήμητρα.
Ο Χάρης γύρισε και την κοίταξε με απορία.
«Ποιός είναι αυτός;», την ρώτησε γυρνώντας το βλέμμα του στον Τότα.
«Εγώ ποιος είμαι ή εσύ;», ο Τότας ήταν έτοιμος να του ριχτεί, όταν μπήκε η Δήμητρα στην μέση  και των δυο, αποτρέποντας ακόμη μια επίθεση.
«Να μην σε νοιάζει, ρε! Όποιος θέλω είμαι! Εσύ τι θες από την Δήμητρα, να μου πεις!».
«Εγώ; Εγώ, τι θέλω από αυτή; Αυτή να σου πει, ρε ηλίθιε!».
Ο Χάρης κοίταξε την Δήμητρα με απορία. Εκείνη τον κοίταξε δειλά, με μάτια δακρυσμένα.
«Συγγνώμη, Χάρη.......», ένας λυγμός ανέβηκε στον λαιμό της.
«Τι γίνεται εδώ; Τι είναι αυτός, ρε Δήμητρα;».
«Οοο... Γιάννης κι εγώ...... Εεεεγώ κι ο Γιάννης......», δεν μπορούσε να συνεχίσει, γιατί έκλαιγε με αναφιλητά.
«Είναι η αρραβωνιαστικιά μου, αυτό είναι!», είπε ο Τότας τελικά. 
Το αίμα στράγγισε από το πρόσωπο του Χάρη και τα χέρια του σφίχτηκαν σε γροθιές. Ετοιμάστηκε, αυτή τη φορά, να ρίξει μια στη Δήμητρα, αλλά συγκρατήθηκε. Ούτε ο ίδιος κατάλαβε πως βρήκε το κουράγιο.
«Παλιο.....», δεν το ’πε. 
Πήρε τα υπόλοιπα ρούχα του, έβαλε πρόχειρα τις μπότες του και βγήκε από την καλύβα. Δίπλα στο αυτοκίνητο ντύθηκε γρήγορα γρήγορα και μπήκε μέσα. Έβαλε την μηχανή μπροστά μαρσάροντας με μανία. Ήταν θυμωμένος. Πιο πολύ, όμως, ήταν πληγωμένος από την προδοσία της Δήμητρας. Έβαλε ταχύτητα και προσπάθησε να εξαφανιστεί όσο πιο γρήγορα μπορούσε από εκείνο το μέρος. Λίγα μέτρα πιο κάτω, σε μια στροφή, το αυτοκίνητο γλίστρησε στον παγωμένο δρόμο και παραλίγο να βρεθεί στην χαράδρα. Την τελευταία στιγμή, σαν από θαύμα, σταμάτησε πάνω σε κάτι θάμνους. Με την καρδιά του να χτυπάει ανεξέλεγκτα και την αδρεναλίνη του να έχει φτάσει στο αποκορύφωμα, κατέβηκε να δει, τι ζημιά είχε κάνει. Όταν είδε ότι μόνο το φανάρι του είχε σπάσει, μπήκε μέσα, έκανε όπισθεν για να βγει από τους θάμνους και πήρε την κατηφόρα για το σπίτι του, οδηγώντας με προσοχή, όση μπορούσε να έχει μετά απ΄ότι είχε συμβεί στο καταφύγιο και στον δρόμο.
Η Δήμητρα, εν τω μεταξύ, δεν μπορούσε να σταματήσει να κλαίει. Καθόταν στην άκρη του κρεβατιού κι έκλαιγε με αναφιλητά, με το κεφάλι κάτω και τα πόδια της, γυμνά, να ακουμπάνε στο παγωμένο δάπεδο. Ο Τότας ανακάτεψε τη στάχτη, με αποτέλεσμα, τα κάρβουνα που είχαν απομείνει, να αρχίζουν να κοκκινίζουν. Έριξε μερικά ξερά ξύλα και περίμενε να ανάψουν. Μόλις άναψαν, έριξε δυο μεγάλα κούτσουρα και πήγε στον νεροχύτη για να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό του, αλλά οι σωλήνες είχαν παγώσει. Πάνω στον πάγκο υπήρχε ένα παγούρι γεμάτο. Πήρε μια πετσέτα, την έβρεξε και καθάρισε το πρόσωπό του από το ξεραμένο αίμα. Η μύτη του είχε πρηστεί, το καταλάβαινε. Την ένιωθε να καίει. Σίγουρα θα άρχιζε να μελανιάζει σε λίγο. Κοίταξε την Δήμητρα. Δεν μπορούσε να το πιστέψει. Τον είχε κερατώσει, ένα νιάνιαρο. Αυτός με τόση εμπειρία στις γυναίκες, είχε απατηθεί από μια άβγαλτη.
«Πες μου, αν έχεις το Θεό σου, γιατί το ’κανες αυτό;», την ρώτησε.
Τίποτα. Καμιά απάντηση.
«Πες μου, γιατί;», την ξανά ρώτησε.
Δεν απάντησε, πάλι.
«Ντύσου, να σε πάω σπίτι σου.».
Η Δήμητρα σηκώθηκε, πήρε τα ρούχα της και ντύθηκε. Δεν σήκωσε το κεφάλι της, καθόλου, από φόβο μην αντικρύσει το βλέμμα του Τότα. Όταν βγήκαν από το καταφύγιο,  την οδήγησε στην θέση του συνοδηγού έκανε τον γύρο και κάθισε πίσω από το τιμόνι. Πριν ξεκινήσουν, γύρισε να την κοιτάξει. Εκείνη, κράταγε ένα χαρτομάντιλο, που είχε βγάλει νωρίτερα από την τσάντα της, κάτω από την μύτη της και συνέχιζε κλαίει. 
Στην διαδρομή κανένας από τους δύο δεν μίλησε. Μόλις έφτασαν στο σπίτι της, εκείνος έσβησε την μηχανή. 
«Κατέβα!», την πρόσταξε.
Εκείνη τράβηξε το πόμολο, ανοίγοντας την πόρτα.
«Να μην σε ξανά δω στα μάτια μου! Τι θα πεις στους δικούς σου δεν με ενδιαφέρει. Μόνο να μην μου ζητήσουν το λόγο, γιατί τότε την έβαψες. Θα μάθουν όλοι τι κουμάσι είσαι!».
Κλείνοντας η πόρτα, έβαλε ’μπρος την μηχανή και χάθηκε στο σκοτάδι. 
Η Δήμητρα μπήκε στο σκοτεινό σπίτι, όσο πιο σιγά μπορούσε για να μην ξυπνήσει τους δικούς της και πήγε στο δωμάτιο της. Γδύθηκε, έβαλε τις πυτζάμες της και χώθηκε κάτω από τα σκεπάσματα. Αγκάλιασε το μαξιλάρι της κι έπνιξε σ’ αυτό τους λυγμούς της. Δεν την ένοιαζε για τον Τότα. Δεν τον είχε αγαπήσει και δεν μετάνιωνε που την έδιωξε. Μετάνιωνε για αυτό που είχε κάνει στον Χάρη. Ήταν πολύ πρόστυχο, το ήξερε. Τώρα δεν θα ήθελε να την ξανά δει, πόσο μάλλον να της ξανά μιλήσει. Είχε χάσει ότι πιο όμορφο είχε τύχει στην μέχρι τώρα ζωή της. 
Ο Τότας δεν ήξερε που να πάει. Στο καταφύγιο, ούτε να το σκεφτεί δεν ήθελε. Το μπαρ τέτοια ώρα θα ήταν κλειστό. Στο σπίτι του. Κατευθύνθηκε προς τα ’κει. Έβαλε το φορτηγάκι στο δρομάκι της αυλής του, κατέβηκε και μπήκε μέσα. Κλείνοντας την πόρτα πίσω του, το κρύο τον τύλιξε κι έσφιξε η καρδιά του. Αλλά δεν ήταν μόνο το κρύο. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών των είχαν εξαντλήσει, σωματικά και ψυχικά. Αναρωτιόταν τι αμαρτίες πλήρωνε. Πήγε στο χολ και προσπάθησε να ανάψει την σόμπα, μπας και ζεστάνει το χώρο. Όταν η φωτιά άναψε καλά και ζεστάθηκε το μαντέμι, η θέρμη απλώθηκε σε όλο το σπίτι, αλλά δεν έφτασε ποτέ ως την καρδιά του. Είχε τσαλακωθεί η περηφάνια του και η αξιοπρέπειά του. Απατημένος δις και μάλιστα μέσα σε λίγες μέρες, από δύο γυναίκες που δεν το περίμενε ποτέ, ένιωθε ότι ήταν πάρα πολλά μαζεμένα. Γιατί η μια υποτίθεται τον αγαπούσε απόλυτα ενώ η άλλη υποτίθεται ότι ήταν εύκολος στόχος. Πόσο έξω είχε πέσει. 
«Γυναίκες..... Ανάθεμα αν θα καταλάβω ποτέ.....», σκέφτηκε, βάζοντας σε ένα ποτήρι λίγο κονιάκ. Κάθισε στον καναπέ του σαλονιού του και μέχρι το πρωί είχε πιει όλο το μπουκάλι. Η αυγή τον βρήκε καθιστό, με μάτια κατακόκκινα από το ποτό και την αϋπνία, με την μύτη του πρησμένη και μελανιασμένη και τις αντοχές του κουρελιασμένες.

10 σχόλια:

  1. Έχουν και τέτοιοι άντρες αξιοπρέπεια και περηφάνια; Αστείο που έκανε τέτοια σκέψη. Επειδή έπαιζε με τις γυναίκες, νόμιζε ότι και τις ήξερε;
    Σταυρούλα, αυτό είναι το καλύτερο γραπτό σου. Μπράβο περιμένω με αγωνία τη συνέχεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. marimar,
      μα αυτοί οι άντρες νομίζουν ότι είναι οι άντρες, τρομάρα τους! Κι έχω γνωρίσει κάμποσους από αυτούς. Ο άντρας ο σωστός, σε καμία περίπτωση δεν θα αντιδρούσε έτσι. Ο Χάρης, για την ηλικία του είναι πιο ώριμος και αξιοπρεπείς από τον άλλον.
      Σε ευχαριστώ και χαίρομαι που σου αρέσει!
      Φιλιά πολλά!!!!! Καλό Βράδυ!!!

      Διαγραφή
  2. Εμείς τα ....αγόρια είμαστε περίεργα πλάσματα...
    Εξαιρετικά ρεαλιστικό και οι περιγραφές λιτές μεν μεστές δε. Η σκηνή των τριών τους στον καυγά Χάρη- Τότα θαυμάσια.
    Ειλικρινά τώρα η περιέργειά μου για την συνέχεια έγινε έντονη. Για να δούμε πως θα ξεμπλέξουμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χριστόφορε,
      γι’ αυτό κι εμείς οι γυναίκες σας αγαπάμε, επειδή δεν σας καταλαβαίνουμε πάντα, αλλά τι θα ήταν η ζωή μας αν είχαμε λύσει όλα τα μυστήρια;
      Σε ευχαριστώ πολύ! Προσπάθησα, να σου πω, αρκετά, για να βγει η σκηνή, μέχρι που επιτέλους τους είδα μπροστά μου, αλλιώς δεν θα είχα καταφέρει να την αποδόσω. Βέβαια, έχω την εντύπωση ότι θα μπορούσε να γίνει καλύτερη, αλλά κόλλησα.....
      Τι θα γίνει στη συνέχεια, λοιπόν; Πρέπει να στρωθώ και να γράψω....
      Την καλησπέρα μου!!!!!

      Διαγραφή
  3. Τελικά η απιστία τους κάνει όλους αρνάκια!
    Μια παλιά ρήση λέει:
    "Κεράτωσε τον άντρα σου και μάγια μην του κάνεις"

    Βρε πας και έχει δίκιο??

    Σταυρούλα υπέροχη η συνέχεια που έδωσες δεν ξέρω αν υπάρχει και επόμενο εμένα με καλύπτει ώς εδώ τ'αλλα είναι ευνόητα!

    Φιλιά θαλασσινά καλή μου για μια ωραία Valentine's day!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Zoyzoy,
      δεν τελείωσε ακόμη. Θα ήθελα να το ολοκληρώσω. Λογικά έχει ακόμη ένα κομμάτι.....
      Όσο για το κέρατο..... δεν ξέρω..... Είναι μερικοί άντρες όμως που το αξίζουν.....
      Φιλάκια πολλά γλυκιά μου! Σε ευχαριστώ για την ευχή και ανταποδίδω!!!!

      Διαγραφή
  4. Άντε τώρα, όπως τα έμπλεξες, να τα ξεμπλέξεις! Πολύ ωραίο το στόρι, περιμένω τη συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. dimiscon,
      εγώ νόμιζα ότι τα ξεμπέρδεψα..... Με μπέρδεψες πιο πολύ τώρα......
      χαχαχαχα!!!!!
      Νομίζω ότι στο επόμενο κομμάτι θα πάρουν όλα τον δρόμο τους, επιτέλους....
      Καλησπέρες!!!!

      Διαγραφή
  5. Σταυρούλα μου όπως έχεις καταλάβει δεν κάνω σχόλια σε κάποια που γράφεις γιατί περιμένω να αναρτήσεις περισσότερα από ένα για να τα ευχαριστηθώ...είσαι σπουδαία με το γράψιμο..μου αρέσουν όλες οι ιστορίες σου..δηλώνω φαν...πολύ όμως..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Eva Z.,
      σε ευχαριστώ πολύ πατριώτισσα!!!!! Μην στεναγχωριέσαι. Δεν είναι απαραίτητο να αφήνεις πάντα σχόλιο. Το ότι είσαι εδώ με επισκέπτεσαι και σε επισκέπτομαι είναι το πιο σημαντικό και σπουδαίο. Να είσαι καλά και καλό Σαββατοκύριακο!!!!! Τα φιλιά μου!!!!!

      Διαγραφή

Τσιγάρο Κρέας ....

Να διευκρινίσω αρχικά ότι δεν θέλω να επιτεθώ σε κανέναν. Μια σκέψη θέλω να καταθέσω, επειδή τυγχάνει να είμαι και καπνίστρια και ......