Δεν υπάρχει τίτλος για αυτή την ανάρτηση......

Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. 

Τι έγινε, παιδιά; Σκοτώνουν κόσμο, τον έναν μετά τον άλλον και δεν λέμε τίποτα. Δεν τον ήξερα τον άνθρωπο. Δεν ξέρω αν διάβασα άρθρα του ή αν τον είδα ή τον άκουσα να κάνει ρεπορτάζ, αλλά δεν θέλω να σταθώ σε αυτό. Θέλω να σταθώ στο γεγονός της δολοφονίας. 

Τον δημοσιογράφο περιμέναμε να μας κάνει αποκαλύψεις; Εμείς δεν ξέρουμε τι μας γίνεται; Τι φοβήθηκαν και τον καθάρισαν; Και στη φόρα που βγαίνουν όλα γίνεται κάτι; Υπάρχει δικαιοσύνη; Μπαίνει κανείς φυλακή; Άδικα άφησαν δύο ορφανά, να μεγαλώσουν χωρίς τον πατέρα τους. Γίναμε ξαφνικά θεοί και αποφασίζουμε ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει. Με ποιο δικαίωμα αφαιρείς τη ζωή από ένα πλάσμα του Θεού και αποφασίζεις εσύ για τη τύχη του;  

 Θα βρουν πάλι κανένα εξιλαστήριο θύμα να κουκουλώσουν την υπόθεση και μετά από λίγο καιρό θα το ξεχάσουμε, όπως κάνουμε πάντα. Αλοίμονο από τα παιδιά του που θα μεγαλώσουν χωρίς ποτέ να μάθουν τι σημαίνει να έχεις και τους δύο γονείς σου. Χωρίς το πρώτυπο του πατέρα, χωρίς να νιώσουν το χάδι του. Που δεν πρόλαβαν να τον ακούσουν να τους τραγουδά, να τους λέει παραμύθια, να τα συμβουλέψει, να τα μαλώσει. Να χαρεί με τη χαρά τους, να κλάψει με τη στεναγχώρια τους...... να γίνει ο παππούς στα δικά τους παιδιά. Κάποιος είχε πει παλιότερα...«Σταματήστε τη γη να κατέβω....». Αυτό θέλω να κάνω και εγώ αυτή τη στιγμή. Όλα για το χρήμα. Πάρτε τα ρε, θα βρούμε τρόπο να επιβιώσουμε...... Και όταν πεθάνετε εσείς, θα σας βάλουμε μαζί με εκτατοντάδες δεσμίδες από αυτά και θα περιμένουμε να δούμε αν έχουν πέραση εκεί που θα πάτε..... γιατί μια φορά κάπου θα πάτε δεν μπορεί....... και ελπίζω να είναι η κόλαση.......