ΖΩΗ

Τα ταβερνάκια γύρω από τη λίμνη, στο πάρκο, ήταν κατάμεστα από θαμώνες. Το καλοκαίρι είχε τελειώσει και ο κόσμος είχε γυρίσει πια από τις καλοκαιρινές διακοπές. Η βροχή δεν είχε πολλή ώρα που είχε σταματήσει και υπήρχαν άνθρωποι που έκαναν περίπατο στα ειδικά διαμορφωμένα μονοπάτια, ανάμεσα στα δέντρα. Άλλωστε το κρύο θα αργούσε πολύ να έρθει ακόμα. Έτσι η νύχτα ήταν αρκετά γλυκιά για περίπατο. Όλοι φαίνονταν χαρούμενοι. Όλοι, εκτός από τη Ζωή. Εκείνη περπάταγε κατά μήκος της λίμνης και χάζευε τα φώτα και τα κτίρια που αντικατοπτρίζονταν μέσα σε αυτή. Τα ψάρια έπλεαν μέσα στο νερό ψάχνοντας για τροφή και οι πάπιες έκαναν τις τελευταίες βουτιές πριν βγουν στη στεριά για να κοιμηθούν. Ήθελε να είναι όπως τα ψάρια. Να κολυμπά και να ψάχνει για τροφή και να μην την νοιάζει τίποτα άλλο. Να μην κρυώνει, να μην νυστάζει και προπαντός να μην σκέφτεται. Να μην σκέφτεται πως είχε καταλήξει η ζωή της έτσι.
Είχε βγει για να τον ψάξει. Μήπως και έβλεπε τη μορφή του πουθενά. Γύρω από τη λίμνη, ανάμεσα στα τραπέζια... Ανάμεσα σε όλο αυτό τον κόσμο που είχε βγει για να διασκεδάσει. Περπατώντας, έφτασε και στο ταβερνάκι που συνήθιζαν να τρώνε οι δύο τους τα βράδια. Φαινομενικά δεν είχε αλλάξει τίποτα. Το τραπέζι δίπλα στο παράθυρο που έβλεπε στη λίμνη, ήταν πιασμένο από ένα ζευγάρι που έδειχνε πολύ ευτυχισμένο. Τις περισσότερες φορές φρόντιζαν να έρθουν νωρίς, για προλάβουν να καθίσουν εκείνοι εκεί. Το αγαπημένο τους τραπέζι....
Κοντοστάθηκε στην είσοδο και κοίταξε μέσα. Ήταν σαν να έβλεπε τους δυο τους να τρώνε, να συζητάνε, να αγγίζονται, να κοιτάζονται στα μάτια... να γελάνε ξένοιαστοι.... Ξαφνικά, η κοπέλα που καθόταν εκεί, γύρισε και την κοίταξε. Τότε μόνο συνειδητοποίησε ότι είχε γίνει αδιάκριτη. Ήταν σαν να εισέβαλε σε προσωπικό χώρο και μάλλον αυτό είχε κάνει τελικά. Είχε μπει σε ξένα χωράφια, αλλά πως να εξηγήσει ότι μέχρι πριν από λίγο καιρό ήταν και αυτή σαν εκείνη την κοπέλα; Τόσο ευτυχισμένη, τόσο απόλυτα ερωτευμένη....
Ντροπιασμένη, κατέβασε το κεφάλι και έφυγε όσο πιο γρήγορα γινόταν από εκείνο το σημείο. Γιατί το έκανε αυτό στο εαυτό της; Γιατί έμπαινε σε όλη αυτή τη επώδυνη διαδικασία; Δεν ήταν εκεί και έπρεπε να το καταλάβει. Είχαν χωρίσει και το λάθος ήταν δικό της. Είχε φανεί εγωίστρια και τώρα πλήρωνε το τίμημα. Εκείνος είχε χάσει τη δουλειά του και εκείνη αντί να τον στηρίξει, να τον βοηθήσει να σταθεί στα πόδια του, τον είχε κατηγορήσει ότι έφταιγε που δεν είχε μείνει, σε μια δουλειά που έκανε περικοπές σε μισθούς και προσωπικό. Τώρα που το ξανασκέφτεται είναι αργά. Όσα συγγνώμη και να ζητήσει ξέρει ότι τον πλήγωσε ανεπανόρθωτα Ήξερε ότι ήταν δυναμικός χαρακτήρας, ο Γιώργος και δεν έχε να φοβηθεί τίποτα από δουλειά και ζωή.... Δεν τον εμπιστεύτηκε, ενώ εκείνος.... της είχε τυφλή εμπιστοσύνη.
Μα τι την είχε πιάσει; Πως ξεστόμισε όλα εκείνα τα τρομερά πράγματα εναντίον του; Ούτε ένα μήνα καλά-καλά δεν περίμενε να δει πως θα εξελιχθεί η όλη υπόθεση. Και μόλις χώρισαν, μερικές μέρες μετά, έμαθε ότι τον είχαν προσλάβει σε εκείνη τη μεγάλη εταιρεία, που ανέφερε πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό. Της το φύλαγε για έκπληξη... Αυτό κι αν ήταν ειρωνεία.. Χωρίς να το καταλάβει, είχε βγει πια από το πάρκο και ανηφόριζε για το σπίτι, όταν πίσω της άκουσε μια γνώριμη φωνή να τη φωνάζει..."ΖΩΗ"!