Το τέλος μας

Σε τρεις ώρες ξημερώνει. Δεν περνάει η αποψινή νύχτα με τίποτα. Πάλι τα ίδια. Πάλι βρεθήκαμε εσύ να κοιμάσαι και εγώ να κοιτάω έξω από το παράθυρο την νύχτα να τελειώνει, να έρθει το ξημέρωμα, μήπως και οι αχτίδες του ήλιου σβήσουν τις σκιές που έπεσαν με το σκοτάδι μέσα στην ψυχή μου. Ψάχνω για φως. Μια διέξοδο από τον λαβύρινθο που φτιάξαμε και τελικά χαθήκαμε μέσα σε αυτόν. Μη με ρωτάς τι έφταιξε και φτάσαμε σε αδιέξοδο. Τίποτα και όλα είναι η απάντηση και το ξέρεις καλά όπως και εγώ. Προσπαθήσαμε δεν λέω, αλλά δεν προσπαθήσαμε αρκετά.
Κουράστηκες και δεν σε αδικώ. Τίποτα δεν είναι εύκολο, ούτε σου χαρίζεται κάτι σε αυτή τη ζωή. Εσύ αποφασίζεις αν θα συνεχίσεις ή όχι. Εξαρτάται από τις αντοχές σου και εσύ δεν έχεις άλλες. Δεν σου κρατάω κακία. Δεν φταις μόνο εσύ. Ήμουν και εγώ μικρόψυχη και δεν έκανα όσα έπρεπε, όσα ήθελα και όσα ένοιωθα. Φοβήθηκα να ανοίξω την ψυχή μου και να σε βάλω μέσα. Πλήρωσες τις ανασφάλειές μου, όσο πλήρωσα κι εγώ για τον εγωισμό σου.
Η ώρα πέρασε. Το σκοτάδι πεθαίνει σιγά σιγά στην αγκαλιά της μέρας όπως πεθαίνει και η αγάπη μας.