Ο Χειμώνας

Ο καιρός είχε αλλάξει. Από το προηγούμενο βράδυ η θερμοκρασία είχε πέσει κατά πολύ και τα άσπρα σύννεφα που είχαν μαζευτεί, ήταν έτοιμα να ξεκινήσουν τη χιονόπτωση. Ο Κώστας το ήξερε καλά αυτό. Από στιγμή σε στιγμή θα άρχιζε να χιονίζει και είχε προετοιμαστεί κατάλληλα. Ολόκληρο το καλοκαίρι δούλευε για αυτές τις μέρες. Ανέβηκε στο βουνό και έκοψε ξύλα, τα τεμάχισε και γέμισε την αποθήκη. Έφτιαξε στην σκεπή τα κεραμίδια που είχαν σπάσει από τον προηγούμενο χειμώνα και είχε φροντίσει να γεμίσει τον καταψύκτη με κρέατα και λαχανικά. Βέβαια, δεν ξέχασε να γεμίσει τα ράφια στο κελάρι με κονσέρβες, παστό, ελιές και ότι άλλο ήταν δυνατό, γιατί πάντα υπήρχε το ενδεχόμενο του αποκλεισμού από τον υπόλοιπο κόσμο, αν η χιονόπτωση κράταγε κανά δύο μέρες.
Φυσικά και υπήρχαν τα εκχιονιστικά μηχανήματα, αλλά ο κρατικός μηχανισμός ποτέ δεν λειτουργεί όταν τον χρειάζεσαι. «Φύλαγε τα ρούχα σου να έχεις τα μισά.»: του έλεγε η γιαγιά του, όταν ήταν μικρός και πάντα προσπαθούσε να τηρεί αυτή την συμβουλή. Του είχε βγει πολλές φορές σε καλό. Μια φορά την αγνόησε και την πάτησε. Ήταν τότε που είχε έρθει ο διορισμός του και έπρεπε να μετακομίσει από την Αθήνα, βόρεια, σε εκείνο το μικρό χωριό πάνω σε ένα βουνό. Είχε κατά ενθουσιαστεί, γιατί οι ρυθμοί της πόλης τον είχαν κουράσει και έβλεπε όλη αυτή την αλλαγή καταλυτική.
Βρήκε σπίτι, μετακόμισε τα πράγματά του από εκείνη την άθλια γκαρσονιέρα που έμενε τα τελευταία δύο χρόνια και μέσα στο καλοκαίρι εγκαταστάθηκε για τα καλά στο χωριό. Ένιωθε ανανεωμένος και γεμάτος ενέργεια. Έκανε περιπάτους στο βουνό, ανάμεσα στα δέντρα, βόλτες κατά μήκος του ποταμού, χαζεύοντας τα κρύα νερά του, που ποιος ξέρει από ποια μέρη πέρναγε, μέχρι να καταλήξει στην θάλασσα. Πήγαινε στο καφενεδάκι για καφέ το πρωί και έτρωγε στο ταβερνάκι της πλατείας μεσημέρι, βράδυ. Παντού υπήρχε πράσινο, ηρεμία, γαλήνη και για καλοκαίρι η ατμόσφαιρα ήταν δροσερή και ευχάριστη. Ο ίδιος ήταν χαρούμενος και ξεκούραστος.
Οι άνθρωποι σε αυτόν τον τόπο δεν είχαν καμία σχέση με όσους είχε γνωρίσει κατά καιρούς στην πόλη. Ήταν φιλόξενοι και ευγενικοί. Όλοι τον είχαν καλωσορίσει και τον είχαν βοηθήσει να εγκατασταθεί. Έκανε και μερικές καλές φιλίες. Ο Γιάννης με τον Μάρκο, δύο συνομήλικοί του, τον είχαν βάλει στην παρέα τους. Έρχονταν να τον πάρουν είτε για καφέ είτε για φαγητό. Μαζί τους είχε ανέβει στο βουνό, ψηλά στο καταφύγιο. Επειδή έκανε αρκετό κρύο το βράδυ, άναψαν το τζάκι για να ζεσταθούν και με την ευκαιρία έψησαν και μερικές μπριζόλες για να φάνε. Μέχρι το ξημέρωμα, άκουσε σχεδόν όλες τις ιστορίες για το βουνό και το ποτάμι.
Έτσι πέρασε το καλοκαίρι και άρχισαν σιγά σιγά τα πρώτα κρύα. Ο Γιάννης τον είχε προειδοποιήσει πολλές φορές για το δριμύ κρύο του χειμώνα. Του ζήτησε να τον βοηθήσει να μαζέψει ξύλα, τρόφιμα, μαζί με τον Μάρκο, για να κάνει απόθεμα. Αλλά ο Κώστας δεν τους είχε πάρει στα σοβαρά. Καλά χωριό ήταν, αλλά σιγά να μην ήταν δύσκολο να βρει προμήθειες.... θα κατέβαινε στην πόλη ανά τακτά χρονικά διαστήματα και αυτό ήταν όλο. Πόσο αφελής είχε σταθεί.... Το χιόνι είχε ξεπεράσει το ένα μέτρο και εκείνος είχε αποκλειστεί μέσα στο ίδιο του το σπίτι με ελάχιστα ξύλα και τρόφιμα. Αν δεν ήταν οι φίλοι του, που με πολύ κόπο προσπάθησαν να ανοίξουν δρόμο ως εκεί για να τον βοηθήσουν, ίσως να μην τα είχε καταφέρει και να είχε πεθάνει από το κρύο. Έγιναν αχώριστοι.... Από τότε και μετά όλο το καλοκαίρι φρόντιζε να είναι έτοιμος για κάθε δύσκολο ενδεχόμενο.