Σάββατο 25 Αυγούστου 2099

Η Ζηνοβία κοίταξε τον Πολύφημο στα μάτια με τρυφερότητα. Τα χέρια της έτρεμαν, όχι από την συγκίνηση μόνο, αλλά και από το Πάρκινσον που την ταλαιπωρούσε χρόνια τώρα. Δεν είχαν πολύ ώρα στη διάθεσή τους, γιατί σε λίγο ο Πολύφημος θα έπεφτε πάλι στην άβυσσο του Αλτσχάιμερ. Παρόλα αυτά, όμως, ήταν ευτυχισμένη. Μισό αιώνα και περίμενε τη συγκεκριμένη στιγμή. Επιτέλους το όνειρο γινόταν πραγματικότητα, όπως στο τραγούδι που ενδόμυχα πάντα σιγοτραγουδούσε: Θα σε πάρω θα σε πάρω με παπά και με κουμπάρο.....
Οι κουμπάροι, ένα ζευγάρι που μετρούσε άλλα εκατό χρόνια στην πλάτη του, κρατούσε τα στέφανα και τις βέρες όλο καμάρι και χαρά, άσχετα που ήταν ανύπαντροι και οι ίδιοι. Οι καλεσμένοι, χαμογελούσαν και αυτοί. Κρατούσαν στις χούφτες τους το ρύζι και ψιθύριζαν μεταξύ τους. Άλλοι με μπαστουνάκια, άλλοι με πι..... Πολλοί είχαν φέρει και τις αποκλειστικές τους μαζί, γιατί το να σταθούν μόνοι τους τόση ώρα ήταν πια άθλος.
Η εκκλησία, ένα κτίριο φτιαγμένο από δέκατης τρίτης γενιάς πολυκαρμπονικά, ήταν όμορφα στολισμένη. Τα λουλούδια του στολισμού ήταν αληθινά. Η Ζηνοβία είχε επιμείνει πολύ σε αυτό. Η νέα τεχνολογία απαιτούσε να είναι «εκείνα τα ψεύτικα»· έτσι τα αποκαλούσε, φτιαγμένα από ειδικά υλικά ανεξίτηλα και άφθαρτα με διακριτική μυρωδιά.... αλλά..... ΨΕΥΤΙΚΑ. Κανένας δεν καλλιεργούσε πια αληθινά, γιατί είχαν μεγαλύτερο κόστος. Και που να βρεθεί κοκκινόχωμα στο Φεγγάρι; Από τότε που μετακόμισαν και εγκαταστάθηκαν εκεί, τίποτα άλλο δεν την στεναγχωρούσε περισσότερο όσο αυτό. Βρήκε, όμως, τρόπο να διαπραγματευτεί με τη διοργανώτρια και να τους τα στείλουν από την Γη, ευτυχώς. Είχε κανονίσει να μεταφερθούν μετά την τελετή, στην αίθουσα δεξιώσεων.
Η αίθουσα ήταν δίπλα στην εκκλησία. Εκεί θα πήγαιναν όλοι οι καλεσμένοι για να το γλεντήσουν. Το μενού ήταν πολύ προσεγμένο. Γιαουρτάκια με χαμηλά λιπαρά, τίλιο και τσάι του βουνού(από τη Γη, παρακαλώ) άφθονα, ψωμί μαύρο και σικάλεως, τραχανάς, φιδές, κοτόσουπα, κολοκυθάκια βραστά χωρίς αλάτι όλα. Διάφορα χάπια.... για πίεση, χοληστερίνη, αγχολυτικά, υπογλώσσια και φυσικά από τρία πιεσόμετρα σε κάθε τραπέζι. Την τούρτα την είχαν επιμεληθεί πέντε σεφ. Ήταν δωδεκαόροφη και τα υλικά της μοναδικά. Είχαν χρησιμοποιηθεί, ασπαρτάμη και φρουκτόζη, γάλα χωρίς λιπαρά και λακτόζη, φυτικό βούτυρο, αλεύρι χωρίς γλουτένη, ασπράδια αβγών, μαύρη σοκολάτα χωρίς ζάχαρη, βανίλια και λίγο λικέρ τριαντάφυλλο.
Η Ζηνοβία έλαμπε ολόκληρη μέσα στο άσπρο της φόρεμα. Τα ενενήντα πέντε χρόνια της δεν φαίνονταν καθόλου. Έδειχνε είκοσι χρόνια νεότερη. Είχε κάνει, βέβαια, ένα λίφτινγκ και μια ανορθωσούλα ένα μήνα πριν. Αλλά και ο Πολύφημος ήταν φοβερά εντυπωσιακός. Η εμφύτευση μαλλιών και το λίφτινγκ τον είχαν βοηθήσει να δείχνει και εκείνος μικρότερος. Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι ο άντρας αυτός ήταν ενενήντα οκτώ ετών;
Η τελετή έφτασε στο τέλος και το νεόνυμφο πια ζευγάρι πήγαινε κοντά στην είσοδο να χαιρετήσει τον κόσμο. Οι κουμπάροι ακολουθούσαν από πίσω, όταν για μια στιγμή η κουμπάρα κοντοστάθηκε, γύρισε το βλέμμα στον κουμπάρο και σύντροφό της όλο θλίψη και του είπε: «Εμείς πότε θα παντρευτούμε, αγάπη μου;»



Υ.Γ. Αυτή την ιστορία την αφιερώνω στη φιλενάδα μου τη Μαρίνα..... εκείνη ξέρει γιατί....
Να πω, επίσης, ότι το θέμα της ιστορίας το σκεφτήκαμε από κοινού.