Πιο σημαντικό.... Τέλος....

....Δεν τον άκουσε που μπήκε στο σπίτι. Ήταν τόσο απορροφημένη από τις σκέψεις της, που δεν κατάλαβε ότι βγήκε στην αυλή και στάθηκε πίσω της. Για λίγα δευτερόλεπτα δεν έκανε γνωστή την παρουσία του. Κοίταξε τη γυναίκα του από πίσω και το μυαλό του γέμισε από εικόνες. 

Εκείνη, στην ίδια αυλή, ένα ηλιόλουστο πρωινό, με τις σαγιονάρες, φορώντας ένα κοντό παντελόνι και μια άσπρη φανέλα, να ποτίζει τα λουλούδια της. Η ίδια πάλι, με τον καφέ ακουμπισμένο δίπλα της στο τραπέζι και το τσιγάρο στο στόμα, απόγευμα, την ώρα που ο ήλιος έδυε, έχοντας τα πόδια της ανεβασμένα στο σκαμπό, να ξεκουράζεται από τη δουλειά της ημέρας που πέρασε..... Μαζί αγκαλιασμένοι, ένα ξημέρωμα, να παρακολουθούν τον ήλιο να σκαρφαλώνει στον ορίζοντα, μαγεμένοι από τα χρώματα, την πάχνη, τα τιτιβίσματα των πουλιών και την αναγγελία της ημέρας που έρχονταν.......

Έκανε ένα βήμα μπροστά, αλλά μετάνιωσε. Γύρισε να μπει στο σπίτι, όταν η φωνή της ακούστηκε να του λέει, άχρωμα: «Γύρισες; Το φαγητό είναι έτοιμο στο τραπέζι, αν πεινάς.».

«Δεν πεινάω, είμαι πολύ κουρασμένος. Λέω να κάνω ένα ντους και να ξαπλώσω.», της απάντησε στον ίδιο τόνο και μπήκε μέσα. Εκείνη τον ακολούθησε, με την προϋπόθεση, να κάτσει πάλι στον ίδιο καναπέ, να πάρει το κοντρόλ στα χέρια και να αρχίσει έναν άσκοπο αγώνα με τα κανάλια. Την ώρα που έκανε να τον προσπεράσει, εκείνος άπλωσε το χέρι του και τη σταμάτησε. «Αφροδίτη..... μην το κάνεις αυτό σε παρακαλώ!».

«Τι να μην κάνω;», τον ρώτησε. Το βλέμμα της έπεσε επάνω του στην αρχή γεμάτο απορία, αλλά όσο εκείνος την κράταγε και  την ανάγκαζε να δει περισσότερα, όλο γινόταν και πιο εξεταστικό. Μισόκλεισε τα μάτια της και τον κοίταξε καλύτερα.  Ο Κώστας, ο δικός της ο Κώστας, είχε γκριζάρει; Τα μαλλιά του που άλλοτε ήταν σκούρα και πολλά, τώρα είχαν αραιώσει και ασπρίσει. Στο πρόσωπό του, είχε μικρές ρυτίδες γύρω από τα μάτια και το μέτωπο. Αυτά τα μάτια που ήταν γεμάτα ζωηράδα και καθαρότητα τώρα είχαν χάσει την λάμψη τους.  Της ήρθε να ταρακουνήσει αυτόν τον άνθρωπο που ήταν δίπλα της και να τον ρωτήσει τι είχε κάνει τον άντρα που κάποτε αγάπησε. Που τον είχε κρύψει και εμφανίζονταν αυτός στη θέση του. Αλλά τότε κατάλαβε. 

Και εκείνη είχε ρυτίδες γύρω από τα μάτια. Τις έβλεπε κάθε πρωί στον καθρέφτη. Και τα μάτια της. Δεν είχαν καθόλου τη σπίθα που είχαν παλιά..... Και τα μαλλιά της; Πότε τα έβαψε τελευταία φορά; Πριν ένα μήνα.....Γιατί;....Γιατί η ρίζα της ήταν γκρίζα....... Πότε πέρασαν τόσα χρόνια;;;;; Πως από δύο ερωτευμένα παιδιά κατέληξαν να είναι δύο μεσήλικες χωρίς ζωή;;;; Αυτή τη φορά άφησε τα δάκρυα να κυλήσουν. Δεν είχε νόημα να συνεχίσει να τα κρατάει. 

Ο Κώστας την αγκάλιασε τρυφερά και την οδήγησε στον καναπέ. «Γλυκιά μου, μεγαλώσαμε. Ξεχάσαμε ότι κάποτε ξεκινήσαμε τη ζωή μας ορκιζόμενοι ότι δεν θα φτάσουμε ποτέ να γίνουμε συμβατικό ζευγάρι. Έγινε τώρα, αλλά είναι στο χέρι μας να το αλλάξουμε.»,της είπε.

Η Αφροδίτη σήκωσε το δακρυσμένο βλέμμα της και αντίκρισε το δικό του. Είχαν βουρκώσει και τα δικά του μάτια. «Πως θα γίνει αυτό; Κοίτα πως καταντήσαμε. Εσύ να δουλεύεις τόσες ώρες μόνο και μόνο για να λείπεις από εδώ κι εγώ να βυθίζομαι άσκοπα στην μονοτονία μιας τηλεόρασης για να ξεχνιέμαι.... τώρα που τα παιδιά τράβηξαν τον δρόμο τους.....», είπε μέσα στα αναφιλητά της. 

«Μην κλαις, σε παρακαλώ. Το σκέφτηκα πολύ αυτές τις μέρες. Θα κλείσω το μαγαζί για μια εβδομάδα. Έτσι κι αλλιώς δεν έχει πολύ δουλειά τελευταία. Έχουμε λίγες οικονομίες στην άκρη, για να αντέξουμε την απώλεια και θα πάμε στη Θάσο. Θα πάμε εκεί, που είχαμε πάει ταξίδι του μέλιτος. Στην πραγματικότητα, θα ξανακάνουμε ταξίδι του μέλιτος, να είσαι σίγουρη. Γιατί, το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου, είσαι εσύ. Μαζί θα τα καταφέρουμε, όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα. Όταν γυρίσουμε, θα πορευτούμε όπως όλοι. Δεν αλλάζει τίποτα στα θέματα δουλειάς. Το βασικότερο όλων είναι να είμαστε εμείς ευτυχισμένοι, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Σε αγαπώ, Αφροδίτη, δεν μπορώ να αφήσω τα πράγματα να γίνουν χειρότερα για μας.», κατέληξε.

Η Αφροδίτη τον αγκάλιασε και έφερε το πρόσωπό της κοντά στο δικό του. Τον φίλησε πρώτη. Είχε πολύ καιρό να το κάνει, έτσι, με την ίδια ένταση όπως παλιά.......

Το ξημέρωμα τους βρήκε καθισμένους στις βρεγμένες καρέκλες της αυλής.... να χαζεύουν την ανατολή, αγκαλιά όπως κάποτε, μετά από μια ατέλειωτη νύχτα έρωτα.......

Τέλος