Τι περνάει ώρες ώρες από το μυαλό μου....

Μια παροιμία και μια αλήθεια. Πας να πεις τον πόνο σου και ακούς χειρότερα.
Αυτό σκεφτόμουν πριν από λίγο. Πόσο δύσκολο είναι τελικά το να προσπαθείς να επιβιώσεις, όχι μόνο εσύ, αλλά και ο κόσμος γενικότερα. Νομίζεις ότι είσαι εσύ που βασανίζεσαι, που τίποτα δεν είναι με το μέρος σου.... που είσαι ο ποιο άτυχος άνθρωπος και όλα τα κακά του κόσμου είναι στο δικό σου κεφάλι.
Και τελικά κάνεις λάθος, γιατί αυτός που κάθεται δίπλα σου, έχει βιώσει χειρότερες καταστάσεις από σένα και, ω του θαύματος, χαμογελάει. Έχει βγει δυνατός και νικητής και εσύ σκέφτεσαι, πως το κάνει αυτό; Τι να είναι αυτό που του δίνει τη δύναμη, το κουράγιο για να ξεπεράσει τα δύσκολα; Ο χρόνος, η υπομονή, η τύχη ή ο ίδιος ο άνθρωπος;
Δεν ξέρω και δεν έχω καταλήξει κάπου και η αλήθεια είναι ότι αυτό δεν πρόκειται να το βρω ποτέ, όσο και να το σκέφτομαι. Πάντα όμως θα αναρωτιέμαι. Η μαμά μου λέει ότι ο άνθρωπος είναι το μεγαλύτερο θηρίο και δεν την αδικώ. Αυτό ισχύει. Έχουμε ξεπεράσει τον εαυτό μας και ακόμη ούτε τα μισά από αυτά που θα γίνουν δεν έχουμε δει, ούτε θα προλάβουμε να δούμε, τα εγγόνια μας ίσως; Δισέγγονα;
Αν κρίνω από τις ιστορίες που έχω ακούσει ή ίδια έχω δει, έχω φτάσει να θαυμάζω αυτό το θηρίο, που δεν εξαρτάται η επιβίωση του από το πόσα χρήματα έχει ή ποιες γραμματικές γνώσεις, αλλά από άλλα στοιχεία του χαρακτήρα του, των βιωμάτων του; Κάτι εξίσου καλό που λέει η μαμά μου είναι, τον κακομαθημένο μην τον φοβάσαι, τον καλομαθημένο να φοβάσαι. Έχω σοφή μαμά τελικά δεν νομίζετε; Ο κακομαθημένος ξέρει τι θα πει να είσαι στα δύσκολα και τα καταφέρνει, τι γίνεται όμως με αυτόν που δεν δυσκολεύτηκε ποτέ στη ζωή του; Θα τα καταφέρει; Με κάποιο περίεργο τρόπο όλοι βρίσκουν τον δρόμο τους.
Το αποτέλεσμα είναι ότι σε κανέναν δεν χαρίζεται τίποτα. Μέχρι να κλείσεις τα μάτια σου αγωνίζεσαι και μάλλον όλο το νόημα είναι στην προσπάθεια!