Υπέρ άνω υποψίας. στ’

Η Νία, άφησε το αυτοκίνητο παρκαρισμένο στο πεζοδρόμιο και μπήκε στο καφενεδάκι. Δύο άτομα μπροστά της περίμεναν να εξυπηρετηθούν. Μόλις τέλειωσαν, ήρθε η σειρά της.

«Τι θέλετε παρακαλώ!», της είπε η υπάλληλος.

«Ένα διπλό εσπρέσο. Σκέτο.».

«Για εδώ;».

«Όχι. Θα τον πάρω μαζί μου.».

Πήρε το πλαστικό ποτήρι και γύρισε στο αυτοκίνητο. Κάθισε πίσω από το τιμόνι, έβαλε τον καφέ στη θήκη του και ξεκίνησε για το σπίτι του Ευγένιου. Απόψε θα τέλειωναν όλα. Ο φάκελος στο διπλανό κάθισμα, θα έδινε το οριστικό τέλος στο μαρτύριο και των δυο. 

Έριξε το βλέμμα της, για μια στιγμή επάνω του και χαμογέλασε με πικρία. Τόσα χρόνια. Τόσος πόνος. Τόσο δάκρυ. Θα του το ’τριβε στα μούτρα, μόνο και μόνο για να μπορέσει... να λυτρωθεί; Να μπορέσει να πάρει πίσω...... Τι να πάρει; Τίποτα. Μόνο την ικανοποίηση ότι θα τον έκανε να πονέσει τόσο, όσο πόναγε κι η ίδια. Να τον εκδικηθεί, όπως ακριβώς του άξιζε.   
........
 Ο Ευγένιος σηκώθηκε πριν ξημερώσει. Τα μπουκαλάκια με την στρυχνίνη που ’χε βρει στο παλιό εργαστήριο τον είχαν τόσο χαροποιήσει, που ζήτημα ήταν, αν μπόρεσε να κοιμηθεί καμιά δυο ώρες μέσα στην νύχτα. Τα ’χε βάλει κάτω από το μαξιλάρι του, όπως κάνουν τα μικρά παιδιά με τα παιχνίδια που δεν θέλουν να αποχωριστούν και κάθονταν ξάγρυπνος να τα φυλάει, φτιάχνοντας με το μυαλό του σενάρια, για το πως θα κατάφερνε να τα χρησιμοποιήσει. Δεν θα ήταν εύκολο, γιατί η Νία, από τη μία, δεν έμενε πολύ και από την άλλη, όσο ήταν εκεί, δεν τον άφηνε από τα μάτια της. 
Μπήκε στην σκοτεινή κουζίνα, κουβαλώντας στην τσέπη της πιτζάμας του, τα φιαλίδια. Δεν άναψε το φως. Προχώρησε και στάθηκε μπροστά από το μεγάλο παράθυρο, παρακολουθώντας πέρα στον ορίζοντα, το πρώτο φως της μέρας, να κάνει την εμφάνισή του δειλά δειλά. 
«Αυτή είναι η τελευταία μέρα που θα αντικρίσεις! Θα γλιτώσω από εσένα, μια και καλή!», ψιθύρισε σαν να ήταν κι αυτή εκεί και δεν ήθελε να τον ακούσει. 
Είχε λίγο χρόνο  ακόμη, μέχρι να κάνει την εμφάνισή της. Γέμισε τον βραστήρα με νερό και τον άναψε. Έβαλε το αγαπημένο του φλιτζάνι πάνω στο τραπέζι με ένα φακελάκι τσάι μέσα και κάθισε μπροστά του, περιμένοντας το νερό να βράσει. Σήμερα θα έβαζε ζάχαρη. Και γάλα. Σήμερα θα επέτρεπε στον εαυτό του, μια μικρή κατάχρηση, έτσι, για να το γιορτάσει. Μόλις το νερό ήταν έτοιμο, έφτιαξε το τσάι του και άρχισε να το απολαμβάνει.
Το κλειδί στην εξώπορτα δεν το άκουσε. Άκουσε μόνο το τρίξιμο των μεντεσέδων, καθώς άνοιγε. Ήρθε νωρίτερα, από το συνηθισμένο. Έβαλε το χέρι του πάνω στην τσέπη. Δεν τα ’χε κρύψει. Τώρα δεν προλάβαινε να κάνει κάτι. Τον έπιασε κρύος ιδρώτας.  Δεν έπρεπε να τα βρει επάνω του, αλλά ήταν αργά. Η Νία μπήκε στην κουζίνα, κρατώντας στο ένα χέρι τον καφέ της και στο άλλο, ένα κόκκινο φάκελο.
«Εδώ είσαι, παλιόγερε; Καλύτερα!», του είπε.
Ο Ευγένιος, ασυναίσθητα, κάρφωσε το βλέμμα του στον καφέ της. Όταν συνειδητοποίησε ότι αυτό θα την έβαζε σε υποψίες, σήκωσε τα μάτια του και κοίταξε τα δικά της. Ποτέ άλλοτε δεν το ’χε κάνει. Το μίσος που έτρεφε για το άτομό της ήταν τόσο, που όσο λιγότερο την έβλεπε, τόσο καλύτερα ήταν. Έμεινε εκεί να την κοιτάει, σαν να την έβλεπε πρώτη φορά. Τα μάτια της, είχαν κάτι. Δεν μπορούσε να προσδιορίσει τι ήταν αυτό το κάτι, αλλά ήταν εκεί και ήταν τρομακτικό.
Η Νία προχώρησε πιο μέσα και ακούμπησε τα πράγματά της πάνω στον πάγκο, δίπλα στον βραστήρα. 
«Σήκω να πας στο μπάνιο, να σε ξεβρομίσω, γιατί θέλω να μιλήσουμε μετά.».
Ο Ευγένιος ένιωσε το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι του.
«Δεν πάω πουθενά, βρώμα! Να σηκωθείς και να φύγεις από δω μέσα! Δεν ξανά κάνω τίποτα από ότι μου λες!».
«Δεν θα φάω όλη τη μέρα μαζί σου, βρωμόγερε! Σήκω!».
Τον έπιασε από το μανίκι της πιτζάμας του και τον τράβηξε. Εκείνος έπεσε στο πάτωμα, δίπλα στην καρέκλα. 
«Σκύλα! Δεν πάω πουθενά! Κατάλαβες;».
«Πάω στο μπάνιο να βγάλω ρούχα. Σε δύο λεπτά ή έρχεσαι ή εδώ που είσαι, γίνεται ο τάφος σου!», του είπε και βγήκε από την κουζίνα. 
Δεν πίστευε στην τύχη του. Σηκώθηκε από το δάπεδο με αρκετή δυσκολία, αλλά η έξαψη ήταν τόσο μεγάλη που με ένα βήμα, βρέθηκε δίπλα στον καφέ της. Έβγαλε το ένα μπουκαλάκι από την τσέπη του και το άνοιξε. Τα χέρια του, για πρώτη φορά, μετά από πολλά χρόνια, είχαν σταματήσει να τρέμουν. Διαύγεια. Αδρεναλίνη. Ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων που είχε ξεθωριάσει με το πέρασμα των χρόνων και την αδράνεια, τώρα ήταν πάλι εκεί, σαν να ήταν μόλις χθες. 
«Όπως παλιά!»,  σκέφτηκε. 
Ξεκαπάκωσε το πλαστικό ποτήρι, έριξε το δηλητήριο μέσα στο καφέ υγρό και έβαλε πάλι το καπάκι στη θέση του. Έβγαλε το δεύτερο φιαλίδιο από την τσέπη του και μαζί με το άδειο, άνοιξε το συρτάρι με τις καθαρές πετσέτες και τα τοποθέτησε στον πάτο του, όσο πιο βαθιά μπορούσε. 
«Τώρα θα δεις σιχαμένη, τι σημαίνει Ευγένιος!», χαμογέλασε χαιρέκακα και ξανά κάθισε στη θέση του.
Η Νία γύρισε στην κουζίνα βρίσκοντάς τον στο τραπέζι, να πίνει ήρεμος το τσάι του.
«Δεν έχεις τον Θεό σου, παλιάνθρωπε!». 
Πήγε στον πάγκο, πήρε τον καφέ και τον φάκελο και τα ακούμπησε πάνω στο τραπέζι. 
«Καλά, λοιπόν. Ας τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα.».
Δεν κάθισε. Δεν θα ’κανε ψιλοκουβέντα μαζί του. Θα του τα ’λεγε έξω από τα δόντια. Ήπιε μια γουλιά από τον καφέ της.
Ο Ευγένιος την κοίταζε με απάθεια. 
«Αλεξάνδρα.», του είπε.
Του κόπηκε η ανάσα. Το χρώμα του άλλαξε λες κι έφυγε το αίμα από το πρόσωπό του, αλλά δεν είπε τίποτα.
«Δεν μιλάς, τώρα ε; Από την έκφρασή σου φαίνεται ότι θυμάσαι. Δεν ξέχασες! Ωραία! Το κάνεις λίγο πιο εύκολο!».
«Αλεξάνδρα. Η Αλεξάνδρα που κατέστρεψες χωρίς να νοιαστείς ούτε ένα λεπτό για αυτή. Που μόνο μέλημά σου ήταν να κερδίσεις εξουσία και χρήμα. Αυτή η Αλεξάνδρα, ήταν η μητέρα μου.».
Ο Ευγένιος εξακολουθούσε να μη μιλά. Τι τον ένοιαζε που η εν λόγω γυναίκα, ήταν η μητέρα, αυτής εδώ; Σκασίλα του. Αυτός είχε να την δει, ούτε θυμόταν από πότε. Η Νία ήπιε κι άλλο καφέ. 
«Όταν έφυγε εκείνο το βράδυ από το σπίτι της, ήταν έγκυος!».
«Ώστε η κόρη του υπουργού ήταν, λοιπόν.... Γι’ αυτό το μίσος! Ήθελε να εκδικηθεί για τον πατέρας της! Δεν θα προλάβαινε να χαρεί για πολύ!», σκέφτηκε ο Ευγένιος, αλλά δεν έβγαλε τσιμουδιά. Η Νία ήπιε λίγο ακόμη καφέ. Όσο έβλεπε το ποτήρι της να κατεβαίνει, τόσο πιο ευχαριστημένος ήταν. 
«Ξέρω τι σκέφτεσαι! Δεν είναι, όμως, έτσι! Δεν είμαι δικό του παιδί....... Δικό σου είμαι!».
Ο Ευγένιος πετάχτηκε από την καρέκλα σαν να του έριξε κάποιος καυτό νερό στα πόδια. 
«Αποκλείεται! Ψέματα!!!!! ΛΕΣ ΨΕΜΑΤΑ!!!!! Θες να μου κάνεις κακό!!!!! ΨΕΜΑΤΑ!!!!!», φώναξε με όλη τη δύναμη της ψυχής του.
«Τώρα αρχίζεις και μπαίνεις στο νόημα!», του είπε η Νία. Επιτέλους, το βάρος όλων των χρόνων που πέρασαν, άρχισε να φεύγει σιγά σιγά από τους ώμους της.       
Έσπρωξε το φάκελο προς το μέρος του.
«Καμιά αμφιβολία... Εγώ....δεν είχα ποτέ..... αλλά ήξερα ότι θα έχεις... Εσύ. Ξέρεις τι σημαίνει εξέταση DNA, έτσι; Αλλά τι λέω; Γιατρός είσαι! Σίγουρα ξέρεις!», σήκωσε ξανά τον καφέ και ήπιε την τελευταία γουλιά. 
Ο Ευγένιος κοίταξε τον φάκελο με αηδία, σαν να έβλεπε φίδι.  Δεν τόλμαγε να πλησιάσει και να τον ανοίξει.
«Δεν ήταν δύσκολο, να βρω ιστό για να κάνω το τεστ. Καταλαβαίνεις....... Είχα όλο το χρόνο να το κάνω και να το κάνω σωστά!», άρχισε να έχει δυσκολία στην αναπνοή. 
«Από την ταραχή μου θα είναι.», σκέφτηκε η Νία.
Άνοιξε τον φάκελο και του πρότεινε το χαρτί. Ο Ευγένιος έκανε μερικά βήματα πίσω κι ένιωσε την καρδιά του να χτυπά δυνατά. Ένας οξύς πόνος διαπέρασε την πλάτη του και το αριστερό του χέρι άρχισε να μουδιάζει. 
«Πάρ’ το από μπροστά μου! Δεν είναι αλήθεια! Δεν είσαι δικό μου παιδί! Ποτέ δεν είχα παιδιά!», φώναζε τόσο δυνατά που ο πόνος έφτασε και στο στήθος του. 
«Όταν έφυγε η Αλεξάνδρα από την Ελλάδα, ήταν ήδη τεσσάρων μηνών έγκυος. Μετά την γέννησή μου το ’ριξε στο ποτό. Γνώριζες ότι ήταν ευαίσθητος άνθρωπος. Εκεί πόνταρες. Όταν το ανακάλυψαν, απείλησαν ότι θα της πάρουν το μωρό και αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω, κρυφά, χωρίς να ξέρει κανείς. Αλλά δεν άντεξε για πολύ. Πέθανε από το ποτό όταν εγώ ήμουν εφτά. Μέχρι τα εφτά μου όμως, μέσα στο παραλήρημα του ποτού και της απελπισίας, φρόντισε να με γεμίσει μίσος. Μέχρι τα εφτά μου κατάφερε να με δηλητηριάσει τόσο, που δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο, όλα αυτά τα χρόνια, από το πως θα σε κάνω να σέρνεσαι στα πόδια μου και να παρακαλάς....... για λύτρωση..... ».
«Ψέματα!!!!! Έκανα έρευνα για σένα! Πουθενά δεν λέει ότι μητέρα σου ήταν η Αλεξάνδρα. Η μητέρα σου λέγεται Ελένη και είσαι αγνώστου πατρός.......», τώρα τσίριζε.
Η Νία ένιωσε τα άκρα της να μουδιάζουν, αλλά συναισθηματικά ήταν πολύ φορτισμένη για να καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. 
Με κοφτές ανάσες συνέχισε.
«Ήξερε ότι.... ήταν άρρωστη. Ήξερε ότι... θα πεθάνει.... Είχε.... γυρίσει με ψεύτικο όνομα..... Ήταν σύζυγος υπουργού.... κάποτε...... Όλοι θα μάθαιναν...... Ντρεπόταν.... για την κατάντια..... Μου ζήτησε..... να μην πω σε κανένα... Ούτε στο ... ορφανοτροφείο.... τους είπα..... Κατέληξα εκεί.... όταν... με ... βρήκε στο δρόμο.... να περιπλανιέμαι.... ένας παπάς....Το μόνο .... αληθινό, είναι.... το όνομά μου.... Το δικό σου... όνομα που... το κουβαλάω.... κατάρα..... στους ώμους μου..... Ευγενία.... για να μην ξεχάσω ΠΟΤΕ! Και δεν ξέχασα.......  Τι έπαθα;;;;; Δεν μπορώ να ανασάνω......», η αναπνοή της ήταν κοφτή και το σαγόνι της δεν μπορούσε να το κουνήσει. Η καρδιά της χτύπαγε δυνατά.
Ο Ευγένιος ένιωσε το σφίξιμο στο στήθος σαν μέγγενη. Γονάτισε. Η Νία, με δυσκολία, καταλαβαίνοντας ότι παθαίνει έμφραγμα ο Ευγένιος, πήρε το χαρτί και το έβαλε στο πάτωμα ακριβώς μπροστά του. Ήθελε να σηκώσει το κεφάλι του, να μην κοιτάξει, αλλά δεν είχε επιλογή. 
«Πάρ’ το από μπροστά μου.... σκύλα!!! Είναι.... ψεύτικο!!!! Αλλά.... δεν θα ζήσεις..... για να χαρείς!!!!!».
Η Νία κοκάλωσε. Δεν ήταν η ταραχή της. Την δηλητηρίασε...... Πως;;;;;; Πότε;;;;;; Τα συμπτώματα..... Ίδια με το αρχείο από το χρηματοκιβώτιο...... 
Τα μπλε φώτα έξω από την μονοκατοικία αναβόσβηναν. Άντρες κατέβαιναν από τα άσπρα αυτοκίνητα που είχαν τα φώτα και χάνονταν στο εσωτερικό του σπιτιού. Δύο ασθενοφόρα. Τέσσερις τραυματιοφορείς, έβγαζαν δύο δύο τα κρεβάτια από τα οχήματα. Ο Αστυνόμος Λαζάρου δεν έβλεπε πρώτη φορά το συγκεκριμένο σκηνικό. Κατέβηκε από το δικό του αυτοκίνητο με τις συμβατικές πινακίδες και προχώρησε ανάμεσα από τον κλοιό που είχαν σχηματίσει οι συνάδελφοί του, δείχνοντας την υπηρεσιακή του ταυτότητα. Πριν μπει μέσα, έβγαλε από το μπουφάν του ένα ζευγάρι γάντια και τα φόρεσε. Το σπίτι ήταν τεράστιο και γεμάτο αστυνομικούς. Προχώρησε στο μακρύ διάδρομο. Στο βάθος αριστερά, από μια είσοδο, ένα χλωμό φως, άναβε κι έσβηνε.
«Ο φωτογράφος της σήμανσης. Εκεί είναι ο τόπος του εγκλήματος.», σκέφτηκε.
Μόλις έφτασε στην πόρτα, μπροστά του ανοίχτηκε όλο το σκηνικό.  Μια μεγάλη κουζίνα, με ένα τεράστιο παράθυρο που έβλεπε στην ανατολική πλευρά του κήπου. Κλασική, χωρίς πολλά πολλά. Μια εργένικη κουζίνα, με τα απαραίτητα. Τραπέζι, καρέκλες, φούρνο που δεν είχε χρησιμοποιηθεί σχεδόν ποτέ, ψυγείο, νεροχύτη.... Χωρίς στολίδια..... χωρίς κατσαρολικά να είναι διάσπαρτα στους πάγκους. Αποστειρωμένη. 
Η μια καρέκλα ήταν τραβηγμένη προς τα πίσω. Δεν ακούμπαγε στο τραπέζι. Δίπλα της ένας παππούς, ξαπλωμένος, μπρούμυτα. Κάτω από το μάγουλό του, ένα χαρτί. Στην άλλη άκρη του τραπεζιού μια καρέκλα πεταμένη ανάσκελα, δίπλα σε μια κοπέλα. Ξανθιά, μεγαλόσωμη. Πάνω στο τραπέζι ένα φλιτζάνι με λίγο τσάι, ένα πλαστικό ποτήρι με υπολείμματα από καφέ και ανοιχτός, ένας κόκκινος φάκελος.
Ένας αστυνομικός έπαιρνε φωτογραφίες και ο ιατροδικαστής εξέταζε τα πτώματα.
«Τι λες να έγινε εδώ;», ρώτησε ο Λαζάρου.
Ο ιατροδικαστής, σήκωσε το βλέμμα του στον Αστυνόμο.
«Ο γέρος, μάλλον, έπαθε έμφραγμα. Η άλλη, δεν ξέρω ακόμη. Θα τελειώσουμε με τη φωτογράφιση και θα τους πάρω στο νεκροτομείο. Μετά τις τοξικολογικές θα ξέρω σίγουρα. Αυτό πάντως, κάτω από τον παππού, είναι τεστ DNA. Φαίνεται, αν κοιτάξεις εκεί που εξέχει το χαρτί κάτω από κεφάλι.... Υπάρχει πιθανότητα να είναι πατέρας και κόρη...... Θα κάνω όμως κι εγώ ένα, να δω. Μπορεί να ανήκει σε διαφορετικούς ανθρώπους.... Δεν έχω κάτι άλλο προς το παρόν.».
Ο Λαζάρου βγήκε από την κουζίνα και κατευθύνθηκε στην βιβλιοθήκη του σπιτιού. Ήθελε να ρίξει μια ματιά σε όλο το σπίτι, μήπως έβρισκε κάτι.
«Προβλέπεται δύσκολη κι αυτή η εβδομάδα!», σκέφτηκε. 

ΤΕΛΟΣ