Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Στο Μπαρ

Άνοιξε και μπήκε μέσα. Η πόρτα έκλεισε πίσω του και βρέθηκε σε ένα χώρο κακοφωτισμένο και γεμάτο καπνό.  Η ορχήστρα στο βάθος έπαιζε ένα κομμάτι, που έκανε τους θαμώνες να βαριούνται ακόμη περισσότερο,  από όσο ίσως θα ’πρεπε. Δεν γύρισε κανείς το κεφάλι του να κοιτάξει ποιος ήταν ο νεοφερμένος. Άλλοι χάζευαν τον σαξοφωνίστα που προσπαθούσε να παίξει, μέσα από τους καπνούς, άλλοι το ζευγάρι που χόρευε, λες και δεν υπήρχε κανείς γύρω και άλλοι είχαν βουτήξει το κεφάλι μέσα στο ποτό για να πνίξουν τα βάσανά τους. 
Το τελευταίο, ήταν αυτό, που αποζητούσε ο Ιάσωνας να κάνει. Τράβηξε προς το μπαρ και κάθισε σε μια καρέκλα στη γωνία του, δίπλα στον τοίχο. Το φως εκεί ήταν ελάχιστο και αυτό τον βόλευε. Δεν ήθελε να βρίσκεται σε κοινή θέα. Δεν ήθελε να τον δει κανείς να πίνει. Ο μπάρμαν τον πλησίασε, τον ρώτησε τι θα πάρει και τον σέρβιρε αμέσως. Λες και ήξερε ότι δεν ήθελε πολλά πολλά. Άλλωστε, αυτός δεν είναι ο σωστός μπάρμαν; Αυτός που ξέρει πότε ένας πελάτης θέλει κουβέντα ή όχι. 
Το ’πιε μονορούφι. Το κάψιμο που ένιωσε στο λαιμό, του έφερε βήχα, αλλά δεν τον ένοιαξε. Ζήτησε και δεύτερο και το ’πιε και αυτό αμέσως. Στο τρίτο έβαλε φρένο. Άρχισε ήδη να τον ζαλίζει. Δεν ήταν μαθημένος να πίνει. Κανένα κρασάκι που και που με καμιά παρέα σε ταβερνάκια ή κανένα ποτό σε κάποιο κλαμπάκι με την Ιουλία. Την Ιουλία που ερωτεύθηκε με την πρώτη ματιά και την παντρεύτηκε, γιατί ήταν η μόνη γυναίκα που τον έκανε να νιώσει τι θα πει αγάπη. Την Ιουλία που τον αγαπούσε και ήταν σίγουρος για αυτό. Αλλά και εκείνος την αγαπούσε. Στην πραγματικότητα τη λάτρευε.
Λάτρευε τον τρόπο που τον κοίταζε όταν ήταν θυμωμένη μαζί του,  που τον αγκάλιαζε,  που περπάταγε, που χόρευε, που γέλαγε..... και ακόμη δεν μπορούσε να πιστέψει, ότι όλα αυτά χάθηκαν. Έτσι απλά, ένα μεσημέρι, που ένιωσε αδιαθεσία. Την πήγε άρον άρον στο νοσοκομείο και μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα από τις εξετάσεις, εκείνη προσπαθούσε να τον καθησυχάσει, ότι δεν ήταν τίποτα. Το ένστικτό του, όμως, δεν τον άφηνε να την πιστέψει.
Όταν βγήκαν, τον κάλεσε ο γιατρός ιδιαιτέρως για να του πει τα νέα. Προχωρημένο στάδιο, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, λίγες μέρες, δεν ξέρουμε πόσες..... Επιθετική μορφή, δυστυχώς.......  Πρέπει να μείνει μέσα......
Έχασε το κόσμο κάτω από τα πόδια του. Πως; Γιατί; Πότε; Ούτε ένα σημάδι τόσο καιρό; Κάτι; Ερωτήσεις που δεν θα απαντηθούν ποτέ. Δεν έχει σημασία πια. Τις επόμενες μέρες έσβησε σαν κεράκι. Μια φλόγα που τρεμόπαιξε και η πνοή της βγήκε κρατώντας την στην αγκαλιά του.......




Υ.Γ. Συγγνώμη για το μελαγχολικό περιεχόμενο, αλλά σήμερα  έφυγε ένα παλληκάρι 37 χρονών. Ένιωσε αδιαθεσία την Παρασκευή, τον πήγαν στο νοσοκομείο και η διάγνωση ήταν  λευχαιμία. Μέσα σε τρεις μέρες χάθηκε. Δεν τον γνώριζα προσωπικά, τον γνωρίζουν όμως πολλά άτομα ανάμεσά τους και ο συμβίος μου. Το πέρασα και εγώ πριν εφτά χρόνια.... στις 6 Νοεμβρίου θα γίνουν οκτώ...... Τους το αφιερώνω, λοιπόν.....
Στον Γιάννη και τον Σάββα. Ας είναι καλά εκεί πάνω που βρίσκονται και εμείς εδώ, δεν θα τους ξεχάσουμε ποτέ!!!!!

6 σχόλια:

  1. Αχ βρε Σταυρούλα, άμα ακούω τέτοια στενοχωριέμαι..
    όχι επειδή φοβάμαι τον θάνατο μα επειδή σκέφτομαι οτι όταν κάποιος φεύγει και μάλιστα νωρίς, είναι χτύπημα για όλους..
    εκείνους που σκέφτονται οτι δέν θα τον ξαναδούν, δέν θα ξαναγελάσουν μαζί, δέν.. δεν..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συμβάντα που κάνουν τα λόγια να μοιάζουν περιττά... Μακάρι μόνο να μας αφυπνίζουν για τις προτεραιότητες στη ζωή μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ευρύνοε,
    προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ότι και αυτό είναι μέρος της ζωής και δεν μπορώ. Είναι ευτύχημα για τους ανθρώπους που φεύγουν όταν έχουν πια χορτάσει τη ζωή και τα έχουν δει όλα. Άλλωστε όπως λέει και ο King όλοι χρωστάμε ένα θάνατο, δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά γιατί νέοι άνθρωποι; Ο Γιάννης ήταν 46, ο Σάββας 37 και με παιδάκι μηνών ακόμα..... και όλοι από καρκίνο...
    Αρχίζω και αισθάνομαι ότι όσοι ζούμε, ζούμε μόνο από τύχη και τίποτα άλλο.... σαν να κάποιος απλά να μας δίνει παράταση.....
    Να είσαι καλά εσύ και το Σαββινάκι και όλοι όσους αγαπάς!!!!! Την καλησπέρα μου!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Fri,
    έχω καταλάβει, επειδή το πέρασα, ότι κάποτε ξεχνάμε.... και ξαναγυρίζουμε στα ίδια, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό!!! Ίσως αυτό μας παρακινεί να ζήσουμε και να ξεχάσουμε ότι υπάρχει ο θάνατος.... δεν ξέρω.
    Να είσαι και εσύ καλά γλυκιά μου! Όλα για εδώ και για μας είναι!!! Φιλιά και καλησπέρες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ο,τι χειρότερο να φεύγει κάποιος έτσι στα ξαφνικά!
    Και όταν είναι και νέος ακόμα χειρότερο!
    Τι να πείς ότι έζησε χαρούμενος και ευτυχισμένος και ποιος μπορεί να το κρίνει αυτό εκτός τον ίδιο.
    Πονώ τα νιάτα που φεύγουν έτσι άδοξα.
    Και βλέπεις γέρους που βασανίζονται και παρακαλάνε να τελειώσουν και μένουν εκεί!

    Ας μένει η μνήμη τους για πάντα ζωντανή μέσα απ'τους ανθρώπους που τους αγάπησαν και τους έζησαν.

    Να ζήσεις να τον θυμάσαι καλή μου
    Φιλιά θαλασσινά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Zoyzoy,
    δεν υπάρχουν λόγια, σε τέτοιες περιπτώσεις....
    Δύναμη θέλει να συνεχίσεις από εκεί που σταμάτησες....
    Φιλιά γλυκιά μου!!!! Να είσαι καλά!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Τσιγάρο Κρέας ....

Να διευκρινίσω αρχικά ότι δεν θέλω να επιτεθώ σε κανέναν. Μια σκέψη θέλω να καταθέσω, επειδή τυγχάνει να είμαι και καπνίστρια και ......