Τρεις εβδομάδες. ε’

«Είναι λίγο κρύο το νερό απόψε, δεν νομίζεις;», είπε η Μαργαρίτα.

«Μακάρι να ήταν παγωμένο!», σκέφτηκε ο Στέφανος, αλλά δεν το ξεστόμισε. 

«Σε λίγες μέρες τελειώνει το καλοκαίρι. Αλλάζει ο καιρός....», ήταν αυτό που είπε.
«Ναι. Άλλαξε, πράγματι.», συμπλήρωσε εκείνη.
Ώστε αυτή ήταν η κουβέντα περί ανέμων και υδάτων, όταν άλλα σκέφτεσαι κι άλλα λες.

Συνήθως ήταν ετοιμόλογος, συγκροτημένος, λογικός. Μέσα σε λίγες μέρες τίποτα από αυτά δεν τον χαρακτήριζε πια. 
Η Μαργαρίτα τον πλησίασε πιο πολύ. 
«Ξέρεις, Στέφανε. Μου αρέσεις πάρα πολύ..... Εννοώ.... η παρέα σου.... και.... θα ήθελα να συνεχίσουμε να ..... Ωωωω.... Θα με περνάς για χαζή, τώρα.....». Έφταιγε η έκφραση που είχε το πρόσωπό του.  Κάτι ανάμεσα σε έκπληξη και τρόμο.
Ένιωθε και τα δύο. 
Παλιά, οι άντρες είχαν τα ηνία σε αυτόν τον τομέα. Ο άντρας ήταν ο κυνηγός και η γυναίκα το θήραμα. Πότε άλλαξαν οι ρόλοι; Αυτό, δεν μπορούσε να το χειριστεί. Μπορούσε; Ας προσπαθούσε, τουλάχιστον. Ίσως άξιζε τον κόπο να γίνει λίγο παρορμητικός και αυθόρμητος. Τι είχε να χάσει; Η όψη του άλλαξε σε χαρούμενη, μετά από αυτές τις σκέψεις και πρόλαβε να πει:
«Όχι! Σε καμιά περίπτωση. Και μένα μου αρέσει η παρέα σου. Ας βγούμε να κάτσουμε στις σεζλόνγκ.».
Όταν βρέθηκε ξανά μόνος στο μπαλκόνι του δωματίου του, έκανε μια αναδρομή σε ότι διαδραματίστηκε στην παραλία. Αφού βγήκαν και κάθισαν, η κουβέντα τους ξεκίνησε για το τι δουλειά έκανε ο καθένας τους. Εκείνη είχε ένα, μικρό, συνοικιακό βιβλιοπωλείο,  κάπου στο Περιστέρι. Που του είχε πει; Δεν θυμόταν ακριβώς την οδό. Ίσως την ξαναρωτούσε. 
Μίλησαν για βιβλία. Ο αγαπημένος της συγγραφέας ήταν ο King. Όχι και πολύ λογοτεχνικός, αρκετά σκληρός σε λόγο και πλοκή, λυτρωτικός στο τέλος. Γενικότερα, της άρεσαν τα βιβλία μυστηρίου. Μετά στράφηκαν στην λογοτεχνία, την μουσική, την τηλεόραση....... Τι άλλο; Δεν θυμόταν. Αυτό που σίγουρα θυμόταν, όμως, ήταν  οι εναλλαγές στην έκφραση του προσώπου της κάθε φορά που διαφωνούσαν για τις προτιμήσεις τους. Το συνοφρύωμα των φρυδιών, η περιπαιχτική διάθεση της να τον ειρωνευτεί σε κάτι, η έκπληξή της όταν συνέπιπταν τα γούστα τους.
Όσο προχωρούσε η νύχτα, τόσο ένιωθε την ανάγκη να την πάρει στην αγκαλιά του και να κάνει το στόμα της να πάψει να μιλά πια. Την έσωσε η κοπέλα της ρεσεψιόν, όταν ήρθε να της ανακοινώσει ότι είχε ένα επείγον τηλεφώνημα. 
Τώρα ποιος την πήρε τηλέφωνο μέσα στην νύχτα, ήταν κάτι που λογικά, δεν έπρεπε να τον ενδιαφέρει, αλλά κόντεψε να γίνει πράσινος σαν βάτραχος.  Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του σφίχτηκαν και το κεφάλι του κόντευε να εκραγεί. Νόμιζε ότι έβγαζε καπνούς από τα αυτιά. Ήταν πολύ τυχερός που ήταν σκοτάδι και η Μαργαρίτα ζήτησε συγνώμη και εξαφανίστηκε με την ρεσεψιονίστ μέσα στην υποδοχή του συγκροτήματος. 
Μπήκε ξανά στο δωμάτιο και πήρε το κινητό στα χέρια του. Έψαξε το τηλέφωνο του Φώτη. Μόλις εμφανίστηκε στην οθόνη, το έκλεισε και το πέταξε στο κομοδίνο. Μόνο που δεν τον είχε βρίσει, μερικές ώρες πριν. Πως θα ζητούσε τη βοήθειά του, τώρα; Ήταν, όμως, ο μόνος που μπορούσε να τον συμβουλεύσει. Ο Φώτης, ήταν εργένης εκ πεποιθήσεως. Ήξερε για τις γυναίκες πολλά παραπάνω, από ότι ο ίδιος. Αυτός, μια γυναίκα είχε αγαπήσει, όλο κι όλο και έζησε μαζί της, χρόνια. Ούτε βλέφαρο δεν έριξε σε άλλη. Πως να γνωρίζει, την ψυχοσύνθεση της γυναίκας του εικοστού πρώτου αιώνα; «Απορώ πως πήρες πτυχίο, στην ψυχολογία, όταν δεν μπορείς να λύσεις, ούτε το δικό σου το πρόβλημα!», μονολόγησε.
Προσπάθησε να φέρει την Μαρία, στην ηλικία της Μαργαρίτας. Η Μαρία στα είκοσι πέντε.....ήταν..... «Τι την ανακατεύεις τώρα; Πάψε να κάνεις πισωγυρίσματα! Δεν βγάζουν πουθενά. Το μόνο που κάνουν είναι να πληγώνουν πολύ.....», το να μιλά στους τοίχους ήταν κάπως περίεργο, δεν το συνήθιζε, αλλά εκείνη τη στιγμή, ήταν κάτι που δεν τον απασχολούσε καθόλου. Το έβρισκε αρκετά λυτρωτικό, στο κάτω κάτω.
Το πρωί, ευτυχώς, η διάθεσή του ήταν καλύτερη. Έκανε ένα ντουζ, ντύθηκε και κατέβηκε για καφέ. Εκεί που απολάμβανε την ηρεμία του πρωινού, είδε την Μαργαρίτα να τον πλησιάζει. Μόλις έφτασε στο τραπέζι του, τράβηξε την καρέκλα, κάθισε και παρήγγειλε χυμό. 
«Τελικά, δεν θα μάθουν ποτέ τι μπορεί να είναι επείγον και τι όχι. Ααα, καλημέρα πρώτα!!!! Με συγχωρείς, αλλά είμαι ακόμη πολύ... θυμωμένη.», λες και δεν πέρασε δευτερόλεπτο από την χθεσινοβραδινή τους συνάντηση. 
«Καλημέρα!», απάντησε ο Στέφανος και περίμενε. Αν κάτι είχε καταλάβει μέχρι τώρα ήταν το εξής: Ήταν απρόβλεπτη. 
«Μα να με πάρουν τηλέφωνο, για να μου πουν, ότι, δεν θα γίνει η παραλαβή των βιβλίων στις δεκαπέντε του μηνός;;;; Μες την νύχτα; Δεν υπήρχε άλλη ώρα να μου το ανακοινώσουν;;;;; Είναι δυνατόν; Ποιος λογικός άνθρωπος;;;; Αλλά ξέρω, εγώ!! Ήθελε να με εκνευρίσει η ηλίθια.... Φταίω, αν την διώξω, μόλις γυρίσω πίσω;», ρούφηξε μια γουλιά από τον χυμό της και κόντεψε να πνιγεί.
«Όπα, όπα!!! Μην κάνεις έτσι! Θα πάθεις τίποτα, για κάτι που δεν αξίζει καν τον κόπο!», της πήρε το ποτήρι από τα χέρια και το άφησε πάνω στο τραπέζι.
«Μα ούτε στις διακοπές δεν με αφήνουν να ηρεμίσω..... », ο θυμός διαδέχθηκε την λύπη.
«Κοίτα, δεν έχεις λόγο να είσαι ακόμη θυμωμένη και λυπημένη. Βρίσκεσαι εδώ ακριβώς που σου αρέσει. Μην αφήνεις αυτό το ατυχές γεγονός να χαλάει τη διάθεσή σου. Ας τελειώσουμε, τον καφέ μου εγώ κι εσύ το χυμό σου και πάμε να.......», έμεινε με το στόμα ανοιχτό.
Από που στο καλό βρέθηκε αυτός, εδώ; «Όχι ρε γαμώτο..... τώρα..... την έκατσα.....», το σκέφτηκε ή το είπε δυνατά; Η Μαργαρίτα γύρισε το κεφάλι στην κατεύθυνση που κοίταζε ο Στέφανος. Είδε ένα ψηλό, μελαχρινό άντρα να τους πλησιάζει με χαμόγελο. 
«Τον γνωρίζεις αυτόν που χαμογελάει προς το μέρος μας;», τον ρώτησε.
«Δυστυχώς!», της απάντησε και έκλεισε το στόμα του.