Ένας Άγγελος....

Η νύχτα άπλωσε τα πέπλα της σιγά σιγά στον ορίζοντα και τα φώτα τις πόλης άναψαν.
Ο δρόμος είχε ακόμη αρκετή κίνηση. Άνθρωποι πήγαιναν και ερχόντουσαν... το ίδιο και τα αυτοκίνητα...

Ο Μάριος περπάταγε σκυφτός χωρίς να βλέπει τι γίνεται γύρω του. Μόλις είχε φύγει από το γραφείο του και ήταν πολύ κουρασμένος. Η μέρα ήταν δύσκολη και το συμβούλιο της τελευταίας στιγμής αρκετά αποθαρρυντικό για τα στοιχεία της επιχείρησης. Είχε δουλέψει πάνω σε αυτό όλη την εβδομάδα αλλά από τη μεριά του δεν μπορούσε να κάνει τίποτα περισσότερο. Οι παραγγελίες είχαν λιγοστέψει εξαιτίας της οικονομικής κρίσης με αποτέλεσμα να μειωθεί και η παραγωγή. Τα έσοδα όλο και συρρικνώνονταν. Αυτό σήμαινε ότι η εταιρεία θα προέβαινε σε αναγκαστικές απολύσεις.... και δεν ήθελε να διώξει κανέναν συνεργάτη..... γιατί έτσι τους έβλεπε όλους, συνεργάτες.
Ένας κρύος αέρας άρχισε ξαφνικά να φυσάει και ασυναίσθητα σήκωσε τα πέτα από το σακάκι του. Ήταν τόσο απορροφημένος από τις σκέψεις του, που φεύγοντας ξέχασε να πάρει την καμπαρτίνα του και μόλις τώρα συνειδητοποίησε ότι δεν την είχε μαζί του. Είχε σκοπό να πάει με τα πόδια σε εκείνο το μπαράκι που πήγαινε μερικά χρόνια πριν, τότε που η εταιρεία ήταν στα σκαριά της ακόμα και οι ώρες στο γραφείο ήταν ατελείωτες. Πόσα χρόνια να ήταν έξι, εφτά; Είχε χάσει πια το μέτρημα. Και όλα αυτά γιατί; Γιατί είχε παντρευτεί την δουλειά του και είχε ξεχάσει τα πάντα γύρω του. Τους φίλους του, τους γονείς του....
Οι φίλοι του σιγά σιγά απομακρύνθηκαν, εξάλλου τελευταία δεν είχε καθόλου χρόνο για αυτούς. Και με τους γονείς του τι είχε καταφέρει; Μια τυπική επίσκεψη την Κυριακή το μεσημέρι για φαγητό, για καμιά ώρα, γιατί η μητέρα του είχε επιμείνει πολύ σε αυτό. Η κυρία Καλλιόπη ήταν γυναίκα που δεν δεχόταν αντιρρήσεις. Άλλωστε της έμοιαζε αρκετά και ο ίδιος ώστε να ξέρει ότι ήταν ικανή να του κάνει τη ζωή δύσκολη αν της το αρνιόταν.
Με αυτές τις σκέψεις να τριγυρνάνε στο κεφάλι του δεν την είδε, αλλά ούτε και εκείνη πρόλαβε να σταματήσει.... ευτυχώς που δεν έτρεχε....
Πάτησε τόσο δυνατά τα φρένα στο μηχανάκι που οι κόμποι στο χέρι της άσπρισαν και το πόδι της έμοιαζε να κόλλησε πάνω στο πεντάλ, αλλά δεν τα κατάφερε έγκαιρα. Τον έριξε κάτω. Μα που στο καλό πάει με κόκκινο για τους πεζούς; Να αυτοκτονήσει θέλει; Και έπεσε και αυτή.....
Ένιωθε ζαλισμένος. Τι είχε γίνει; Μα που βρισκόταν; Άνοιξε τα μάτια και τότε, για πρώτη φορά στη ζωή του, είδε τις πιο όμορφες γαλάζιες λίμνες του κόσμου. Δύο πανέμορφα μπλε μάτια πλαισιωμένα από έναν κατακόκκινο καταρράκτη μαλλιών. Δύο απαλά χέρια τον αγκάλιαζαν. Ένα μεθυστικό άρωμα από λουλούδια έφτανε στα ρουθούνια του.
- Είμαι στον παράδεισο, σκέφτηκε.
-Είστε καλά; Πονάτε κάπου;
Ακούστηκε γεμάτη ανησυχία, η φωνή του αγγέλου να λέει.
-Να καλέσουμε ασθενοφόρο.
Ακούστηκε μια άλλη φωνή.
Και τότε κατάλαβε. Είχε περάσει τον δρόμο χωρίς να κοιτάξει στο φανάρι. Δεν εξηγείται αλλιώς, το ότι ήταν φαρδύς πλατύς στη μέση του δρόμου και είχε τόσο πολύ κόσμο μαζεμένο, αλλά δεν ήθελε να σηκωθεί από εκεί. Ήθελε να μείνει σε εκείνη την αγκαλιά για πάντα.