Πιο σημαντικό.

Ο κόμπος ανέβηκε στο λαιμό της. Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα που απειλούσαν να κατηφορίσουν στα μάγουλα. Ο κόσμος της έγινε θολός, αλλά κρατήθηκε. Δεν άξιζε τον κόπο να αφήσει την αυτοκυριαρχία της και να αρχίσει να μυξοκλαίει, γιατί δεν πήγαιναν τα πράγματα όπως τα είχε σχεδιάσει. Είχε κάνει τις επιλογές της. Κάποια στιγμή κάτι θα στράβωνε, αλλά γιατί τώρα και γιατί όλα μαζί;
Ένα ένα, μικρά πραγματάκια. Όλα μαζί, όμως, γίνονταν βουνό. Εξαιτίας της κρίσης η δουλειά δεν πήγαινε καλά. Εντάξει, αυτό μπορούσε να το αντέξει. Όλοι στα ίδια σκατά ήταν βουτηγμένοι. Μια κατάσταση, η οποία για αρκετά χρόνια δεν θα άλλαζε, για κανένα. Η σχέση της άρχισε κι αυτή να βουλιάζει. Αυτό ίσως μπορούσε να το αλλάξει, αλλά δεν είχε το κουράγιο. Είχε κουραστεί να προσπαθεί και να πέφτει πάντα μπροστά σε ένα τοίχο. 
Οι φίλοι, εξαφανίστηκαν σιγά σιγά. Όταν δεν έχεις διάθεση και κλείνεσαι στον εαυτό σου, πόσο να προσπαθήσουν κι αυτοί; Αφού η ίδια τους είχε βγάλει από τη ζωή της. Δεν απαντούσε στα τηλέφωνα και αν κάποιος πέρναγε από το σπίτι, προσποιούνταν ότι λείπει. Τώρα τι ήθελε; Να γυρίσουν πίσω; Γιατί; 
Είχε φτάσει η στιγμή που δεν άντεχε άλλο. Τα δάκρυα δεν θα βοηθούσαν όμως. Έπρεπε να κάνει μια καινούρια αρχή. Έπρεπε να βάλει τα δυνατά της. Να προχωρήσει μπροστά. Σκέφτηκε πολλές φορές να χωρίσει. Να πετάξει τη βέρα στα μούτρα του και να κλείσει την πόρτα πίσω της χωρίς να ρίξει ξανά ούτε μια ματιά, αλλά ήταν δειλή. Δεν σκεφτόταν τον εαυτό της, αλλά τι θα πουν οι άλλοι.
Πάντα οι άλλοι. Γονείς, συγγενείς, φίλοι..... Αφού αυτή ζούσε μαζί του. Αυτή τον παντρεύτηκε, αυτή ήταν δυστυχισμένη. Οι άλλοι ήταν στα σπίτια τους.  Έκλειναν τις πόρτες τους στα μούτρα της και άνοιγαν μόνο όταν είχαν να πουν τι πρέπει και τι δεν πρέπει, κομμένα και ραμμένα στα δικά τους μέτρα...... Σαν να φόραγε παπούτσια δυο νούμερα μικρότερα. Μπορούσε να περπατήσει με τέτοια παπούτσια και να ανέβει το βουνό που λέγεται ζωή;;;;; Όχι βέβαια. Κάθε βήμα θα ήταν κι ένα μαρτύριο. Θα έσπαγαν τα κόκκαλα, θα γέμιζε πληγές και η κορυφή θα φαίνονταν  Γολγοθάς...... Δεν άφησε τα δάκρυα να κυλήσουν. Δάγκωσε τα χείλη της μέχρι να ματώσουν, αλλά δεν έκλαψε. 
Παραιτήθηκε από τη δουλειά της. Εξάλλου, τα λεφτά που έπαιρνε ήταν λιγότερα και από ψίχουλα. Θα έψαχνε για μια δουλειά που να άξιζε τον κόπο και ας έπαιρνε λιγότερα χρήματα. Αρκεί να την ευχαριστούσε. Θα του το ’λεγε απόψε που θα γύριζε από τη δική του τη δουλειά και μετά θα καθόταν να του μιλήσει και για τη σχέση τους. Θα τον έβαζε κάτω με το ζόρι και θα του ’λεγε τι την ενοχλούσε και τι τη βασάνιζε. Τέλος η τέλεια σύζυγος, μητέρα και νοικοκυρά. 
Ήταν άνθρωπος και είχε την απαίτηση να της φέρονται ανάλογα. Αυτός και τα παιδιά. Ο καθένας θα αναλάμβανε το μερίδιο ευθύνης που είχε αλλιώς θα τους παράταγε και θα ’φεύγε.  Δεν θα έκανε ξανά το ίδιο λάθος. Απόψε θα άνοιγε τα χαρτιά της, όλα. 
Το πιο σημαντικό της ζωής της ήταν η ίδια, πια. Έπρεπε να πετάξει από πάνω της τις προκαταλήψεις και να βάλει τα πράγματα στη σωστή τους θέση. Αν ήθελε να ανήκει κάπου, έπρεπε να παλέψει και να εδραιωθεί, αλλιώς θα άνοιγε τα πανιά της και θα πήγαινε σε καινούριες θάλασσες. Όποιος ήθελε ας ακολουθούσε.......