Για τα μάτια μιας... Harley. δ’

Ο Ηλίας έβαλε ένα ποτό να πιει. Οι σερβιτόροι είχαν ήδη τελειώσει με το μάζεμα του μαγαζιού και είχαν φύγει. Εκείνος κλείδωσε την πόρτα και γύρισε πίσω στο μπαρ. Δεν είχε διάθεση να πάει για ύπνο ακόμη, έστω κι αν η βραδιά ήταν ιδιαίτερα κουραστική. 

Νωρίτερα είχε περάσει ο Γεράσιμος, για έναν καφέ. Η συζήτηση που ακολούθησε δεν ήταν ευχάριστη, γιατί όταν ο Ηλίας του είπε  τι είχε γίνει με την Νικολέτα το απόγευμα, εκείνος είχε πανιάσει. Δεν χρειάζονταν πολύ μυαλό να καταλάβει. Το σκηνικό είχε στηθεί από τον κολλητό του. 

Είχε θυμώσει μαζί του. Τι ήταν; Σχολιαρόπαιδα; Αυτά τα έκαναν στο γυμνάσιο και στο λύκειο. Υποτίθεται ότι σε αυτή την ηλικία είχαν ένα επίπεδο.... Τι επίπεδο δηλαδή.... Δάπεδο.... Όπως αποδείχθηκε.

Παρόλα αυτά όμως ήθελε να την ξανά δει. Ήθελε να ακούσει και την δική της πλευρά. Δεν μπορεί! Κάποιος λόγος θα την ώθησε να κάνει αυτό το απονενοημένο διάβημα. Μήπως το σκέφτονταν πολύ; Στο κάτω κάτω οι γυναίκες κάνουν πράγματα που οι άντρες δεν μπορούν να τα καταλάβουν. Η πρώτη ήταν ή η τελευταία; Θα είχε κι αυτή τα θέματά της, όπως όλες. Δεν βαριέσαι;

Πάντως, όφειλε να παραδεχθεί, ότι του άρεσε. Δεν είχε γνωρίσει άλλη γυναίκα που να αποπνέει τόσο έντονα το αίσθημα της ελευθερίας και αυτό ήταν κάτι που τον έκανε να την ποθεί. Ήθελε να δαμάσει αυτή την αμαζόνα. Δύσκολος αγώνας. Δεν ήταν εύκολο μια τέτοια γυναίκα να μπει σε καλούπια. Δεν υπήρχαν, άλλωστε, καλούπια, αλλά ήθελε να γευτεί από την συγκεκριμένη πηγή. Του φαίνονταν σαν απαγορευμένος καρπός που αν τον γεύονταν, μόνο τότε θα ένιωθε ικανοποίηση..... Πως όμως θα κατάφερνε να την ρίξει;

Δεν θα καθόταν να το αναλύσει άλλο. Στο κάτω κάτω εκείνη είχε αρχίσει. Αν ήθελε να το συνεχίσει, εκείνος από την μεριά του δεν είχε κανένα πρόβλημα.

Βέβαια, στον Γεράσιμο δεν θα έλεγε τίποτα. Θα τον άφηνε για καμιά βδομάδα να βράσει στο ζουμί του, νομίζοντας ότι δεν θα του ξανά μιλήσει ποτέ.... Του άξιζε, τέτοιος που ήταν. 

Τέλειωσε με το ποτό του και βγήκε από το μαγαζί. Η νύχτα ήταν βαριά και γεμάτη σύννεφα. Ίσα που προλάβαινε να πάει στο σπίτι, γιατί σε λίγο θα ξέσπαγε μπόρα. Δεν έμενε μακριά από το μαγαζί. Πήγαινε κι ερχόταν με τα πόδια. Τη μηχανή του την χρησιμοποιούσε μόνο όταν ήταν ανάγκη να κάνει μεγαλύτερη διαδρομή. Η Varadero ήταν το καμάρι του. Δεν ήταν τόσο ακριβή όσο η Harley της Νικολέτας, αλλά είχε κι εκείνη την τιμή της. Άντε πάλι μ’ αυτή! Σήκωσε τα πέτα από το μπουφάν του και προχώρησε προς την πολυκατοικία που έμενε. 

Λίγο πριν φτάσει, στο στενό αριστερά του γυάλιζαν κάτω από το φως του στύλου τα νικελωμένα μέρη μιας μηχανής. Η Harley; Έστριψε μέσα και πήγε κοντά να δει. Αυτή ήταν. Καλά τόσο καιρό εδώ ήταν παρκαρισμένη τα βράδια; Πως δεν την είχε πάρει χαμπάρι; Σήκωσε το κεφάλι του ψηλά κοιτάζοντας τα μπαλκόνια, μπας και δει.... Τι να δει.... Την Νικολέτα; Η ώρα ήταν κατά πολύ περασμένη, οπότε σε όποιον όροφο αν βρίσκονταν θα έπρεπε να κοιμάται..... 

Η Νικολέτα τραβήχτηκε την τελευταία στιγμή πίσω. Λίγο ακόμη και θα την είχε δει. Ωραία ιδέα να την αφήσει μπροστά στην είσοδο, επειδή βαρέθηκε να την βάλει στο γκαράζ. Τώρα ήξερε που έμενε. Αλλά δεν είχε πολύ σημασία. Κάποια στιγμή θα γίνονταν κι αυτό. Γείτονες ήταν. Αργά ή γρήγορα, θα έπεφταν ο ένας επάνω στον άλλο. 

Την ίδια σκέψη έκανε κι ο Ηλίας χωρίς να το ξέρει. Τώρα ήταν σίγουρος ότι θα την ξανά έβλεπε. Κατέβασε το βλέμμα του από τα μπαλκόνια, χαμογέλασε και βγήκε από το στενό. Όσο πήγαινε, γίνονταν και πιο ενδιαφέρον. Κατευθύνθηκε προς την πολυκατοικία που έμενε, ανέβηκε στο διαμέρισμά του κι έπεσε για ύπνο.